| Administrator | 0 komentarze/y | Aktywności

Jak prawidłowo uzupełnić Zaświadczenie A1?

logo KPV

W związku z dużym zainteresowaniem materią związaną z okolicznościami oraz przesłankami wydania Zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającego zastosowanie do osoby uprawnionej (zwanego dalej Zaświadczeniem A1), w odniesieniu do kierowców wykonujących usługi w ramach międzynarodowego transportu drogowego, przedstawiamy Państwu następujący materiał traktujący w rzeczonym zakresie.

Ustalenie okoliczności mających wpływ na określenie ustawodawstwa właściwego w przedmiocie zabezpieczeń społecznych, wymaga dokonania analizy następujących wspólnotowych aktów prawnych:

  1. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. L 200, 7.6.2004, p.1), zwanego dalej rozporządzeniem 883/2004;

  2. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) NR 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. L 284, 30.10.2009, p.1), zwanego dalej rozporządzeniem 987/2009;

  3.  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 465/2012 z dnia 22 maja 2012r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz rozporządzenie (WE) nr 987/2009 dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004;

  4.  Rozporządzenie Komisji (UE) NR 1224/2012z dnia 18 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004;

  5.  Rozporządzenie Komisji(UE) NR 1244/2010 z dnia 9 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004;

  6. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) NR 988/2009 z dnia 16 września 2009r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz określające treść załączników.

W ramach przedmiotowej publikacji – ze względów porządkowych – pod pojęciem rozporządzenia 883/2004 oraz rozporządzenia 987/2009 traktowane będą wersje skonsolidowane obu wskazanych aktów prawa wspólnotowego, zawierających zmiany wprowadzone rozporządzeniami 465/2012, 1224/2012, 1244/2010 oraz 988/2009.

Zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych wydawane są w celu potwierdzenia:

  1. któremu ustawodawstwu dotyczącemu zabezpieczenia społecznego podlega podmiot, którego dotyczy rzeczone zaświadczenie; oraz

  2. poświadczenia, że wskazany w zaświadczeniu podmiot jest zobowiązany do opłacania składek w innym państwie.

W międzynarodowym transporcie drogowym mamy do czynienia w szczególności z kierowcami wykonującymi pracę najemną w ramach transportu drogowego oraz kierowcami wykonującymi pracę na własny rachunek w ramach transportu drogowego. Takie rozróżnienie jest niezbędne w celu wskazania właściwej podstawy prawnej, mającej znaczenie na gruncie ustalenia właściwego ustawodawstwa w przedmiocie zabezpieczeń społecznych. Przepis art. 1 Rozporządzenia 883/2004 traktuje o pracy najemnej oraz pracy na własny rachunek stanowiąc, że:

Do celów stosowania niniejszego rozporządzenia:

  1. określenie „praca najemna” oznacza wszelką pracę lub sytuację równoważną, traktowaną jako taką do celów stosowania ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego Państwa Członkowskiego, w którym taka praca lub sytuacja równoważna ma miejsce;

  2. określenie „działalność na własny rachunek” oznacza wszelką pracę lub sytuację równoważną, traktowaną jako taką do celów ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego Państwa Członkowskiego, w którym taka praca lub sytuacja równoważna ma miejsce; (…)

Pracownicy wykonujący obowiązki na stanowiskach kierowców ponad wszelką wątpliwość wykonują pracę najemną wypełniając przesłanki uprawniające do zastosowania wobec nich dyspozycji art. 13 ust. 1 rozporządzenia 883/2004 traktującego w następującej treści:

Osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną w dwóch lub więcej państwach członkowskich, podlega:

  1. ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym państwie członkowskim; lub

  2. jeżeli nie wykonuje znacznej części pracy w państwie członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania:

    (i) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, jeżeli jest zatrudniona przez jedno przedsiębiorstwo lub jednego pracodawcę; lub

    (ii) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstw lub pracodawców, jeżeli jest zatrudniona przez co najmniej dwa przedsiębiorstwa lub co najmniej dwóch pracodawców, których siedziba lub miejsce wykonywania działalności znajduje się tylko w jednym państwie członkowskim; lub

    (iii) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, innego niż państwo członkowskie jej zamieszkania, jeżeli jest zatrudniona przez dwa lub więcej przedsiębiorstw lub dwóch lub więcej pracodawców, których siedziba lub miejsce wykonywania działalności znajduje się w dwóch państwach członkowskich, z których jedno jest państwem członkowskim jej zamieszkania; lub

    (iv) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli jest zatrudniona przez dwa lub więcej przedsiębiorstw lub dwóch lub więcej pracodawców, a co najmniej dwa z tych przedsiębiorstw lub dwóch z tych pracodawców mają siedzibę lub miejsce wykonywania działalności w różnych państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie miejsca zamieszkania.

W stosunku do kierowców wykonujących pracę na własny rachunek w ramach transportu drogowego zastosowanie znajduje treść art. 13. 2. rozporządzenia 883/2004 stanowiącego w następujący sposób:

Osoba, która normalnie wykonuje pracę na własny rachunek w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich podlega:

  1. ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym Państwie Członkowskim lub

  2. ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym znajduje się centrum zainteresowania dla jej działalności, jeżeli osoba ta nie zamieszkuje w jednym z Państw Członkowskich, w których wykonuje ona znaczną część swej pracy.

W treści obu przywołanych wyżej przepisów rozporządzenia 883/2004 pojawia się określenie znaczna część pracy. W przedmiocie znacznej części pracy traktuje art. 14 ust 8 rozporządzenia 987/2009 stanowiąc, że:

Do celów stosowania art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego „znaczna część pracy najemnej lub działalności na własny rachunek” wykonywana w państwie członkowskim oznacza znaczną pod względem ilościowym część pracy najemnej lub pracy na własny rachunek wykonywanej w tym państwie członkowskim, przy czym nie musi to być koniecznie największa część tej pracy.

W celu określenia, czy znaczna część pracy jest wykonywana w danym państwie członkowskim, należy uwzględnić następujące kryteria orientacyjne:

  1. w przypadku pracy najemnej – czas pracy lub wynagrodzenie; oraz

  2. w przypadku pracy na własny rachunek – obrót, czas pracy, liczba świadczonych usług lub dochód.

W ramach ogólnej oceny, spełnienie powyższych kryteriów w proporcji mniejszej niż 25 % tych kryteriów wskazuje, że znaczna część pracy nie jest wykonywana w danym państwie członkowskim.

Jak zatem należy rozumieć pojęcie znacznej części pracy w kontekście pracy najemnej?

Otóż ustawodawca wskazał na trzy właściwe kryteria umożliwiające obliczenie znacznej części pracy. Rzeczone kryteria stanowią katalog zamknięty, a należy je rozumieć w następujący sposób:

  1. czas pracy; lub

  2. wynagrodzenie; lub

  3. czas pracy i wynagrodzenie.

Zatem, pracownik najemny wykonujący pracę w Państwie Członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania, podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego pod warunkiem, że:

  1. czas pracy w Państwie Członkowskim zamieszkania pracownika wynosi co najmniej 25% ogólnego czasu pracy tego pracownika; lub

  2. wynagrodzenie pobierane w Państwie Członkowskim zamieszkania pracownika wynosi co najmniej 25% ogólnego wynagrodzenia pobieranego przez tego pracownika; lub

  3. czas pracy i wynagrodzenie w Państwie Członkowskim zamieszkania pracownika wynosi co najmniej 25% ogólnego czasu pracy i co najmniej 25% wynagrodzenia tego pracownika.

Spełnienie jednego z przywołanych kryteriów determinuje ustawodawstwo właściwe Państwa Członkowskiego, w którym pracownik ma miejsce zamieszkania. Jeżeli rzeczone kryteria nie pozwolą na ustalenie ustawodawstwa właściwego Państwu Członkowskiemu, w którym pracownik ma miejsce zamieszkania zastosowanie znajdzie treść przepisu art. 13 ust. 1 lit. b rozporządzenia 883/2004.

Niemniej, w sytuacji, w której państwo członkowskie zamieszkania pracownika nie jest tożsame z państwem członkowskim wykonywania przez niego pracy najemnej, zastosowanie znajdzie dyspozycja z art. 13, ust. 1, lit. B rozporządzenia 883/2004. Zatem w pierwszej kolejności ustawodawstwem właściwym w zakresie zabezpieczenia społecznego będzie ustawodawstwo państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, jeżeli jest zatrudniona przez jedno przedsiębiorstwo lub jednego pracodawcę. W związku z powyższym przedsiębiorca lub pracodawca nie ma podstaw do obaw, że niewłaściwe określenie znacznej części pracy doprowadzi do ustalenia ustawodawstwa w zakresie zabezpieczeń społecznych innego państwa członkowskiego.

Analogiczna konstrukcja obowiązuje osoby wykonujące działalność na własny rachunek, zmianie ulegają wyłącznie kryteria służące ustaleniu znacznej pracy takich osób. Otóż wśród rzeczonych kryteriów – stanowiących katalog zamknięty – rozróżniamy następujące pozycje:

  1. obrót; lub

  2. czas pracy; lub

  3. liczba świadczonych usług; lub

  4. dochód.

Zatem osoba wykonująca działalność na własny rachunek w Państwie Członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania, podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego pod warunkiem, że:

  1. dokonuje obrotu w Państwie Członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania na poziomie co najmniej 25% ogólnego obrotu tej osoby; lub

  2. czas pracy w Państwie Członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania kształtuje się na poziomie co najmniej 25% ogólnego czasu pracy tej osoby; lub

  3. liczba świadczonych usług w Państwie Członkowskim w którym ma miejsce zamieszkania liczy co najmniej 25% ogólnej liczby usług świadczonych przez tą osobę; lub

  4. dochód w Państwie Członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania wynosi co najmniej 25% ogólnego dochodu osiąganego przez tą osobę.

Spełnienie przez osobę wykonującą działalność na własny rachunek, co najmniej jednego ze wskazanych wyżej kryteriów, prowadzi do ustalenia ustawodawstwa właściwego w Państwie Członkowskim, w którym ta osoba ma miejsce zamieszkania.

Treść art 13 ust. 2 lit. B rozporządzenia 883/2004 traktującego w przedmiocie ustawodawstwa właściwego w zakresie zabezpieczeń społecznych w kontekście osoby, która normalnie wykonuje pracę na własny rachunek w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich, wprowadza kolejne pojęcie, a mianowicie centrum zainteresowania dla działalności tej osoby. Pod przytoczonym pojęciem centrum zainteresowania – zgodnie z treścią art. 14 ust. 9 rozporządzenia 987/2009 – należy rozumieć wszystkie aspekty działalności osoby wykonującej działalność na własny rachunek, a zwłaszcza miejsca, w którym znajduje się jej stałe miejsce prowadzenia działalności, zwyczajowego charakteru lub okresu trwania wykonywanej działalności, liczby świadczonych usług oraz zamiaru tej osoby wynikającego ze wszystkich okoliczności.

Przedmiotowe pojęcie centrum zainteresowania w kontekście ustawodawstwa właściwego w zakresie zabezpieczeń społecznych jest rozumiane bardzo szeroko i musi być każdorazowo oceniane w odniesieniu do istniejącego stanu faktycznego.

W przedmiocie wniosku o wydanie zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym traktuje art. 19 rozporządzenia 987/2009 stanowiąc w następującej treści:

  1. Instytucja właściwa państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo staje się mającym zastosowanie ustawodawstwem zgodnie z przepisami tytułu II rozporządzenia podstawowego, informuje zainteresowanego oraz, w stosownych przypadkach, jego pracodawcę(-ów) o obowiązkach przewidzianych w tym ustawodawstwie. Instytucja ta udziela im niezbędnej pomocy w dopełnianiu formalności wymaganych przez to ustawodawstwo.

  2. Na wniosek zainteresowanego lub pracodawcy instytucja właściwa państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo ma zastosowanie zgodnie z przepisami tytułu II rozporządzenia podstawowego, poświadcza, że to ustawodawstwo ma zastosowanie, oraz w stosownych przypadkach wskazuje, jak długo i na jakich warunkach ma ono zastosowanie.

