Jak donosi “Rzeczpospolita”, w sądach toczą się boje o zapłatę 6 mld zł za kontrakty na budowę dróg, także te sprzed Euro 2012. W najtrudniejszej sytuacji są małe firmy, które faktycznie budowały autostrady, nie otrzymały pieniędzy, a nie mogą złożyć pozwu o zapłatę, bo zatrudniająca ich firma np. splajtowała, a dla GDDKiA nie są stroną umowy.
http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/473/40/Drogowe-roszczenia-nadal-bez-zaspokojenia/
W branży transportowej, często spotykamy się z sytuacją, w której to kierowcy nie są zatrudniani na umowy o pracę, a posiadają umowy cywilnoprawne (np. umowę o świadczenie usług, umowę zlecenia etc), świadcząc tym samym usługę kierowania pojazdem.
Należy zatem pamiętać, że dla pracowników (na podstawie umowy o pracę) diety są obligatoryjnym elementem i w przypadku podróży służbowej brak jest możliwości ich niewypłacania przez pracodawcę. Kwestię tą szczegółowo reguluje Kodeks Pracy.
Zauważyć należy, że Art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zwolnienie z podatku dochodowego. W ust. 16 znajduje się zapis, iż wolne od podatku są również:
16)diety i inne należności za czas:
a)podróży służbowej pracownika,
b)podróży osoby niebędącej pracownikiem
– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13;
Oznacza to wprost, że wszystkie należności z tytułu podróży służbowej nie podlegają „ubruttowieniu”.
Z powyższego przepisu, w kontekście niniejszego opracowania, wynika jeszcze jedna ważna kwestia. Należy bowiem zwrócić uwagę na zapis z lit. b tzn. „podróży osoby niebędącej pracownikiem”. Zapis taki oznacza, że wypłata diet nie dotyczy tylko i wyłącznie osób będących pracownikami, ale także osób posiadających umowy cywilnoprawne. Wypłata diet w takim przypadku jest zatem, na gruncie powyższego możliwa, natomiast element ten jest fakultatywny, a nie obligatoryjny, jak w przypadku pracowników. W tym zakresie zatem kluczowe będą ustalenia pomiędzy stronami (swoboda umów i kształtowania jej treści) i stosowne zapisy w umowie łączącej strony. Zleceniodawca może zobowiązać się zatem, aby prócz wynagrodzenia Zleceniobiorcy, wypłacić mu również inne należności, w tym także związane z podróżą służbową.
Magdalena Szaraniec-Kurzydym
Kancelaria Prawna Viggen sp.j.
Potrzebujesz porady eksperta w zakresie prawa:
– transportowego administracyjnego,
– transportowego prawa pracy,
– przewozowego krajowego i międzynarodowego CMR,
– procesowego,
– prawa przewozu materiałów niebezpiecznych ADR,
– prawa przewozu produktów szybko psujących się ATP,
– transportowego prawa ubezpieczeń,
– prawa załadunków i mocowania ładunków (VDI),
– wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa czasu prowadzenia pojazdu (AETR),
– wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa dokumentowania aktywności kierowców,
– przepisów optymalizacji kosztów w transporcie.
Już dziś skontaktuj się z Kancelarią Prawną VIGGEN
pod nr tel.: (12) 637-24-57
509 982 577
lub pod adresem e-mail: biuro1@viggen.pl
Serdecznie zapraszamy Państwa do skorzystania z największej bazy profesjonalnych, unikatowych opracowań prawnych, którą znajdą Państwo pod adresem: Sklep561.pl
Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).
http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/472/40/Umowa-cywilnoprawna-a-naleznosci-z-tytulu-podrozy-sluzbowej/
17 lutego 2016 roku kolejny polski Sąd Pracy w sprawie o sygnaturze akt V P 362/14 oddalił roszczenie kierowcy o wypłatę świadczeń z tytułu ryczałtów noclegowych.
Tym razem do oddalenia powództwa doszło przed Sądem Rejonowym w Słupsku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Linię obrony w przedmiotowej sprawie przygotował Mariusz Miąsko – Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. specjalizującej się w prawie transportowym. Szczegóły w tej sprawie zaprezentujemy po sporządzeniu przez sąd uzasadnienia wyroku. Można jednak wyraźnie wskazać, że linia argumentacji Mariusza Miąsko zyskuje coraz większe uznanie w orzecznictwie sądów pracy.