Wniosek o wydanie zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczenia społecznego składa się z dwóch dokumentów, primo jest to przywołany wyżej dokument zwany potocznie „Zaświadczeniem A1” oraz secondo dokument zwany „Informacją w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym”. Ostatni z rzeczonych dokumentów uzupełniany jest w celu wskazania okoliczności oraz podstawy prawnej uprawniającej do otrzymania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczenia społecznego. Okoliczność wskazania właściwej podstawy prawnej jest niezbędna w zakresie skuteczności naszego wniosku, bowiem w odniesieniu do bloku nr 3 druku zaświadczenia A1, ustawodawca wymaga wskazania statusu podmiotu ubiegającego się o zaświadczenie o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych, natomiast w odniesieniu do druku Informacji w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym ustalenie właściwej podstawy prawnej jest niezbędne w celu uzupełnienia właściwego druku. Zwróćmy bowiem uwagę, że nagłówek każdego druku Informacji w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym wskazuje jednocześnie na właściwą podstawę prawną, w omawianym zakresie właściwy druk został zatytułowany w następujący sposób:

  1. Informacja w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym dla osoby która wykonuje pracę najemną w dwóch lub kilku Państwach Członkowskich UE na podstawie art. 13.1 Rozporządzenia Rozporządzenia Parlamentu i Rady (WE) Nr 883/2004 – w stosunku do pracowników najemnych;

  2. Informacja w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym dla osoby która normalnie wykonuje działalność na własny rachunek w dwóch lub w kilku Państwach Członkowskich UE na podstawie art. 13.2 Rozporządzenia Parlamentu i Rady (WE) Nr 883/2004 – w stosunku do osób wykonujących działalność na własny rachunek.

Składając wniosek w przedmiocie poświadczenia przez właściwą Terenową Jednostkę Organizacyjną Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zaświadczenia A1, pracodawca lub przedsiębiorcą muszą zwrócić uwagę na szczególne wymagania w zakresie procedury poświadczania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych. Zatem wnioskodawca jest zobowiązany:

  1. złożyć druk zaświadczenia A1 w ilości czterech uzupełnionych egzemplarzy – w przypadku kiedy zaświadczenie dotyczy pracownika najemnego zatrudnionego przez pracodawcę; albo

  2. złożyć druk zaświadczenia A1 w ilości trzech uzupełnionych egzemplarzy – w przypadku kiedy zaświadczenie dotyczy osoby prowadzącej działalność na własny rachunek.

Ponadto, druk zaświadczenia A1 należy uzupełnić o właściwą informację w celu wydania zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w ilości jednego egzemplarza.

Kolejnym istotnym aktem prawa wspólnotowego traktującym w przedmiocie zabezpieczeń społecznych jest rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010 rozszerzające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo. Przedmiotowe rozporządzenie ma znaczenie wyłącznie na gruncie stosowania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 i rozporządzenia (WE) nr 987/2009 do obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęcie rzeczonymi rozporządzeniami wyłącznie ze względu na swoje obywatelstwo. Zatem – na podstawie omawianego aktu prawa wspólnotowego – przepisy rozporządzenia 883/2004 oraz 987/2009 mają zastosowanie do obywateli państw trzecich, którzy spełniają łącznie następujące warunki:

  1. zamieszkują oni legalnie na terytorium państwa członkowskiego; oraz

  2. znajdują się w sytuacji, która pod każdym względem dotyczy więcej niż jednego państwa członkowskiego.

Wymaga wskazać na istotną okoliczność, wyeksponowaną w pkt 12 preambuły omawianego rozporządzenia nr 1231/2010 stanowiącą w następującej treści:

Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 nie powinny mieć zastosowania w sytuacji, która pod każdym względem dotyczy jednego państwa członkowskiego. Dotyczy to między innymi sytuacji obywatela państwa trzeciego, związanego tylko z państwem trzecim i jednym państwem członkowskim.

Przywołana treść preambuły przedmiotowego rozporządzenia jest istotna z uwagi na okoliczność podpisywania przez konkretne państwa członkowskie umów o zabezpieczeniu społecznym, których stroną są oznaczone, co do tożsamości państwa trzecie. Zwróćmy bowiem uwagę, że zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych są wydawane w stosunku do obywatela państwa członkowskiego, który wykonuje pracę na terytorium innego państwa członkowskiego. Zatem – na gruncie rozporządzenia nr 1231/2010 – obywatel państwa trzeciego, zamieszkujący legalnie na terytorium państwa członkowskiego, może korzystać z dobrodziejstwa zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych, wyłącznie jeżeli jednocześnie wykonuje pracę na terytorium innego państwa członkowskiego, niż państwo członkowskie zamieszkania rzeczonego państwa trzeciego. W przeciwnym stanie faktycznym, w stosunku do obywatela państwa trzeciego wyłącznie zamieszkującego legalnie na terytorium państwa członkowskiego, zastosowanie znajdą postanowienia odpowiednich umów bilateralnych, łączących państwo członkowskie zamieszkania cudzoziemca oraz państwo trzecie pochodzenia cudzoziemca.

Pewne wątpliwości wśród osób zainteresowanych budzi poprawne uzupełnienie druku zaświadczenia A1. Poniżej przedstawiam schemat uzupełnienia bloków rzeczonego zaświadczenia, z którymi wnioskodawcy mają największy problem.

Blok 2 [Ustawodawstwo Państwa Członkowskiego mające zastosowanie]

2.1. Pod pozycją Państwa członkowskiego wpisujemy nazwę odpowiedniego Państwa, używając pełnej nazwy lub odpowiedniego symbolu Państwa.

2.2. Okres na jaki wskazane w zaświadczeniu ustawodawstwo ma zastosowanie. Jeżeli podstawą wydania zaświadczenia jest art 13 ust. 1 albo art 13 ust. 2 rozporządzenia 883/2004, wskazany w zaświadczeniu okres nie może przewyższać okresu 12 miesięcy kalendarzowych. Taka okoliczność wynika wprost z art. 14 ust. 10 rozporządzenia 987/2009 stanowiącego w następujący sposób:

W celu określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa na podstawie ust. 8 i 9 instytucje zainteresowane uwzględniają sytuację, jaka prawdopodobnie może mieć miejsce podczas kolejnych 12 miesięcy kalendarzowych.

2.5. Jeżeli podstawą prawną ubiegania się o zaświadczenie A1 jest art. 13 ust. 1 albo art. 13 ust. 2 rozporządzenia 883/2004, wybieramy okoliczność wskazaną w tym punkcie, stanowiącą o tymczasowym charakterze dokonanego ustalenia. Podstawy prawnej w tym przedmiocie należy upatrywać w art. 16 ust. 2 rozporządzenia 987/2009 stanowiącym w następującej treści:

Wyznaczona instytucja państwa członkowskiego miejsca zamieszkania niezwłocznie ustala ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego, uwzględniając art. 13 rozporządzenia podstawowego oraz art. 14 rozporządzenia wykonawczego. Takie wstępne określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa ma charakter tymczasowy. Instytucja ta informuje wyznaczone instytucje każdego państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca, o swoim tymczasowym określeniu.

Blok 3 [potwierdzenie statusu osoby ubiegającej się o zaświadczenie A1]

3.2. Należy zaznaczyć, gdy podstawą wydania zaświadczenia A1 jest art. 13 ust. 1 rozporządzenia 883/2004 traktujący o pracownikach najemnych.

3.4. Należy zaznaczyć, gdy podstawą wydania zaświadczenia A1 jest art. 13 ust. 2 rozporządzenia 883/2004 traktujący o osobach wykonujących pracę na własny rachunek.

Blok 4 [Informacje o pracodawcy albo przedsiębiorcy]

4.1.1. Należy zaznaczyć, gdy zaświadczenie A1 jest wydawane dla pracownika najemnego zatrudnionego u pracodawcy.

4.1.2. Należy zaznaczyć, gdy zaświadczenia A1 jest wydawane osobie wykonującej pracę na własnych rachunek

Poniżej podaje się dane pracodawcy albo osoby wykonującej pracę na własny rachunek.

Blok 5 [Informacja o pracodawcy albo przedsiębiorcy]

Osoby wykonujące pracę w ramach międzynarodowego transportu drogowego – z uwagi na specyficzny charakter pracy – często nie są w stanie podać konkretnych nazw przedsiębiorstw, dla których będą oni wykonywać usługi transportu drogowego. Nadto, nie są w stanie uzupełnić zaświadczenia w przedmiocie wskazania adresów firm, dla których będą świadczyć rzeczone usługi. Niemniej jednak w takim przypadku wystarczające jest zamieszczenie informacji, że praca będzie wykonywana we wszystkich krajach UE, EOG i Szwajcarii. W takiej sytuacji zaznaczamy również pkt 5.3. bloku 5 zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym w zakresie zabezpieczeń społecznych.

Blok 6 [Instytucja wypełniająca formularz]

Należy podać dane właściwej Terenowej Jednostki Organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Stan prawny na dzień 19 października 2015r.

 

Michał Dynerowicz

Mariusz Miąsko

Kancelaria Prawna Viggen sp.j.

 

Potrzebujesz pomocy w zakresie prawidłowego uzupełnienia Zaświadczenia A1?

Już dziś skontaktuj się z Kancelarią Prawną Viggen sp.j. – ekspertem prawa transportowego!
Szczegóły pod nr tel.: 519 140 984

(12) 637-24-57

 

Potrzebujesz porady eksperta w zakresie prawa:

 

– transportowego administracyjnego,

– transportowego prawa pracy,

– przewozowego krajowego i międzynarodowego CMR,

– procesowego,

– prawa przewozu materiałów niebezpiecznych ADR,

– prawa przewozu produktów szybko psujących się ATP,

– transportowego prawa ubezpieczeń,

– prawa załadunków i mocowania ładunków (VDI),

– wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa czasu prowadzenia pojazdu (AETR),

–   wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa dokumentowania aktywności kierowców,

– przepisów optymalizacji kosztów w transporcie.

 

Już dziś skontaktuj się z Kancelarią Prawną VIGGEN

pod nr tel.: (12) 637-24-57

509 982 577

lub pod adresem e-mail: biuro1@viggen.pl

 

Serdecznie zapraszamy Państwa do skorzystania z największej bazy profesjonalnych, unikatowych opracowań prawnych, którą znajdą Państwo pod adresem: Sklep561.pl

 

Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/424/40/Jak-prawidlowo-uzupelnic-Zaswiadczenie-A1/

| Administrator | 0 komentarze/y | Aktywności

Co zrobić, aby OCP nie było „wydmuszką”? (idealne ubezpieczenie dla przewoźnika)

 

1. Dlaczego OCP jest tak często nieskuteczne?

Zgodnie z prawem przewozowym, co do zasady za szkody w przewozie odpowiedzialność ponosi przewoźnik. Najpopularniejszym instrumentem zabezpieczającym przewoźników mogłoby być OC Przewoźnika (OCP). Mogłoby, ale w praktyce mało kiedy jest zabezpieczeniem, ponieważ „typowe” OCP najczęściej przypomina „wydmuszkę”. Nie może to dziwić, a wręcz musi tak być, skoro jak sądzę znacznie powyżej 90% wszystkich OCP jest sprzedawanych przez tzw.: „owce” (agentów TU) wprost „z półki” – jako ofertę uśrednioną, sprzedawaną „dla wszystkich”, czyli w praktyce dla nikogo.

2. Kiedy powinniśmy czuć się niespokojni nabywając ubezpieczenie OCP?

Odpowiedź na to pytanie jest zasadniczo bardzo prosta i oczywista. Powinniśmy czuć się niepewnie jeśli zaistnieje kilka okoliczności:

a) po pierwsze, gdy nabywamy polisę OCP od agenta, a nie od brokera, ponieważ agent może zaoferować nam ofertę tylko tego konkretnego TU, które reprezentuje i nie zaoferuje nam oferty korzystniejszej innego towarzystwa, choćby taka była na rynku,

b) po drugie, agent co do zasady zawsze może nam zaoferować jedynie tzw.: polisę „z półki”, czyli standardową, w której może czasami w mniejszym lub większym stopniu włączyć, zazwyczaj bardzo ograniczony pakiet „klauzul”, ale nie może „skroić” nam treści (zakresu) polisy na miarę naszych indywidualnych oczekiwań”,

c) gdy nikt nie zadaje nam dziesiątek pytań przed sprzedażą polisy OCP (!!!)

Z doświadczenia wiem, że dla sporządzenia naprawdę dobrej (i jednocześnie relatywnie taniej) polisy OCP należy spełnić szereg warunków:

  • trzeba wyśmienicie znać krajowe prawo przewozowe,

  • trzeba wyśmienicie znać międzynarodowe prawo przewozowe,

  • trzeba wyśmienicie znać kodeks cywilny,

  • trzeba wyśmienicie znać prawo i wytyczne rozmieszczenia ładunku,

  • trzeba wyśmienicie znać prawo i wytyczne mocowania ładunku,

  • trzeba wyśmienicie znać prawo u ruchu drogowym,

  • trzeba w powyższym zakresie zadać klientowi (przewoźnikowi) kilkadziesiąt kluczowych pytań pozwalających określić czego dokładnie przewoźnik potrzebuje i jakie klauzule zabezpieczające „włączyć” w jego prywatnej OCP,

  • trzeba przeanalizować kontrolną partię zleceń transportowych oraz listów przewozowych przewoźnika,

  • trzeba w konsekwencji stworzyć klientowi tzw.: Szczególne OWU OCP.

W związku z powyższym zawsze sprawdź jaką wiedzę posiada Twój agent ubezpieczeniowy z zakresu prawa przewozowego i prawa mocowania ładunków. Zadaj mu kilka prostych pytań. Jeśli na nie, nie odpowie, albo będzie udzielał odpowiedzi typu: „to jest standardowa dobra polisa OCP” wówczas nie ma sensu kontynuować rozmowy, ponieważ coś takiego jak „standardowa dobra polisa OCP” nie istnieje – istnieje, albo polisa dobra i indywidualna (niepowtarzalna – czyli SOWU OCP), albo standardowa, czyli z całą pewnością dobra, ale dla TU, a nie dla przewoźnika – będąc dorosłym należy poważnie i realistycznie oceniać sytuację.

3. Co zrobić, jeśli jesteśmy pewni, że nasze OCP jest „wydmuszką”?

Jeśli powyższe czynności nie zaistniały podczas negocjacji w Twojej firmie, to prawdopodobieństwo, że Twoje OCP jest „wydmuszką” prawną jest ogromne. Dostrzegam to każdorazowo, gdy do obsługi prawnej Kancelarii Prawnej Viggen sp.j., trafiają odszkodowawcze zlecenia procesowe przeciwko przewoźnikom, które to szkody powinny zostać zlikwidowane przez TU.

Niestety, bardzo duża ich część napotyka na odmowę likwidacji szkody, ponieważ zakres OWU OCP jest tak niekorzystny dla przewoźników, że w praktyce ich przed niczym nie chroni.

Tymczasem bardzo dobre i bardzo bezpieczne OCP po pierwsze może być tanie (w każdym razie nie koniecznie droższe lub niewiele droższe od dotychczasowego OCP „z półki”), po drugie tylko OCP „szyte na miarę” ma jakikolwiek sens, a po trzecie możesz mieć takie ubezpieczenie natychmiast bez dodatkowych podwójnych kosztów, ponieważ w każdej chwili możesz zrezygnować z dotychczasowego ubezpieczenia za wypowiedzeniem odzyskując środki za niewykorzystany okres ochrony.

4. Rozwiązanie, dzięki któremu „nasi klienci mają lepiej”

W wyniku kilkunastu lat obsługi przedsiębiorstw branży transportowej Kancelaria Prawna Viggen sp.j., postanowiła całkowicie zmienić filozofię konstruowania OCP. W tym celu powołaliśmy w roku 2015 nowy dział prawa ubezpieczeniowego w branży TSL. Wykorzystujemy ogromne doświadczenie z zakresu prawa przewozowego, prawa załadunkowego, mocowania ładunków, umów ATP, AETR, TIR, ADR itp. i za pośrednictwem wyspecjalizowanego w prawie transportowym brokera tworzymy pod naszym ścisłym nadzorem indywidualne i niepowtarzalne polisy OCP, OCS, CARGO, D&O itp. Dzięki temu realizujemy każdego dnia założenie, zgodnie z którym każdego dnia „nasi klienci mają lepiej”. Na czele zespołu prawa ubezpieczeniowego branży TSL stoi dr Iwona Falgier, która obroniła międzynarodowy doktorat z zakresu prawa ubezpieczeniowego, co daje nam wymierne i unikalne na skalę europejską możliwości oferowania SOWU.

5. Warto sprawdzić własne OCP

Kancelaria Prawna Viggen sp.j. dokona analizy Państwa OCP, OCS, CARGO, D&O lub innych ubezpieczeń. Po sporządzeniu opinii możecie Państwo wykorzystać ją w dowolny sposób, np.: przedstawiając własnemu agentowi („owcy”). Jednocześnie zaprezentujemy Państwu listę kontrolną pytań istotnych dla opracowania „szytego na miarę” i w pełni wartościowego OCP. Następnie przedstawimy ofertę, a Państwo wybierzecie tę wartościowszą i naprawdę korzystniejszą.

Zachęcam Państwa do takiego racjonalnego postępowania, ponieważ choć Kancelaria Prawna Viggen sp.j., chętnie prowadzi dla Państwa procesy odszkodowawcze z tytułu szkód w przewozie na najwyższym poziomie, to wydaje się logiczne, aby do takich procesów w ogóle nie musiało dochodzić, skoro i tak ponosicie Państwo koszty wykupienia polisy OCP. Dzięki naszemu ogromnemu doświadczeniu i unikalnej znajomości prawa w branży TSL zaproponujemy indywidualne rozwiązanie, dzięki któremu zrozumiecie Państwo dokładniej dlaczego w branży transportowej powszechna jest opinia, że „nasi klienci mają lepiej”.

 

Czekamy na kontakt od tych, którzy „chcą mieć lepiej”!

Mariusz Miąsko

Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.

Szczegóły pod nr telefonu: 786 137 712

(12) 637-24-57

e-mail: az@viggen.pl

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/423/40/Co-zrobic-aby-OCP-nie-bylo-wydmuszka-idealne-ubezpieczenie-dla-przewoznika/

| Administrator | 0 komentarze/y | Aktywności

Bezpieczny przewóz, czyli jak prawidłowo mocować ładunki? Zapraszamy na szkolenie!

 

O tym już na najbliższym szkoleniu z cyklu

„Bezpieczny przewóz – mocowanie ładunków”,

które 19 stycznia 2016 r. o godz. 9:00

odbędzie się w Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. (Modlnica k.Krakowa, ul. Częstochowska 6)!

 

Celem szkolenia jest poznanie zasad prawidłowego mocowania ładunków oraz uregulowań prawnych z tym związanych.

W myśl nowych przepisów Art. 92 a.ust.1, ust. 3 pkt.5 i ust. 7 Ustawy o Transporcie Drogowym każdy podmiot biorący udział w przewozie drogowym (kierowca, nadawca, załadowca, przeładowca, spedytor, rozładowca, personel pomocniczy, organizator przewozu, zarządzający flotą) odpowiada prawnie za załadunek i mocowanie ładunku! Szkolenie poprowadzą eksperci mocowania ładunków.

 

Szkolenie skierowane jest dla:

– kierowców,

– nadawców (producentów),

– załadowców (producentów),

– przeładowców,

– spedytorów

– rozładowców,

– personelu pomocniczego,

– zarządzających flotą.

 

Szkolenie składa się z 3 części:

  1. Część teoretyczna

  2. Pokaz różnych środków mocujących

  3. Prezentacja filmów dydaktycznych

 

Plan szkolenia teoretycznego:

  1. Podstawy prawne w Polsce i w Niemczech oraz krajach UE

  2. Postępowanie z pojazdem sankcje prawne w Polsce i w Niemczech oraz krajach UE

  3. Prawa fizyki

  4. Co i jak wozi się w Polsce i czym się to kończy… czyli polskie drogi 2004/2014

  5. Cechy środków mocujących

  6. Środek ciężkości ładunku

  7. Przykładowy plan załadunku

  8. Metody mocowania ładunków

  9. Skutki nieprawidłowego mocowania (analiza przypadków)

  10. Oznakowanie ładunków i środków mocujących

  11. Zabezpieczenie ładunków w kontekście prawa ubezpieczeniowego

  12. Nowości techniczne – targi IAA Hanower (systemy mocowania ładunków)

 
Harmonogram szkolenia:

Przywitanie 9:00 – 9:15
Zajęcia 9:15 – 10:45
Przerwa 10:45 – 11:00
Zajęcia 11:00 – 12:30
Obiad 12:30 – 13:15
Zajęcia 13:15 – 14:45
Przerwa 14:45 – 15:00
Zajęcia 15:00 – 16:30

Podsumowanie i Zakończenie 16:30 – 17:00

 

PRELEGENCI:

Mariusz Miąsko – Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. oraz Logistics Technologies Sp. z o.o. Prawnik, specjalista krajowego i międzynarodowego prawa transportowego. Członek stowarzyszenia: „Akademia Mocowania”. Wykonawca ponad 300 audytów naprawczych w firmach transportowych.

Jarosław Kędzior – Wiceprezes Logistic Technologies Sp. z o.o. członek założyciel EUMOS – Europejskiego Stowarzyszenia Bezpieczeństwa Logistyki, (jedyny przedstawiciel EUMOS na Polskę oraz ambasador EUMOS Czech i Słowacji), Prezes „Stowarzyszenia na Rzecz Poprawy Bezpieczeństwa w Transporcie Drogowym AKADEMIA MOCOWANIA. Biegły sądowy w zakresie mocowania ładunków.

 

Koszt szkolenia:

690 zł netto/os.

590 zł netto/os. – w przypadku zgłoszenia z firmy 2 lub więcej osób

Cena obejmuje udział w szkoleniu, materiały szkoleniowe, obiad, kawa oraz certyfikat ukończenia szkolenia.

Pomagamy przy ewentualnej rezerwacji noclegu.

 

Szkolenie odbywa się pod patronatem

Stowarzyszenia Uczestników Rynku Komunikacji Samochodowej i Transportu Drogowego

NAJLEPSZA DROGA

oraz

Stowarzyszenia Na Rzecz Poprawy Bezpieczeństwa w Transporcie Drogowym

AKADEMIA MOCOWANIA

 

Więcej szczegółów i zapisy pod nr tel.: 509 982 577

e-mail: biuro1@viggen.pl

 

SERDECZNIE ZAPRASZAMY!!!

| Administrator | 0 komentarze/y | Aktywności

Wniosek SURKSiTD "Najlepsza Droga" do SN ws. orzecznictwa w kwestii ryczałtów noclegowych

Prezes Stowarzyszenie Uczestników Rynku Komunikacji Samochodowej i Transportu Drogowego „Najlepsza Droga” Mariusz Miąsko, w imieniu środowiska branży TSL oraz środowiska ekspertów prawa pracy kierowców, skierował do Prezesa Sądu Najwyższego pismo, w którym kategorycznie sprzeciwia się informacji Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego zaprezentowanej w dokumencie „Uwagi o stwierdzonych nieprawidłowościach i lukach w prawie”, którego Wydawcą jest Sąd Najwyższy. Stawia się w nim tezę, jakoby odpowiedzialność za orzecznictwo Sądu Najwyższego zasądzającego wypłatę ryczałtów noclegowych, ponosił polski noromodawca, kształtujący rzekomo nieprecyzyjne prawo. Prezes Stowarzyszenia „Najlepsza Droga” wzywa Prezesa Sądu Najwyższego do wyjaśnienia tej kwestii.

Poniżej prezentujemy pismo w przedmiotowej sprawie.

 

Modlnica, 19.10.2015 r.

 

Stowarzyszenie Uczestników Rynku Komunikacji Samochodowej

i Transportu Drogowego „Najlepsza Droga”

ul. Częstochowska 6, 32-085 Modlnica k. Krakowa

e-mail: biuro@viggen.pl tel. (12) 637-24-57

Prezes Sądu Najwyższego

Rzeczypospolitej Polskiej

Pl. Krasińskich 2/4/6 00-951 Warszawa

 

Zawezwanie

 

dot.: informacji zaprezentowanych przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w dokumencie: ”Uwagi o stwierdzonych nieprawidłowościach i lukach w prawie” – Wydawca: Sąd Najwyższy 2015r. (http://www.sn.pl/osadzienajwyzszym/Uwagi_PPSN_luki_w_prawie/luki-w-prawie-2015.pdf),

 

Szanowna Pani Prezes,

Z wielką uwagą, ale także dużym zdumieniem środowisko branży TSL oraz środowisko ekspertów prawa pracy kierowców, przyjęło informację Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, w którym stawia się tezę, jakoby odpowiedzialność za orzecznictwo Sądu Najwyższego zasądzającego wypłatę ryczałtów noclegowych, ponosił polski noromodawca, kształtujący rzekomo nieprecyzyjne prawo. W imieniu części środowiska transportowego, które mam zaszczyt reprezentować, pozwolę sobie kategorycznie zaprotestować przeciwko tej błędnej tezie.