„Bardzo mnie cieszy poszerzający się krąg sądów doceniających moją argumentację, którą oparłem na szacunku dla elementarnych zasad logiki oraz na konstytutywnych zasadach paradygmatu wykładni prawa, orzecznictwie TK, kilkudziesięcioletnim dorobku doktryny prawa oraz na orzecznictwie Izby Cywilnej Sądu Najwyższego” – cieszy się Prezes Miąsko.
Więcej informacji dotyczących przedmiotowego wyroku zaprezentujemy po sporządzeniu przez sąd uzasadnienia wyroku.
Kancelaria Prawna Viggen sp.j. poprowadzi dla pracodawców każdy proces przed Sądami Pracy z tytułu:
Dodatkowo:
– przeanalizujemy, doradzimy i sporządzimy regulaminy:
Szczegóły pod nr tel.: 509 982 577,
(12) 637-24-57
e-mail: biuro1@viggen.pl
Więcej o ryczałtach za nocleg kierowców w kontekście Uchwały Siedmiu Sędziów z 12 czerwca 2014 r. przeczytać można pod adresem:
1) Ryczałt za nocleg kierowców. Czy sędziowie z SN popełnili błąd?
2) Ogromne roszczenia kierowców spowodują masowe likwidacje firm transportowych?
3) Komentarz do uzasadnienia uchwały 7 Sędziów SN w sprawie ryczałtów za noclegi
4) Odpowiedzialność karna i finansowa zarządów firm za unikanie wypłaty ryczałtów za nocleg
6) Ryczałt za nocleg należy się jedynie za realnie poniesione koszty!!!
7) Dlaczego Uchwała SN ws. ryczałtów za nocleg i jej uzasadnienie są korzystne dla przedsiębiorców?
8) Realny charakter ryczałtu za nocleg – silny argument procesowy
9) Ryczałty za nocleg – kolejny argument potwierdzający bezzasadność roszczeń
10) Korzystne wyroki Sądów oraz stanowisko PIP w zakresie ryczałtów za nocleg
11) Ryczałty za nocleg kolejne przypadki argumentacji procesowej Pozwanych i Powodów
12) Ryczałt noclegowy nienależny na prywatnych parkingach
13) Czy orzeczenia SN w sprawie ryczałtów za nocleg są niekonstytucyjne?
15) O rozumieniu przez SN nieodpłatnego noclegu jako odpłatnego cd.
16) Cudowne rozmnożenie ryczałtów za nocleg w Sądzie Okręgowym w Toruniu
17) Szokujące stanowisko w sprawie ryczałtów noclegowych
18) Wybitny profesor prawa pracy krytycznie o ryczałtach noclegowych
19) Dlaczego kolejne sądy oddalają powództwa o ryczały za nocleg?
20) Następny Sąd Pracy mówi ryczałtom za nocleg: “nie”
21) Sądy zaczynają rozumieć istotę ryczałtów noclegowych
21) Wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wobec Sędziów SN
22) Kolejny wyrok oddalający roszczenie o ryczałt noclegowy
23) SURKSiTD “Najlepsza Droga” interweniuje w Biurze Studiów i Analiz Sądu Najwyższego
http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/470/40/Kolejny-Sad-oddala-roszczenie-o-ryczalt-noclegowy/
Witam,
podzielę się z Państwem moim bardzo ciekawym rozwiązaniem prawnym, które opracowałem dla firm transportowych. Jest to niezwykła umowa na zatrudnienie kierowców, która powinna być zastosowana w każdej firmie i przynieść dużo korzyści. Jak Państwo wiedzą od połowy 2013 roku polska ustawa o czasie pracy kierowców w rozdziale 3a, wprost (expressis verbis) przewiduje możliwość zatrudniania kierowców na podstawie umów cywilnoprawnych.
Każdy kto ma praktyczną styczność z transportem doskonale widzi wyraźnie i czuje “na własnej skórze”, że przepisów i obowiązków prawnych jest za dużo. Dlatego opracowałem dla Państwa legalną i bezpieczną cywilnoprawną umowę o zatrudnienie kierowcy w firmie transportowej, dzięki której firma transportowa:
1. w bardzo niewielkim zakresie podlega kontroli PIP – chyba, że sam chcesz rozszerzyć zakres kontroli,
2. jest wolna od tworzenia pełnej ewidencji czasu pracy kierowców – chyba, że sam chcesz ją tworzyć,
3. jest wolna od obowiązku prowadzenia teczki akt pracowniczych z podziałem na części A,B,C,– chyba, że sam chcesz taką dokumentację prowadzić,
4. jest wolna od ustanawiania systemów pracy – chyba, że sam tego chcesz,
5. jest wolna od ustanawiania okresów rozliczeniowych – chyba, że sam tego chcesz,
6. jest wolna od informowania PIP o wydłużeniu okresów rozliczeniowych – chyba, że sam tego chcesz,
7. jest wolna od ustanawiania godzin nocnych podstawowych – chyba, że sam tego chcesz,
8. jest wolna od obowiązku wypłacania za godziny nadliczbowe – chyba, że sam tego chcesz,
9. jest wolna od obowiązku wypłacania za pracę w godzinach nocnych – chyba, że sam tego chcesz,
10. jest wolna od obowiązku wypłacania diet – chyba, że sam chcesz (a zasadniczo warto je wypłacać),
11. jest wolna od kosztów szkoleń BHP – chyba, że sam tego chcesz,
12. jest wolna od tworzenia Oceny Ryzyka Zawodowego – chyba, że sam tego chcesz (a warto),
13. nie musi zapoznawać kierowcy się z Ocena Ryzyka Zawodowego – chyba, że sam tego chcesz,
14. jest wolna od obowiązku tworzenia Informacji o Warunkach Zatrudnienia – chyba, że sam tego chcesz,
15. jest wolna od obowiązku określenie miejsca wykonywania pracy – chyba, że sam tego chcesz,
16. jest wolna od obowiązku rozliczania kierowców za pracę w niedzielę i święta oraz soboty w ponad pięciodniowym systemie pracy – chyba, że sam tego chcesz,
17. jest wolna od obowiązku uzyskania od kierowców wniosków na rozliczenie okresu pracy w niedzielę i święta w stosunku 1:1 – chyba, że sam tego chcesz,
18. jest wolna od obowiązku prowadzenia kart urlopowych – chyba, że sam tego chcesz,
19. jest wolna od obowiązku prowadzenia „zaświadczeń działalności kierowców” w pozycji „urlop wypoczynkowy” – chyba, że sam tego chcesz,
20. jest wolna od obowiązku prowadzenia Regulaminu Pracy/Informacji o warunkach zatrudnienia – chyba, że sam tego chcesz,
21. jest wolna od obowiązku wprowadzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – chyba, że sam tego chcesz,
22. jest wolna od obowiązku prowadzenia zaświadczeń lekarskich – chyba, że sam tego chcesz,
23. jest wolna od obowiązku prowadzenia oświadczeń o zatrudnieniu lub nie zatrudnieniu kierowcy u innego pracodawcy w dowolnych charakterze – chyba, że sam tego chcesz,
24. jest wolna od obowiązku realizacji badań wysokościowych – chyba, że sam tego chcesz,
25. jest wolna od obowiązku tworzenia „indywidualnego systemu czasu pracy”– chyba, że sam tego chcesz,
26. jest wolna od obowiązku wyliczania dyżurów – chyba, że sam tego chcesz,
27. jest wolna od obowiązku wypłacania przez 33 dni świadczeń chorobowych za nieobecność w pracy – chyba, że chcesz,
28. jest wolna od roszczeń kierowców z tytułu ryczałtów za nocleg,
29. jest wolna od roszczeń kierowców z tytułu godzin nadliczbowych, dyżurów i innych dodatków.
Umowę sporządziłem w taki sposób, że jest bezpieczna przed ewentualnymi roszczeniami przed sądami pracy, ponieważ spełnia wymagania krajowego oraz wspólnotowego prawa pracy, dopuszczającego możliwość zawierania umów cywilnoprawnych z kierowcami.
Ponadto na podstawie tej umowy można legalnie wynagradzać kierowcę za ilość przewożonych rzeczy.
Jednocześnie kierowcy mają wypłacane:
Umowę należy zaliczyć do tzw.: grupy umów „nienazwanych”. Jest w pełni legalna, bezpieczna i przynosi wiele korzyści oraz spokój w firmie poprzez brak nieuzasadnionych roszczeń kierowców.