Wzywam do zaprzestania zakrzywiania rzeczywistości poprzez twierdzenie, jakoby SN nie mógł dokonać orzecznictwa oddalającego lawinowe powództwa kierowców, z tytułu ryczałtów noclegowych, z powodu niekorzystnego dla pracodawców stanu prawnego. Jest dokładnie odwrotnie, ponieważ uchwała SN z 12 czerwca 2014 roku oraz prawie wszystkie poprzednie orzeczenia SN w przedmiotowej sprawie zostały wydane z zastosowaniem zakazanej, co do zasady wykładni contra legem art. 14 ustawy o czasie pracy kierowców i § 9 ust. 4 RMPiPS z 2002 roku (aktualnie § 16 ust. 4 RMPiPS z 2013r). Uchwała ta jest przejawem woluntaryzmu Sądu Najwyższego, została wydana z pogwałceniem 59 elementów i zasad wykładni prawa, zasad logicznego wnioskowania oraz zasad konstytucyjnych. Uchwała narusza też dorobek bogatego orzecznictwa Izby Cywilnej Sądu Najwyższego, dotyczącego wykładni prawa oraz narusza orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie. Przedmiotowa uchwała wprost pogwałca liczne stanowiska ugruntowane w doktrynie prawa pracy, a jej rozstrzygnięć nie akceptują najwybitniejsi polscy profesorowie prawa pracy. Stanowiska Sądu Najwyższego ewidentnie nie akceptuje znaczna część sądów powszechnych, które w wielu orzeczeniach wydanych już po uchwale SN, oddaliły powództwa kierowców. Tak więc nawet sądy powszechne dostrzegają, iż Sąd Najwyższy uzyskał wynik uchwały poprzez naruszenie wielu zasad wykładni prawa, a zwłaszcza w oparciu o zakazaną wykładnię „contra legem”. Bardzo liczne sądy gremialnie zawieszają postępowania na czas rozstrzygnięcia przedmiotowej kwestii przed Trybunałem Konstytucyjnym lub sądami międzynarodowymi. Brak akceptacji dla przedmiotowej uchwały jest powszechny w środowisku prawniczym i jedynie „walec” groźby uchylenia orzeczeń przez SN, jest jedynym motywatorem dla niektórych sądów powszechnych do opierania własnych orzeczeń podobnie, jak Sąd Najwyższy, na wykładni contra legem!

W świetle powyższego, wyrażone przez Panią Prezes stanowisko, jakoby odpowiedzialność za taki stan rzeczy ponosił polski legislator, jest w naszej ocenie niczym innym, jak jedynie próbą zrzucenia odpowiedzialności z Sądu Najwyższego na ustawodawcę za błędy, których dopuścili się sędziowie Sądu Najwyższego w procesie orzekania. Trzeba to powiedzieć jasno i otwarcie.

Wyśmienitym przykładem takich błędów jest dokument ”Uwagi o stwierdzonych nieprawidłowościach i lukach w prawie” podpisany przez Panią Prezes, w którym wskazuje się szereg całkowicie mylnych informacji:

1. Wbrew twierdzeniom zawartym w przedmiotowym dokumencie, w polskim prawie pracy nie istnieje instytucja prawna „diet noclegowych”. Istnieją jedynie instytucje: „diet” lub „ryczałtów noclegowych”, ale nie występuje instytucja „diety noclegowej”. Szokujący jest fakt, iż Sąd Najwyższy nie zna nawet podstawowych instytucji związanych z problematyką podróży służbowej, która znana jest każdemu pracodawcy. Zresztą to już kolejny taki przypadek w zakresie orzecznictwa dotyczącego wypłaty ryczałtów noclegowych, gdy Sąd Najwyższy wykazuje się brakiem znajomości elementarnych instytucji prawa pracy. W dotychczasowym orzecznictwie Sąd Najwyższy twierdził przykładowo, iż ryczałty noclegowe są „dodatkami” do wynagrodzenia, gdy każdy prawnik prawa pracy wie doskonale, iż Kodeks Pracy zawiera enumeratywny katalog dodatków, w którym świadczenia z tytułu podróży służbowych nie występują. Co gorsza, Sąd Najwyższy ze swoich błędnych przekonań, co do charakteru ryczałtów noclegowych, wywodził błędne orzeczenia. Innym natomiast razem, Sąd Najwyższy twierdził de facto, że świadczenia z tytułu podróży służbowych są składnikiem wynagrodzenia, co jest sprzeczne z całym dorobkiem doktryny prawa pracy w naszym kraju, ukształtowanym od roku 1974.

To wielki wstyd, żeby Sąd Najwyższy w orzeczeniach i oficjalnych pismach ewidentnie myli lub nie zna zakresu podstawowych instytucji prawa pracy oraz że własne błędne orzecznictwo opiera na nieznajomości zakresu instytucji prawnych prawa pracy.

2. W dokumencie ”Uwagi o stwierdzonych nieprawidłowościach i lukach w prawie” podpisanym przez Panią Prezes, wyartykułowano tezę, jakoby uchwała siedmiu sędziów z 12 czerwca 2014 roku, rozstrzygała o zasądzeniu na rzecz kierowców roszczeń z tytułu ryczałtów noclegowych. Rzecz jednak w tym, że najwyraźniej autor redagujący tekst przedmiotowego dokumentu nie zapoznał się z pełną treścią uchwały i z całą pewnością nie zapoznał się z treścią jej uzasadnienia. Uchwała (zresztą zacytowana w dokumencie) stanowi, iż ryczałty noclegowe należne są jako „zwrot kosztu” noclegu. A więc z treści uchwały wynika, iż ryczałt noclegowy jest należny o ile wystąpił koszt noclegu i symptomatyczne jest, że sam Sąd Najwyższy nie zna treści własnej uchwały. Mało tego, w uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy wielokrotnie zaznaczył, że ów koszt musi mieć charakter – cytuję: „realny”, „faktyczny”, „rzeczywisty”. Na tą kwestię zwracają właśnie uwagę sądy powszechne oddalające powództwa kierowców, które w uzasadnieniu wyraźnie wskazują, iż Sąd Najwyższy w uchwale zastrzegł, iż ryczałt noclegowy jest zasadny, o ile wystąpi „faktyczny koszt noclegu”. Problem z przedmiotową uchwałą polega jednak na tym, że w kolejnym orzeczeniu (w składzie zwyczajnym) SN zasądził wypłatę ryczałtów noclegowych wbrew treści uchwały siedmiu sędziów i wbrew treści jej uzasadnienia, pomimo iż w przedmiotowej sprawie nie wystąpił jakikolwiek koszt noclegu. Powyższe orzeczenie wywołało totalną dezorientację zarówno przedstawicieli doktryny prawa, jak i sądów powszechnych i pracodawców.

Główny problem z przytoczoną uchwałą jest taki, że Sąd Najwyższy komentuje ją w sposób zupełnie odmienny niźli to wynika z jej treści i uzasadnienia. Wzywam, więc Panią Prezes do zaprzestania sugerowania, jakoby obecny bałagan orzeczniczy wynikał z niedoborów legislacyjnych, ponieważ aktualny stan prawny jest jednoznaczny. Można ocenić, iż wyłącznie poważne błędy wykładni prawa Sądu Najwyższego oraz kompletna niekonsekwencja w orzecznictwie SN leżą u źródła obecnego chaosu orzeczniczego.

3. Jaskrawym dowodem na brak znajomości przez Sąd Najwyższy treści uregulowań lex specialis prawa pracy kierowców jest błędne powołanie się w dokumencie ”Uwagi o stwierdzonych nieprawidłowościach i lukach w prawie” na treść art. 2 pkt. 7. W przywołanym dokumencie mylnie podaje się zakres definicji legalnej podróży służbowej wywodząc, że zakres tejże definicji jest (określony uregulowaniami KP) jest analogiczny do zakresu definicji z UoCzPK – co jest oczywistą nieprawdą. Zakresy te są diametralnie różne. Ma to kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięć przedmiotowej kwestii podczas procesów przed sądami i nie wypada, żeby w oficjalnym piśmie SN mylił się w zagadnieniu tak elementarnym, jak zakres definicji legalnej podróży służbowej. Wbrew temu, co twierdzi się w dokumencie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, zgodnie z definicją legalną podróży służbowej, przepisy dotyczące zasad wypłaty świadczeń z tytułu podróży służbowych w ogóle nie mają zastosowania do kierowców. Jest tak, ponieważ w definicji legalnej podróży służbowej kierowców, uregulowano, iż podróż służbowa zawiera się jedynie w ramach „przewozu drogowego”. Istnieje definicja legalna „przewozu drogowego”, z której wynika, iż może on być realizowany jedynie w ramach pasa drogowego drogi publicznej. Nie można, więc twierdzić, jak uczyniono to w piśmie Pani Prezes, iż do zagadnienia podróży służbowej kierowców mają zastosowanie uregulowania ogólne dotyczące podróży służbowej, ponieważ z definicji legalnej lex specialis podróży służbowej wprost wynika, że kierowcy co do zasady podczas noclegu znajdują się poza jej zakresem. Czy na powyższym przykładzie nie odnosi Pani Prezes przeświadczenia, że przynajmniej niektóre opinie, orzeczenia i oficjalne dokumenty Sądu Najwyższego są kształtowane na podstawie normatywnych półprawd?

4. Jeszcze bardziej wyrazistym dowodem na niezrozumienie zagadnienia lub świadomą i bezpodstawną próbę przeniesienia odpowiedzialności przez Sąd Najwyższy na ustawodawcę, jest powołanie się w piśmie Pani Prezes na art. 14 UoCzPK. Jest to przepis, który na gruncie polskiego prawa określa minimalny standard noclegu kierowców i stwierdza, iż zgodnie z polskim prawem kierowca może odbierać odpoczynek dzienny w kabinie wyposażonej w miejsce do snu i to niezależnie od woli kierowcy. Takimi kabinami dysponuje 99,9% polskiej branży transportowej. Sąd Najwyższy w piśmie Pani Prezes twierdzi mylnie, iż należy zastosować minimalne warunki noclegowe obowiązujące dla całej populacji pracowników. Pytanie brzmi – na jakiej podstawie tak twierdzi Sąd Najwyższy, skoro uregulowania lex specialis wyłączają uregulowania lex generalis!? Wyraża to podstawowa zasada, stanowiąca elementarz prawoznawstwa: lex specialis derogat legi generali.

Można, więc z niepokojem zadać pytanie – cóż to za nowe zasady chce wprowadzić Sąd Najwyższy twierdząc, że pierwszeństwo posiadają uregulowania ogólne przed uregulowaniami szczególnymi?!

Niezależnie od nonsensowności powyższego twierdzenia Sądu Najwyższego, zaznaczę tylko, że ów przepis generalny, czyli § 9 ust. 4 RMPiPS z 2002 r (którego jak przypuszczam świadomie nie przytoczył autor niniejszego opracowania) stanowi, że ryczałty noclegowe są należne kierowcy jedynie pod warunkiem, iż pracodawca nie zapewnił mu bezpłatnego noclegu. Tymczasem, w sprawach rozstrzyganych przez SN uchwałą z dnia 12 czerwca 2014 pracodawca zapewnił bezpłatny nocleg i mało tego – uczynił to dopełniając minimalnego dopuszczalnego polskim prawem standardu – czyli zgodnie z art. 14 UoCzPK zapewnił nocleg w specjalistycznej kabinie noclegowej. Środowisko transportowe doskonale rozumie, że Sąd Najwyższy oczywiście najchętniej zapewniłby najwyższy standard hotelowy kierowcom i zapewniam, że pracodawcy także dobrze życzą własnym pracownikom, z którymi na co dzień żyją w symbiozie, lecz tak się niezależnie od woli przeciętnego pracodawcy składa, że polski ustawodawca podobnie oraz unijny legislator uznali zgodnie, iż wystarczy zapewnienie standardu noclegowego w postaci specjalistycznej kabiny. Nie rozumiemy skąd w Sądzie Najwyższym tyle determinacji, żeby odwracać (contra legem i retroaktywnie) wbrew woli ustawodawcy, środowiska TSL i doktryny prawa ten porządek normatywny?

Wobec powyższego kategorycznie wzywam w imieniu reprezentowanych przez nasze stowarzyszenie pracodawców brany TSL o zaprzestanie zakrzywiania rzeczywistości normatywnej, obowiązującej od lat na gruncie uregulowań lex specialis transportowego prawa pracy kierowców. Owo zakrzywianie rzeczywistości widoczne jest nawet na przykładzie przedmiotowego dokumentu.

Proszę nie szukać winnych obecnego całkowicie błędnego orzecznictwa w otaczającym Sąd Najwyższy środowisku legislatorów, pracodawców itp. Należy zadać pytanie, czy aby jedynym odpowiedzialnym za dopuszczenie naruszeń i niedopatrzeń oraz błędów w zakresie różnorodnych zasad w trakcie orzekania, nie jest wyłącznie Sąd Najwyższy i jego brak profesjonalizmu, przeradzający się w woluntaryzm orzeczniczy?

Oczekujemy od Sądu Najwyższego i ogólnie od wymiaru sprawiedliwości – jako obywatele i pracodawcy – respektowania naszych elementarnych praw i stosowania się do zasad wykładni prawa, ponieważ gwarantuje nam to Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej.

Nawiązując do tych praw, uprzejmie proszę Panią Pierwszą Prezes Sądu Najwyższego o interwencję w sprawie odpowiedzi na pisma naszego stowarzyszenia skierowane do SN:

– Pismo z 5 czerwca 2015 r. dot. retroaktywnego wyroku wydanego w składzie trzech Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 10 września 2013 r. akt: I PK 71/13, contra legem, zasądzającego wypłatę kierowcom ryczałtów za nocleg z tytułu „podróży służbowych za lata 1996-1999 według nieobowiązującego wówczas znowelizowanego stanu prawnego, obowiązującego dopiero po 2010 roku.
– Pismo z 21 czerwca 2015 r. dot. Postanowienia Sądu Najwyższego z 14 maja 2015 r. wydanego przez SSN Jolantę Frańczak w sprawie III PK 3/15 o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 11 września 2014 r. (sygn. akt IV PA 53/14) do rozpoznania.

Sąd Najwyższy, pomimo upływu kilku miesięcy, nie był uprzejmy udzielić nam odpowiedzi w elementarnych kwestiach, dotyczących przyczyn nieprzestrzegania w procesie orzecznictwa podstaw paradygmatu wykładni prawa oraz przyczyn opierania orzecznictwa w kwestii ryczałtów na nienormatywnej (czyli niedozwolonej) fikcji prawnej kosztu noclegu oraz nienormatywnej fikcji obowiązywania minimalnego standardu hotelowego.

Ponadto Sąd Najwyższy uchyla się także od wielu miesięcy od odpowiedzi na pytanie, dlaczego w sprawie o sygn. Akt: I PK 71/13, orzekł w oparciu o nieadekwatny (nowy) stan prawny, skoro sprawa dotyczyła zupełnie innego stanu normatywnego, obowiązującego wiele lat wcześniej?!

Czy Pani Prezes uważa, że Sąd Najwyższy milczeniem zaskarbi sobie szacunek społeczny w odniesieniu do orzeczenia, w zakresie którego zasadniczo odrębne stanowisko reprezentują przedstawiciele doktryny prawa pracy, doktryny prawoznawstwa, GIP, Prokurator Generalny, MPiPS, poszczególne oddziały terenowe PIP, liczne sądy pracy oraz środowisko pracodawców?

Pozwolę sobie postawić tezę, że w zasadzie mamy do czynienia ze sporem o nadrzędność wartości. Czy wyższą wartością jest rozdawnictwo majątku pracodawców wbrew treści uregulowań normatywnych, czy też wyższą wartością jest stosowanie się do treści norm i zasad wykładni prawa, które wprost zwalniały z obowiązku wypłaty świadczeń z tytułu ryczałtów noclegowych? Czy wyższą wartością jest posiewanie niepokojów społecznych w relacji pracownik-pracodawca, czy też wartością nadrzędną jest ład rynku pracy? Jeśli Sąd Najwyższy naprawdę uważa, że obecne uregulowania są nieodpowiednie to dlaczego nie był łaskaw wiele lat wcześniej zasugerować nowelizacji tychże uregulowań, lecz czyni to dopiero teraz, gdy de facto zaczął wkraczać w rolę ustawodawcy, ferując orzeczenia o skutkach retroaktywnych oparte na wykładni contra legem?

Czy Pani Prezes nie uważa, że orzecznictwo zasądzające wypłatę ryczałtów noclegowych oparte na wykładni contra legem, które z natury jest retroaktywne, nie jest tak po prostu wysoce nieprzyzwoite wobec pracodawców?

Skąd zdaniem Pani Prezes tysiące polskich pracodawców miało dysponować wiedzą, że po wielu latach jednoznacznie brzmiącej normy (stanowiącej, że jeśli pracodawca zapewni kierowcy bezpłatny nocleg, wówczas nie podlega obowiązkowi wypłaty ryczałtów noclegowych) nagle Sąd Najwyższy dokona orzecznictwa sprzecznego z jej treścią (contra legem)? Jeszcze raz należy zaznaczyć, iż takie orzeczenia mają skutek retroaktywny. Czy zdaniem Pani Prezes przyzwoicie jest orzekać contra legem, tworząc skutki retroaktywne, skoro retroaktywność jest wprost zakazana (jeśli tylko narusza interesy jakiegokolwiek podmiotu w relacjach kontradyktorycznych)?

Czy do pracodawców, którzy stanowią kręgosłup rynku pracy, przyzwoicie jest stosować krzywdzące ich standardy prawoznawstwa, retroaktywność, orzecznictwo contra legem, orzecznictwo oparte na nienormatywnych fikcjach prawnych, łamaniu zasad paradygmatu wykładni prawa, ignorowaniu opinii przedstawicieli doktryny prawa, ignorowaniu elementarnych zasad logiki?

Wierzę, że Sąd Najwyższy szanuje jeszcze kogokolwiek poza sobą samym.

Szanowna Pani Prezes, czy naprawdę ochrona nadszarpniętego naszym zdaniem wizerunku jest ważniejsza dla Sądu Najwyższego od losu tysięcy pracodawców? Czy nie uczciwiej byłoby przyznać się do pomyłki i jak najszybciej naprawić błąd? Czy tak nie byłoby i prościej, i bardziej profesjonalnie, i bardziej uczciwie wobec tych wszystkich pracodawców, którzy ogromnym nakładem pracy stworzyli czwarty największy w Polsce rynek zatrudnienia pracowników (800 tys.) oferując kierowcom absolutnie najwyższe przychody wśród wszystkich masowych rynków pracy?

Proszę zważyć i zrozumieć, że pracodawcy, stosując prawo pracy w dobrej wierze nie mieli podstaw żeby wiele lat temu zakładać, iż w przyszłości Sąd Najwyższy opierając własne orzeczenia na pogwałceniu wykładni językowej norm (art. 14 UoCZpK i §9 ust. 4 RMPiPS z 2002 r) będzie wyrokował w sposób sprzeczny z treścią tych uregulowań.

Bardzo proszę Szanowną Panią Prezes, jako wybitną postać polskiego prawa o wykazanie się w przedmiotowej sprawie choćby cieniem empatii i o zaprzestanie szukania winnych zaistniałej sytuacji tam gdzie ich z całą pewnością nie ma.

Z ufnością w zrozumienie i wyrazami szacunku,

 

Mariusz Miąsko

Prezes Stowarzyszenia

Uczestników Rynku Komunikacji Samochodowej i Transportu Drogowego

„Najlepsza Droga”

 

Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/421/40/Wniosek-SURKSiTD-Najlepsza-Droga-do-SN-ws-orzecznictwa-w-kwestii-ryczaltow-noclegowych/

| Administrator | 0 komentarze/y | Aktywności

Jakie zmiany czekają przewoźników osób od 1 stycznia 2017 r.?

Baner II

 

Szanowni Państwo,

Kancelaria Prawna Viggen sp.j.

serdecznie zaprasza na szkolenie

 

JAKIE ZMIANY CZEKAJĄ PRZEWOŹNIKÓW OSÓB

OD 1 STYCZNIA 2017 R.?

 

3 listopada br.

ul. Częstochowska 6 Modlnica k. Krakowa

godz. 11:00

 
Charakterystyka szkolenia
Opis problemu – uzasadnienie potrzeby szkolenia

Obowiązująca od 01.03.2011r. ustawa o publicznym transporcie zbiorowym weszła w życie tylko częściowo. Od 1 stycznia 2017r. będzie obowiązywać w całości.

Nie będzie zezwoleń, które zastąpione zostaną potwierdzeniem zgłoszenia przewozu, co nałożył na przewoźników wykonujących regularne przewozy osób kilka nowych obowiązków.

Dokonano zmiany definicji przewozu regularnego, który zostanie zastąpiony przez publiczny transport zbiorowy.

Przewozy takie mogą wykonywać zarówno przewoźnicy, jak i operatorzy. Jaka jest między nimi różnica?

Dotychczasowe zezwolenia wygasną z końcem 2016r. i co dalej?

Czy przewoźnicy, którzy honorują ulgi ustawowe nadal będą otrzymywać zwrot z urzędów marszałkowskich?

Pytań jest wiele. Warto na nie znaleźć odpowiedzi.

Cel szkolenia

Celem spotkania jest prezentacja i wyjaśnienie zmian wynikających z wejściem w życie z dniem
1 stycznia 2017r. regulacji prawnych wynikających z ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, co ułatwi przewoźnikom dostosowywanie się do wymagań prawnych rynku przewozów regularnych osób.

Adresaci szkolenia

Przewoźnicy i operatorzy wykonujący tego rodzaju usługi transportowe.

    Program szkolenia
     

    Lp.

    Tematyka

    Prowadzący

    1.

    		 Omówienie celów, programu i metodyki szkolenia Mariusz Miąsko

    11:00 –
           
    2. Stan prawny w zakresie przewozu osób w publicznym transporcie drogowym po 1 stycznia 2017r., między innymi:
    – czym jest plan transportowy
    – uzyskiwanie potwierdzenia zgłoszenia
    – rekompensata za stosowanie ulg ustawowych
    – funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego od 2017
    – informacje o liczbie i sposobie załatwienia skarg i reklamacji
    – Centralna Ewidencja Przewoźników
    – kary pieniężne
    – opłata za przystanki
    Dyskusja.    		 Wojciech Gleń

    – 14:00

     

     

    Po więcej informacji zadzwoń: 502 189 280

     (12) 637 24 57

    lub napisz: rd@viggen.pl

    http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/420/40/Jakie-zmiany-czekaja-przewoznikow-osob-od-1-stycznia-2017-r/

    | Administrator | 0 komentarze/y | Aktywności

    Profesjonalne i kompleksowe Plany transportowe!

     

    Kancelaria Prawna Viggen sp.j. specjalizująca się od 14 lat w szeroko pojętym prawie transportowym zaprasza do współpracy w zakresie:

    • opracowania profesjonalnego i kompleksowego Planu zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego tzw. Planu Transportowego,

    • doradztwa w zakresie sporządzania planów transportowych,

    • udziału w procesie wyboru operatora publicznego transportu zbiorowego i zawarcia umowy z wybranym operatorem,

    • przygotowania specyfiki przetargowej (w tym wszelkich dokumentów niezbędnych do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania),

    • uczestnictwa w charakterze eksperta w komisji przetargowej.

     

    Przygotowany przez nas Plan transportowy:

    • określi kształt sieci linii transportu publicznego,

    • oceni i zaporgnozuje potrzeby przewozowe mieszkańców,

    • określi standardy usług przewozowych,

    • przewidzi rentowność linii komunikacyjnych.

     

    DLACZEGO MY?

    • Kancelaria Prawna Viggen sp.j. jest jednym z pierwszych autorów w Polsce Planu zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego tzw. Planu Transportowego,

    • Dzięki naszemu 14-letniemu doświadczeniu w prawie transportowym jesteśmy w stanie przygotować Plan Transportowy uzględniający wszystkie uwarunkowania Organizatora: finansowe, prawne, techniczne i organizacyjne,

    • Unikalny zespół Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. potrafi stworzyć Plan transportowy łączący uzasadnione potrzeby transportowe mieszkańców oraz możliwości ich zaspokojenia przez organizatora transportu,

    • wiedza i ogromne doświadczenie.