Warto jednak pamiętać, że od 16 lipca 2013 roku powstał obowiązek tworzenia ewidencji czasu pracy także dla kierowców niezatrudnionych na podstawie umowy o pracę (niezależnie czy jest to samozatrudnienie czy inna umowa). Jest to jednak ewidencja bardzo uproszczona względem ewidencji wykonywanej dla kierowców zatrudnionych na podstawie umów o pracę.
Z umowy skorzystały już duże polskie i europejskie firmy!
Reasumując:
Wykorzystanie odpowiednich, profesjonalnych umów cywilnoprawnych jest bezpieczne i bardzo opłacalne dla firm transportowych. Może też być korzystne dla kierowców. Wykorzystując umowy cywilnoprawne firma oszczędza czas i pieniądze oraz praktycznie całkowicie zmniejsza ryzyko roszczeń pracowniczych. Jeśli nie potrafisz sam stworzyć bezpiecznej umowy cywilnoprawnej, zwróć się do naszej kancelarii – pomożemy Ci przygotować umowę „szytą na miarę” Twojej firmy i Twoich potrzeb. Pomożemy Ci zoptymalizować koszty Twojej firmy a także wykonać do niej ewidencję czasu pracy na nowych zasadach.
Jeżeli także chcą Państwo skorzystać z tego unikatowego i korzystnego rozwiązania zapraszamy do kontaktu z Kancelarią Prawną Viggen sp.j.!
Mariusz Miąsko
Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.
Szczegóły pod nr tel.: 509 982 577,
(12) 637-24-57
e-mail: biuro1@viggen.pl
Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).
http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/469/40/Idealna-umowa-na-zatrudnienie-kierowcow/
Źródłami prawa pracy w myśl art. 9 kodeksu pracy są układy zbiorowe pracy, inne porozumienia zbiorowe, regulaminy i statuty. Niniejszy artykuł omawia zagadnienie obwieszczenia, które pomimo że nie jest źródłem prawa pracy pełni ważną rolę informacyjną.
Zgodnie z kodeksem pracy podmiot zatrudniający mniej niż 20 pracowników nie jest zobligowany do ustanowienia w zakładzie pracy regulaminu, dlatego podstawowe kwestie takie jak np. system czasu pracy określa się w obwieszczeniu.
W firmie transportowej zgodnie z art.18 ust.1 ustawy o czasie pracy kierowców:
systemy i rozkłady czasu pracy oraz przyjęte okresy rozliczeniowe czasu pracy ustala się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy albo w obwieszczeniu, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.
Pamiętajmy, żeby w obwieszczeniu określić długość okresu rozliczeniowego obowiązującego w zakładzie pracy, jak również poinformować pracowników o wprowadzeniu indywidualnego rozkładu czasu pracy kierowcy.
Kolejną kwestią, którą ustalamy w omawiany sposób, jeżeli nie jesteśmy zobowiązani do wprowadzenia w regulaminu pracy to porę nocną. Należy podkreślić, że w firmie transportowej obowiązują dwie pory nocne:
1.ustawa o czasie pracy kierowców w art.2 pkt 6a stanowi, że:
pora nocna to okres czterech godzin pomiędzy godziną 00.00 i godziną 07.00; definicję pory nocnej zawartą w tym przepisie stosuje się wyłącznie do celów ustalania czasu pracy;
2. w myśl art. 151(7) §1 kodeksu pracy:
pora nocna obejmuje 8 godzin między godzinami 21.00 a 7.00.
Zarówno kodeks pracy, jak i ustawa o czasie pracy kierowców określają czego nie możemy regulować w obwieszczeniu. Wyjątkiem jest wypłacanie należności z tytułu podróży służbowej, co stanowi art. 77(5)§ 3 kodeksu pracy:
warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż wymieniony w § 2 określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę,jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.
Odstępstwem jest także wprowadzenie systemu przerywanego czasu pracy w firmie zatrudniającej mniej niż 20 pracowników, zgodnie z art. 18 ust. 3 ustawy o czasie pracy kierowców:
System przerywanego czasu pracy, o którym mowa w art.16, wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy, a u pracodawcy, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa – w umowie o pracę.