     

    Zapraszamy do skorzystania z naszej oferty!

    Więcej szczegółów pod nr tel.: (12) 637 24 57

    http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/419/40/Profesjonalne-i-kompleksowe-Plany-transportowe/

    | Administrator | 0 komentarze/y | Aktywności

    Czy wiesz, że osoba świadcząca usługi na podstawie umowy cywilnoprawnej, pod pewnymi warunkami, zachowuje prawo do zasiłku dla bezrobotnych?

    Umowy cywilnoprawne są obecnie dość powszechnie wykorzystywane na rynku pracy. Z podobną sytuacją mamy do czynienia w transporcie, bowiem zgodnie z treścią rozdziału 3a ustawy o czasie pracy kierowców, istnieje możliwość, aby kierowcy świadczyli swoje usługi na podstawie takich umów. Przedsiębiorcy w poszukiwaniu alternatywnych form nawiązywania współpracy z kierowcami często proponują im zatem takie rozwiązanie. W przypadku prawidłowo i profesjonalnie przygotowanej umowy cywilnoprawnej, rozwiązanie to może przynieść wiele korzyści ekonomicznych i organizacyjnych zarówno przedsiębiorcy, jak i kierowcy.

    Jak już wspomniano w jednej z poprzednich publikacji, istnieje możliwość, aby takiemu kierowcy wypłacać choćby diety oraz inne należności z tytułu podróży służbowej.

    Kolejno zatem należy rozważyć, czy któraś z umów cywilnoprawnych gwarantuje kierowcy zachowanie prawa do zasiłku dla bezrobotnych oraz ewentualnie pod jakimi warunkami może to nastąpić.

    Zgodnie treścią art. 71 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2010 r (Dz.U 2013 poz.674),

    1.Prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy, z zastrzeżeniem art.75, jeżeli:

    1) nie ma dla niego propozycji odpowiedniej pracy, propozycji stażu, przygotowania zawodowego dorosłych, szkolenia, prac interwencyjnych lub robót publicznych oraz

    2) w okresie 18 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni: (…)

    c) świadczył usługi na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo współpracował przy wykonywaniu tych umów, przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę w przeliczeniu na okres pełnego miesiąca, z zastrzeżeniem art. 104b ust. 2.

    Prawo do zasiłku przysługuje zatem w przypadku spełniania łącznie kilku przesłanek:

    Przede wszystkim bezrobotny musi być zarejestrowany we właściwym powiatowym urzędzie pracy. Ponadto nie może być dla niego propozycji odpowiedniej pracy, propozycji stażu, przygotowania zawodowego dorosłych, szkolenia, prac interwencyjnych lub robót publicznych. Te przesłanki w kontekście niniejszej publikacji nie budzą wątpliwości.

    Kolejną przesłankę jest fakt, iż w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni, świadczył on usługi na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, albo innej umowy o świadczenie usług, do których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.

    Niewątpliwie zatem na podstawie powyższego zapisu istnieje możliwość, aby okres umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy, do której stosujemy przepisy dotyczące zlecenia (w tym także umowę o świadczenie usług) zaliczyć do okresu, który uprawnia do zasiłku. Warto jednak wskazać, że nie każda z takich umów będzie to prawo gwarantować.

    Bezrobotny bowiem może otrzymać zasiłek z urzędu pracy tylko wówczas, jeśli jego zleceniodawca odprowadzał składki na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy od zarobku odpowiadającego co najmniej kwocie minimalnego wynagrodzenia za pracę. Tym samym umowa-zlecenia czy umowa o świadczenie usług byłaby akceptowana tylko wówczas, gdyby składki na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy odprowadzano od kwoty minimalnego wynagrodzenia, które aktualnie (w 2014r.) wynosi 1680 zł brutto.

    Warto ponadto pamiętać, że umowa o dzieło, jako niewymieniona w powyższym przepisie, nie uprawnia do zasiłku dla bezrobotnych, niezależnie od kwoty, która się w niej znajduje.

    Magdalena Szaraniec – Kurzydym

    Kancelaria Prawna Viggen sp.j.

    Potrzebujesz porady eksperta w zakresie prawa:

    – transportowego administracyjnego,
    – transportowego prawa pracy,
    – przewozowego krajowego i międzynarodowego CMR,
    – procesowego,
    – prawa przewozu materiałów niebezpiecznych ADR,
    – prawa przewozu produktów szybko psujących się ATP,
    – transportowego prawa ubezpieczeń,
    – prawa załadunków i mocowania ładunków (VDI),
    – wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa czasu prowadzenia pojazdu (AETR),
    – wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa dokumentowania aktywności kierowców,
    – przepisów optymalizacji kosztów w transporcie.

    Już dziś skontaktuj się z Kancelarią Prawną VIGGEN
    pod nr tel.: (12) 637-24-57

    509 982 577

    lub pod adresem e-mail: biuro1@viggen.pl

    Serdecznie zapraszamy Państwa do skorzystania z największej bazy profesjonalnych, unikatowych opracowań prawnych, którą znajdą Państwo pod adresem: Sklep561.pl

    Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).

    http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/418/40/Czy-wiesz-ze-osoba-swiadczaca-uslugi-na-podstawie-umowy-cywilnoprawnej-pod-pewnymi-warunkami-zachowuje-prawo-do-zasilku-dla-bezrobotnych/

     

    | Administrator | 0 komentarze/y | Aktywności

    Jak uzyskać zwrot kosztów leczenia za granicą?

     

    Kierowca uległ wypadkowi lub zachorował za granicą. Jak w takim wypadku uzyskać zwrot kosztów leczenia za granicą?

    Oddelegowując pracownika do pracy poza granicami kraju, pracodawca powinien brać pod uwagę związane z tym ryzyko, między innymi wystąpienia różnych zdarzeń losowych. Pracownikowi za granicą może zdarzyć się nieszczęśliwy wypadek, może brać udział w kolizji drogowej lub po prostu podupaść na zdrowiu i wymagać opieki lekarskiej. Jak wygaląda wówczas sytuacja przy ponoszeniu kosztów hospitalizacji oraz leczenia pracownika na terenie innego kraju członkowskiego?

    Odpowiedzi na to pytanie należy szukać w rozdziale 2a: „Świadczenia opieki zdrowotnej udzielone poza granicami kraju” ustawy Świadczenia opieki zdrowotnej finansowane ze środków publicznych(Dz.U.2015.581 z dnia 2015.04.29) oraz w informacjach podawanych przez NFZ.

    W przypadku kiedy ubezpieczony poniósł koszty leczenia w jednym z krajów UE/EFTA może starać się o ich zwrot, niezależnie od tego, czy podczas pobytu za granicą posiadał przy sobie kartę EKUZ (Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego).

     

    Czym jest karta EKUZ?

    Jest to dokument uprawniający do korzystania ze świadczeń zdrowotnych podczas pobytu w innych państwach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) i Szwajcarii.

    Karta EKUZ nie zapewnia automatycznie bezpłatnej opieki medycznej, a tylko uprawnia do odzyskania niektórych z poniesionych kosztów leczenia. NFZ zwraca tylko te koszty leczenia, które podlegają refundacji podczas leczenia na terenie kraju. Po powrocie do kraju należy zgłosić się o zwrot kosztów – do właściwego wojewódzkiego oddziału NFZ wraz z rachunkami wystawionymi za leczenie pracownika za granicą oraz fakturami, receptami, innymi dokumentami wystawionymi w ślad za udzielonymi ubezpieczonemu świadczeniami rzeczowymi oraz potwierdzeniami zapłaty kwot wyszczególnionych na rachunkach i odpowiednio wypełnionym formularzem (druk do pobrania dostępny pod linkiem:
    http://www.nfz.gov.pl/gfx/nfz/userfiles/_public/dla_pacjenta/zalatw_sprawe_krok_po_kroku/ekuz/nowe_po_tekst_jedn._581/ekuz_delegowanie_do_pracy.pdf ).

    Niektóre świadczenia nie są objęte refundacją poprzez kartę EKUZ, jak np. wyjazd za granicę w celu urodzenia tam dziecka. Karta EKUZ nie zastępuje też ubezpieczenia turystycznego, jednak może czasem obniżyć jego koszt, ponieważ część świadczeń oferowanych przez ubezpieczyciela może zawierać się w ofercie karty EKUZ. Funkcję EKUZ może również pełnić karta ubezpieczenia zdrowotnego.

    EKUZ została wprowadzona 1 czerwca 2004 r. w niektórych państwach Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) i Szwajcarii. W pozostałych państwach, w tym Polsce, EKUZ wydawana jest z datą ważności od 01.01.2006 r.

    Karta zastąpiła poniższe formularze:

    • E110 – dla kierowców międzynarodowych

    • E111 – dla turystów

    • E119 – dla bezrobotnych / poszukujących pracy

    • E128 – dla studentów i pracowników z innych państw członkowskich

    Należy pamiętać o tym, że w większości krajów ubezpieczeni pokrywają część kosztów leczenia z własnych środków i wówczas są to opłaty, które nie podlegają refundacji przez Narodowy Fundusz Zdrowia.

     

    Czy pracodawca może złożyć wniosek o wydanie karty EKUZ dla pracowników delegowanych do pracy za granicą?

    Pracodawca może wystąpić z wnioskiem o wydanie kart EKUZ dla pracowników, których deleguje do pracy w innym państwie członkowskim UE/EFTA. W tym celu pracownicy powinni sporządzić stosowne upoważnienia dla pracodawcy do złożenia w ich imieniu wniosku oraz odbioru karty.

    Pracodawca nie musi przedkładać wniosków o wydanie karty EKUZ dla każdego z pracowników osobno. Do właściwego wydania kart wystarczające będzie złożenie zbiorczej listy pracowników delegowanych, na której wskazane będą następujące dane pracowników:

    • imię, nazwisko pracownika,

    • PESEL,

    • adres zamieszkania,

    • państwo delegowania,

    • okres delegowania.

    Do takiego wykazu pracowników pracodawca obowiązany jest dołączyć upoważnienia do złożenia wniosku i odbioru karty, podpisane przez pracowników oraz dokument A1.

     

    Czym jest dokument A1?

    Zgodnie z brzmieniem art. 19 ust. 2 rozporządzenia 987/2009, na wniosek zainteresowanego lub pracodawcy, właściwa instytucja państwa członkowskiego, poświadcza, że ustawodawstwo tego Państwa ma zastosowanie oraz wskazuje zakres obowiązywania tego ustawodawstwa: jak długo i na jakich warunkach ma ono zastosowanie.

    Do poświadczenia mającego zastosowanie, zgodnie z powoływanymi wyżej przepisami, do ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego stosowane jest „zaświadczenie o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej”, czyli A1. Poświadcza ono, że pracownik pozostaje objęty ubezpieczeniem społecznym kraju, z którego zostaje delegowany.

    Zaświadczenie A1 poświadczane jest przez Terenowe Jednostki Organizacyjne Zakładu Ubezpieczeń Społecznych następującym osobom, które podlegają polskiemu ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego na mocy przepisów rozporządzenia 883/2004:

    • oddelegowany pracownik najemny – art. 12 ust. 1,

    • pracownik wykonujący pracę najemną w dwóch lub w kilku państwach członkowskich – art. 13 ust. 1,

    • osoba oddelegowana pracująca na własny rachunek – art. 12 ust. 2,

    • osoba pracująca na własny rachunek w dwóch lub w kilku państwach członkowskich – art. 13 ust. 2,

    • urzędnik służby cywilnej – art. 11 ust. 3 lit. b),

    • osoba należąca do personelu kontraktowego – art. 15,

    • marynarz – art. 11 ust. 4,

    • osoba wykonująca pracę najemną i pracująca na własny rachunek w różnych państwach – art. 13 ust. 3,

    • urzędnik służby cywilnej zatrudniony przez jedno państwo i wykonujący pracę najemną/pracę na własny rachunek w jednym lub w kilku innych państwach – art. 13 ust. 4.

    Pracodawca wypełnia zaświadczenie A1 w 4 egzemplarzach, osoba prowadząca działalność na własny rachunek w 3 egzemplarzach.

    Osoby wyjeżdżające w związku z pracą jako pracownicy delegowani lub wykonujący pracę w dwóch lub więcej państwach członkowskich UE/EFTA, będą mogły otrzymać kartę EKUZ na okres wskazany na dokumencie A1 wystawiony przez ZUS.

     

    Co w sytuacji kiedy nie uzyska się karty EKUZ przed wyjazdem za granicę?

    W takiej sytuacji istnieje możliwość uzyskania w NFZ Certyfikatu Tymczasowo Zastępującego Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego.

    Certyfikat Tymczasowo Zastępujący Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego to dokument, który może uzyskać osoba ubezpieczona w kraju, która:

    • nie uzyskała przed wyjazdem EKUZ a konieczne jest potwierdzenie prawa do rzeczowych świadczeń zdrowotnych,

    • utraciła EKUZ (kradzież, zagubienie lub zniszczenie),

    • osoba zapomniała przed wyjazdem zawnioskować o EKUZ.

    W celu uzyskania Certyfikatu Tymczasowo Zastępującego EKUZ przez osobę przebywającą na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE/EFTA niezbędne jest przesłanie podpisanego wniosku o wydanie certyfikatu (https://www.ekuz.nfz.gov.pl/sites/default/files/wnioski/Wniosek_o_Certyfikat_tymczasowo_zastepujacy_EKUZ.pdf ) do właściwego oddziału wojewódzkiego NFZ.

    Z wnioskiem o Certyfikat może wystąpić współmałżonek osoby zainteresowanej lub osoba upoważniona. Niezbędne w tym miejscu będzie sporządzenie stosownego upoważnienia, np. dla pracodawcy.

    Certyfikat tymczasowo zastępujący EKUZ wydawany jest z ograniczoną datą ważności, zazwyczaj na czas udzielenia świadczeń – okres delegowania pracownika. Okres ten uzupełnia się w punkcie 5 wniosku.

     

    Jak uzyskać zwrot kosztów leczenia?

    Wysokość kwoty, która ma być zwrócona, każdorazowo określana jest przez odpowiednik NFZ w kraju, w którym miało miejsce leczenie, po takich samych stawkach jakie zwracane są świadczeniodawcy za leczenie osób ubezpieczonych w tym kraju.
    Aby uzyskać zwrot kosztów, ubezpieczony składa wypełniony odpowiedni wniosek (https://www.ekuz.nfz.gov.pl/sites/default/files/zwrot_kosztow/Wniosek_o_zwrot_kosztow_leczenia_0.docx) w oddziale wojewódzkim Funduszu (NFZ), właściwym ze względu na miejsce zamieszkania lub zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego. Wniosek można również złożyć w formie elektronicznej na stronie https://www.ekuz.nfz.gov.pl/zwrot_kosztow_wniosek .
    Oddział za każdym razem sprawdza, czy osoba składająca wniosek była ubezpieczona w NFZ lub posiadała prawo do świadczeń zdrowotnych w momencie udzielania jej świadczeń oraz czy do wniosku dołączone zostały wymagane dokumenty. W sytuacji, gdy osoba korzystająca z leczenia nie miała ważnej karty EKUZ lub Certyfikatu Tymczasowo Zastępującego EKUZ, należy dołączyć do wniosku oświadczenia o charakterze pobytu (załącznik na końcu tekstu) oraz dokumentów potwierdzających ubezpieczenie na dany okres (zgodnie z wykazem dokumentów niezbędnych do uzyskania EKUZ).

     

    WZÓR OŚWIADCZENIA O CHARAKTERZE POBYTU

    Oświadczam, iż w okresie pobytu zagranicą, podczas którego udzielono mi świadczeń zdrowotnych

    ……………………………………………………………………………………………………..*

    Oświadczam, iż świadczenia, z których korzystałem podczas pobytu zagranicą miały charakter:

    ………………………….

    ………………………………………………………………………………………………………**

    Oświadczam ,że znam treść art. 272 Kodeksu Karnego ( Dz. U. 997 r. Nr 88 poz. 553
    z późn. zm.) „Kto wyłudza poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego lub innej osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3”.

    …………………………………….

    data, czytelny podpis

     

    */należy wpisać zgodnie ze stanem faktycznym:

    • nie pracowałem w/wpisać kraj UE/EFTA/lub

    • pracowałem w/wpisać kraj UE/EFTApisać kraj UE/EFTA/

    (w przypadku gdy:

    – był Pan/i zatrudniony/a wpisać kraj UE/EFTA, prosimy o przesłanie danych pracodawcy oraz ewentualnie kopii umowy

    – prowadził Pan działalność na własny rachunek – wypełnione oświadczenie oraz kopię formularza A1/ E101

    – był Pan oddelegowany do pracy wpisać kraj UE/EFTA – prosimy o przesłanie kopii formularza A1/ E101 lub E102 ew. danych teleadresowych ówczesnego pracodawcy.

    **/należy wpisać zgodnie ze stanem faktycznym:

    • leczenia planowanego

    • leczenia w związku z wypadkiem przy pracy

    • świadczeń koniecznych (proszę podać okoliczności udzielenia świadczeń)

     

    Czy zwrot kosztów leczenia przysługuje pracodawcy lub innej osobie, która zapłaciła za pacjenta?


    W sytuacji, gdy osoba trzecia np. pracodawca, pokryła w całości koszty leczenia ubezpieczonego, przelew przyznanej refundacji może nastąpić na jej konto, należy jednak spełnić poniższe warunki:


    – wniosek musi zostać podpisany przez pacjenta lub jego pełnomocnika,
    – do wniosku należy dołączyć oświadczenie, z którego musi jasno wynikać, że to osoba trzecia zapłaciła za leczenie i w związku z tym wnosi roszczenie wobec ubezpieczonego, czyli cesję wierzytelności,
    – do wniosku należy dołączyć umowę cesji wierzytelności (wg załączonego wzoru),
    – z rachunku/faktury musi wprost wynikać, iż dotyczy on kosztów leczenia danego pacjenta.

     

    Jak długo należy czekać na decyzję o zwrocie kosztów?

    Czas oczekiwania na zwrot kosztów świadczeń udzielonych w ramach opieki zdrowotnej poza granicami Polski, a na terenie UE, zależy od stopnia skomplikowania danej sprawy. Podstawowym warunkiem szybkiego uzyskania zwrotu jest dołączenie do wniosku wszystkich wymaganych dokumentów.

    Oczekiwanie na decyzję NFZ w sprawie zwrotu kosztów nie powinno trwać dłużej niż 30 dni, a jeśli jest dodatkowo przeprowadzane postępowanie wyjaśniające – 60 dni. W wyjątkowych sytuacjach, jeśli oddział wojewódzki NFZ będzie musiał się skontaktować z zagranicznym punktem kontaktowym do spraw transgranicznej opieki zdrowotnej, czas oczekiwania na wydanie decyzji może się wydłużyć nawet do 6 miesięcy.

    Pacjent lub wnioskodawca, na którego przeszła cesja wierzytelności, otrzymuje zwrot kosztów w ciągu 7 dni od wydania decyzji NFZ w sprawie zwrotu kosztów leczenia. Otrzymuje on zwrot na konto bankowe lub w formie przekazu pocztowego – w zależności od tego, czy we wniosku podał numer konta wskazując, że na nie ma nastąpić zwrot kosztów.

     

    Maria Krawczyk

    Mariusz Miąsko

    Kancelaria Prawna Viggen sp.j.

     
     

    Potrzebujesz porady eksperta w zakresie prawa:
    – transportowego administracyjnego,
    – transportowego prawa pracy,
    – przewozowego krajowego i międzynarodowego CMR,
    – procesowego,
    – prawa przewozu materiałów niebezpiecznych ADR,
    – prawa przewozu produktów szybko psujących się ATP,
    – transportowego prawa ubezpieczeń,
    – prawa załadunków i mocowania ładunków (VDI),
    – wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa czasu prowadzenia pojazdu (AETR),
    – wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa dokumentowania aktywności kierowców,
    – przepisów optymalizacji kosztów w transporcie.

    Już dziś skontaktuj się z Kancelarią Prawną VIGGEN
    pod nr tel.: (12) 637-24-57,
    509 982 577
    lub pod adresem e-mail: biuro1@viggen.pl

    Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).

    Serdecznie zapraszamy Państwa do skorzystania z największej bazy profesjonalnych, unikatowych opracowań prawnych, którą znajdą Państwo pod adresem: Sklep561.pl

    http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/417/40/Jak-uzyskac-zwrot-kosztow-leczenia-za-granica/
     

    | Administrator | 0 komentarze/y | Aktywności

    Odzyskaj 1 mln zł na każdych 100 kierowców!

    vts

    VTS PROJECT SP. Z O.O. – oprogramowanie do wyliczania księgowości pracowniczej wykonała spółka VTS PROJECT z grupy kapitałowej Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.

     

    DZIAŁ ROZLICZEŃ WYNAGRODZEŃ KPV

    Kancelaria Prawna Viggen sp.j. udostępniła dla firm branży TSL Dział Księgowości Pracowniczej, który realizuje najkorzystniejsze w kraju formy rozliczenia wynagrodzeń kierowców oraz innych pracowników.

    OGROMNE OSZCZĘDNOŚCI

    Rozliczanie wynagrodzeń z wykorzystaniem instrumentów prawnych krajowego i międzynarodowego prawa pracy i zabezpieczeń społecznych, pozwala otrzymać około 1 miliona zł oszczędności dla pracodawcy w przeliczeniu na 100 kierowców, z jednoczesnym utrzymaniem dotychczasowego poziomu wynagrodzenia netto dla kierowców.

     

    WYJĄTKOWY ZESPÓŁ PRAWNIKÓW DS. ROZLICZEŃ WYNAGRODZEŃ

    Uzyskanie tak korzystnych wartości jest możliwe, ponieważ pełną księgowość pracowniczą dla firm TSL, oblicza wyłącznie zespół prawników specjalizujących się od wielu lat w uregulowaniach krajowego i międzynarodowego prawa pracy, prawa podatkowego i zabezpieczeń społecznych.

     

    KOMPLEKSOWOŚĆ ROZLICZEŃ

    Dział Rozliczeń Wynagrodzeń KPV przygotowuje kompleksowe rozliczenia począwszy od:

    • ustawienia i wdrożenia optymalnych parametrów wewnątrzzakładowych źródeł prawa pracy (min. 49 korzystnych ustawień w regulaminach pracy/wynagradzania/obwieszczeniach/umowach o pracę),

    • wykonania ewidencji czasu pracy za pomocą własnego autorskiego oprogramowania „VTS – EWIDENCJA” (według ustawień prawnych, których nie oferuje żadne konkurencyjne oprogramowanie),

    • wyliczenia wynagrodzenia pracowniczego wraz z dodatkami (np.: za godz. nadliczbowe, dyżury, pracę w godzinach nocnych itd.), za pomocą własnego autorskiego oprogramowania „VTS – WYNAGRODZENIA” (według ustawień prawnych, których nie oferuje żadne konkurencyjne oprogramowanie),

    • wyliczenia składników zabezpieczeń społecznych (ZUS, US, ekwiwalentów urlopowych itp.) za pomocą własnego autorskiego oprogramowania „VTS – ZABEZPIECZENIA SPOŁECZNE”,

    • sporządzenia dokumentacji zgłoszeniowej – formularze ZUS i US, za pomocą własnego autorskiego oprogramowania „VTS – FORMULARZE”,

    • sporządzenia wynagrodzenia płacy minimalnej na terenie Niemiec, według jednego z dwóch wzorów (do wyboru) opracowanych przez prawników KPV, na podstawie uregulowań unijnego prawa pracy i zabezpieczeń społecznych, stosowanych do pracowników delegowanych.

    CIEKAWOSTKA:

    Kancelaria Prawna Viggen sp.j. dokonuje rozliczeń branży wynagrodzeń TSL za pomocą autorskiego i wyjątkowego oprogramowania, przygotowanego przez spółkę VTS Project Sp. z o.o., (będącą jedną z siedmiu spółek grupy kapitałowej KPV).

    Wyjątkowość oprogramowania wynika z faktu, że jego założenia zostały przygotowane przez najlepszych polskich prawników prawa pracy kierowców i zabezpieczeń społecznych, dzięki czemu VTS – WYNAGRODZENIA wykorzystuje łącznie kilkadziesiąt unikalnych, słabo znanych i wyjątkowych instytucji krajowego i międzynarodowego prawa pracy.

     

    W skład autorskiego programu: „VTS – KSIĘGOWOŚĆ PRACOWNICZA” wchodzą następujące moduły:

    – VTS – Ewidencja,

    – VTS – Wynagrodzenia,

    – VTS – Zabezpieczenia Społeczne,

    – VTS – Formularze (ZUS, US)

    – VTS – MiLoG.

    VTS Księgowość Pracownicza jest zbiorem pięciu niezależnych programów (działających „w chmurze” – na przeglądarce), będących częścią szerszego programu VTS „Nuntius”, służącego do autonomicznej transmisji danych, bezpośrednio z tachografów cyfrowych pojazdów. Program ten został uznany za drugi najbardziej innowacyjny projekt w Polsce przez IBM Smart Cump. Pomimo, że wynagrodzenie jest wykonywane przez Dział Rozliczań Wynagrodzeń KPV, to każdy klient poprzez stronę www, ma możliwość wglądu w swoje własne ustawienia składników regulaminów wynagrodzeń, ewidencji czasu pracy, wynagrodzeń i zabezpieczeń społecznych.

    Wspomniane wyżej moduły VTS Project zawierają 49 korzystnych ustawień (wynikających z krajowego i międzynarodowego prawa pracy i zabezpieczeń społecznych).

    Bardzo bogate i wieloletnie doświadczenie KPV wskazuje, że zastosowanie powyższych kilkudziesięciu instytucji prawnych, pozwala (przy zachowaniu dotychczasowego wynagrodzenia netto) uzyskać około 1 mln zł oszczędności na składnikach wynagrodzenia w przeliczeniu na 100 kierowców.

     

    Program przystosowany jest do specyfiki wypłaty wynagrodzeń w branży transportowej, która przebiega według następujących etapów:

    I Pobranie plików DDD od klienta

    II Pobranie danych z teczek osobowych kierowców (dot. urlopów, zwolnień lekarskich itd.)

    III Ustalenie dotychczasowych ustawień z regulaminów czasu pracy i wynagrodzeń

    IV Zaimplementowanie ustawień do modułu VTS – Ewidencja

    V Przetwarzanie danych i wykonanie ewidencji

    VI Zaproponowanie bardziej korzystnych ustawień dla przedsiębiorstw od obecnie stosowanych

    VII Zaproponowanie zmiany w wewnątrzzakładowych źródłach prawa pracy, mogących skutkować znaczącym obniżeniem kosztów: 1 mln zł/100 kierowców

    VIII Ponowne wykonanie ewidencji w oparciu o najkorzystniejsze ustawienia zaproponowane przez Kancelarię Prawnę Viggen sp.j. za pomocą VTS – Ewidencja

    IX Wyliczenie wynagrodzeń

    X Wyliczenie świadczeń z tytułu podróży służbowych, diet, ryczałtów noclegowych

    XI Możliwość ustawienia do MiloG

    XII Wyliczenie oskładkowania (ZUS, Urząd Skarbowy)

    XIII Wykonanie formularzy zgłoszeniowych ZUS

    XIV Wykonanie raportów rozliczeń z kierowcą (ZUS, US, MiLoG, premie)

     

    DLACZEGO MY?

    • profesjonalna, wysoce wyspecjalizowana kadra od rozliczeń posiadająca zarówno wykształcenie prawnicze, jak i ogromne doświadczenie w obsłudze przedsiębiorstw transportowych,

    • kompleksowa usługa wyliczania wynagrodzeń, która dodatkowo weryfikuje dane z poleceń wyjazdów służbowych z plikami cyfrowymi, a przy wyliczaniu godzin pracy na terenie Niemiec, oprócz danych zawartych na pliku cyfrowym, weryfikuje również udostępnione dane z GPS lub wydruki z systemu Toll Collect,

    • wysoki efekt finansowy działania VTS Project to zasługa umiejętnego zaimplementowania do wewnątrzzakładowych źródeł prawa pracy firm transportowych zbioru 49 zmiennych (instytucji prawa pracy, prawa podatkowego), dzięki którym kancelaria jest w stanie precyzyjnie dokonać wyliczeń symulacji oszczędności, jakie przynieść może dla przedsiębiorcy korzystanie z VTS Project,

    • znaczące obniżenie kosztów pracowniczych,

    • podniesienie rentowności przedsiębiorstwa, a przez to także wzrost konkurencyjności na arenie krajowej i międzynarodowej.

    Autorem, pomysłodawcą projektu jest Mariusz Miąsko – prawnik specjalizujący się od 14 lat w krajowym i międzynarodowym prawie pracy i zabezpieczeń społecznych branży TSL, autor około 250 opracowań poświęconej prawu branży TSL oraz autor książki „Czas Pracy Pracowników Mobilnych” oraz pracy naukowej „Analiza zasadności wypłaty ryczałtu noclegowego mobilnym pracownikom transportu drogowego”.

     

    Chcesz wdrożyć w swojej firmie działanie

    VTS – KSIĘGOWOŚĆ PRACOWNICZA i zacząć oszczędzać?

    Pokażemy Ci jaki niewykorzystany do tej pory potencjał, drzemie w Twoim przedsiębiorstwie!

    Zadzwoń: (12) 637 24 57

    http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/415/40/Odzyskaj-1-mln-zl-na-kazdych-100-kierowcow/

    | Administrator | 0 komentarze/y | Aktywności

    Idealna umowa na zatrudnienie kierowców

    Witam,

    podzielę się z Państwem moim bardzo ciekawym rozwiązaniem prawnym, które opracowałem dla firm transportowych. Jest to niezwykła umowa na zatrudnienie kierowców, która powinna być zastosowana w każdej firmie i przynieść dużo korzyści. Jak Państwo wiedzą od połowy 2013 roku polska ustawa o czasie pracy kierowców w rozdziale 3a, wprost (expressis verbis) przewiduje możliwość zatrudniania kierowców na podstawie umów cywilnoprawnych.

    Każdy kto ma praktyczną styczność z transportem doskonale widzi wyraźnie i czuje „na własnej skórze”, że przepisów i obowiązków prawnych jest za dużo. Dlatego opracowałem dla Państwa legalną i bezpieczną cywilnoprawną umowę o zatrudnienie kierowcy w firmie transportowej, dzięki której firma transportowa:

    1. w bardzo niewielkim zakresie podlega kontroli PIP – chyba, że sam chcesz rozszerzyć zakres kontroli,

    2. jest wolna od tworzenia pełnej ewidencji czasu pracy kierowców – chyba, że sam chcesz ją tworzyć,

    3. jest wolna od obowiązku prowadzenia teczki akt pracowniczych z podziałem na części A,B,C,– chyba, że sam chcesz taką dokumentację prowadzić,

    4. jest wolna od ustanawiania systemów pracy – chyba, że sam tego chcesz,

    5. jest wolna od ustanawiania okresów rozliczeniowych – chyba, że sam tego chcesz,

    6. jest wolna od informowania PIP o wydłużeniu okresów rozliczeniowych – chyba, że sam tego chcesz,

    7. jest wolna od ustanawiania godzin nocnych podstawowych – chyba, że sam tego chcesz,

    8. jest wolna od obowiązku wypłacania za godziny nadliczbowe – chyba, że sam tego chcesz,

    9. jest wolna od obowiązku wypłacania za pracę w godzinach nocnych – chyba, że sam tego chcesz,

    10. jest wolna od obowiązku wypłacania diet – chyba, że sam chcesz (a zasadniczo warto je wypłacać),

    11. jest wolna od kosztów szkoleń BHP – chyba, że sam tego chcesz,

    12. jest wolna od tworzenia Oceny Ryzyka Zawodowego – chyba, że sam tego chcesz (a warto),

    13. nie musi zapoznawać kierowcy się z Ocena Ryzyka Zawodowego – chyba, że sam tego chcesz,

    14. jest wolna od obowiązku tworzenia Informacji o Warunkach Zatrudnienia – chyba, że sam tego chcesz,

    15. jest wolna od obowiązku określenie miejsca wykonywania pracy – chyba, że sam tego chcesz,

    16. jest wolna od obowiązku rozliczania kierowców za pracę w niedzielę i święta oraz soboty w ponad pięciodniowym systemie pracy – chyba, że sam tego chcesz,

    17. jest wolna od obowiązku uzyskania od kierowców wniosków na rozliczenie okresu pracy w niedzielę i święta w stosunku 1:1 – chyba, że sam tego chcesz,

    18. jest wolna od obowiązku prowadzenia kart urlopowych – chyba, że sam tego chcesz,

    19. jest wolna od obowiązku prowadzenia „zaświadczeń działalności kierowców” w pozycji „urlop wypoczynkowy” – chyba, że sam tego chcesz,

    20. jest wolna od obowiązku prowadzenia Regulaminu Pracy/Informacji o warunkach zatrudnienia – chyba, że sam tego chcesz,

    21. jest wolna od obowiązku wprowadzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – chyba, że sam tego chcesz,

    22. jest wolna od obowiązku prowadzenia zaświadczeń lekarskich – chyba, że sam tego chcesz,

    23. jest wolna od obowiązku prowadzenia oświadczeń o zatrudnieniu lub nie zatrudnieniu kierowcy u innego pracodawcy w dowolnych charakterze – chyba, że sam tego chcesz,

    24. jest wolna od obowiązku realizacji badań wysokościowych – chyba, że sam tego chcesz,

    25. jest wolna od obowiązku tworzenia „indywidualnego systemu czasu pracy”– chyba, że sam tego chcesz,

    26. jest wolna od obowiązku wyliczania dyżurów – chyba, że sam tego chcesz,

    27. jest wolna od obowiązku wypłacania przez 33 dni świadczeń chorobowych za nieobecność w pracy – chyba, że chcesz,

    28. jest wolna od roszczeń kierowców z tytułu ryczałtów za nocleg,

    29. jest wolna od roszczeń kierowców z tytułu godzin nadliczbowych, dyżurów i innych dodatków.

    Umowę sporządziłem w taki sposób, że jest bezpieczna przed ewentualnymi roszczeniami przed sądami pracy, ponieważ spełnia wymagania krajowego oraz wspólnotowego prawa pracy, dopuszczającego możliwość zawierania umów cywilnoprawnych z kierowcami.

    Ponadto na podstawie tej umowy można legalnie wynagradzać kierowcę za ilość przewożonych rzeczy.

    Jednocześnie kierowcy mają wypłacane:

    • pełne wynagrodzenie,
    • wynagrodzenie jest w pełni ubruttowione (ZUS, podatek),
    • kierowca może mieć dodatkowo opłacaną „składkę chorobową”,
    • można także kierowcom wypłacać diety (wolne od ubruttowienia).

    Umowę należy zaliczyć do tzw.: grupy umów „nienazwanych”. Jest w pełni legalna, bezpieczna i przynosi wiele korzyści oraz spokój w firmie poprzez brak nieuzasadnionych roszczeń kierowców.

    Warto jednak pamiętać, że od 16 lipca 2013 roku powstał obowiązek tworzenia ewidencji czasu pracy także dla kierowców niezatrudnionych na podstawie umowy o pracę (niezależnie czy jest to samozatrudnienie czy inna umowa). Jest to jednak ewidencja bardzo uproszczona względem ewidencji wykonywanej dla kierowców zatrudnionych na podstawie umów o pracę.

    Z umowy skorzystały już duże polskie i europejskie firmy!

    Reasumując:

    Wykorzystanie odpowiednich, profesjonalnych umów cywilnoprawnych jest bezpieczne i bardzo opłacalne dla firm transportowych. Może też być korzystne dla kierowców. Wykorzystując umowy cywilnoprawne firma oszczędza czas i pieniądze oraz praktycznie całkowicie zmniejsza ryzyko roszczeń pracowniczych. Jeśli nie potrafisz sam stworzyć bezpiecznej umowy cywilnoprawnej, zwróć się do naszej kancelarii – pomożemy Ci przygotować umowę „szytą na miarę” Twojej firmy i Twoich potrzeb. Pomożemy Ci zoptymalizować koszty Twojej firmy a także wykonać do niej ewidencję czasu pracy na nowych zasadach.

    Jeżeli także chcą Państwo skorzystać z tego unikatowego i korzystnego rozwiązania zapraszamy do kontaktu z Kancelarią Prawną Viggen sp.j.!

     

    Mariusz Miąsko

    Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.

     

    Szczegóły pod nr tel.: 509 982 577,

    (12) 637-24-57

    e-mail: biuro1@viggen.pl

     

    Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).