Obwieszczenie wchodzi w życie po upływie 2 tygodni od dnia podania go do wiadomości pracowników, w sposób przyjęty u danego pracodawcy. Ponadto należy pamiętać o obowiązku zapoznania pracownika z jego treścią przed rozpoczęciem przez niego pracy.
Reasumując pomimo że, obwieszczenie nie jest źródłem prawa oraz ma węższy zakres przedmiotowy, to w małej firmie transportowej w kwestiach związanych z prawem pracy pełni ważną rolę informacyjną. Brak obwieszczenia może spowodować negatywne skutki dla firmy transportowej w szczególności finansowe. W przypadku kontroli Państwowej Inspekcji Pracy może okazać się, że np. stosowaliśmy równoważny system czasu pracy, ale jeżeli nie ma obwieszczenia, a firma nie jest zobligowana do wprowadzenia regulaminu pracy to w konsekwencji mamy system podstawowy, czyli godziny nadliczbowe powinny być liczone po 8 godzinach przepracowanych a nie np. po 12 .
Karolina Otfinowska
Kancelaria Prawna Viggen sp.j.
Potrzebujesz porady eksperta w zakresie prawa:
– transportowego administracyjnego,
– transportowego prawa pracy,
– przewozowego krajowego i międzynarodowego CMR,
– procesowego,
– prawa przewozu materiałów niebezpiecznych ADR,
– prawa przewozu produktów szybko psujących się ATP,
– transportowego prawa ubezpieczeń,
– prawa załadunków i mocowania ładunków (VDI),
– wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa czasu prowadzenia pojazdu (AETR),
– wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa dokumentowania aktywności kierowców,
– przepisów optymalizacji kosztów w transporcie.
Już dziś skontaktuj się z Kancelarią Prawną VIGGEN
pod nr tel.: (12) 637-24-57,
509 982 577
lub pod adresem e-mail: biuro1@viggen.pl
Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).
Serdecznie zapraszamy Państwa do skorzystania z największej bazy profesjonalnych, unikatowych opracowań prawnych, którą znajdą Państwo pod adresem: Sklep561.pl
http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/468/40/Jaka-jest-rola-obwieszczenia-w-przedsiebiorstwie-transportowym/
Dziś prezentujemy kolejny już wyrok oddalający roszczenia kierowców, w którym Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie V P 6/15, zgodził się w pełni z linią doktrynalną przygotowaną przez Mariusza Miąsko – Prezesa Kancelarii Prawnej Viggen, iż ryczałt za nocleg należny jest jedynie jako zwrot za realnie poniesione koszty noclegu, a nie za hipotetyczny koszt noclegu.
Uzasadnienie wyroku jest niezwykle pouczające, ponieważ pracodawca w przedmiotowej sprawie w ogóle nie wypłacał świadczeń z tytułu ryczałtu noclegowego. Jak wynika z uzasadnienia, wyrok został oparty na trzech tezach, zaprezentowanych przez KPV w sądzie, uzasadnionych na tzw.: „głównej linii doktrynalnej KPV” (zawierającej się w kilkudziesięciu różnych argumentach).
Po pierwsze Sąd zgodził się ze stanowiskiem KPV, iż ryczałt jest należny kierowcy jedynie jako zwrot realnie poniesionych kosztów. Sąd uargumentował, iż: „za nocleg przysługuje kierowcy zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem hotelowym (…) a w razie nieprzedłożenia rachunku ryczałt (…)”. Sąd wskazał, że w przedmiotowej sprawie kierowcy spali w specjalistycznej kabinie, więc pracodawca zapewnił im bezpłatny nocleg. Sąd zaznaczył wyraźnie, że: „rozumie treść (…) normy w taki sposób, że ryczałt ma zrekompensować poniesione koszty noclegu, gdy zachodzi przeszkoda do złożenia rachunku. Przy braku takich kosztów, brak podstawy do wypłaty ryczałtu” – (str. 3 uzasadnienia wyroku).
Po drugie Sąd zgodził się z tezą Kancelarii Prawnej Viggen, iż wbrew rozpowszechnionej niesłusznie tezie, ustawa o czasie pracy kierowców określiła minimalny standard noclegowy, jako standard „kabinowy”, o ile kabina posiada specjalne miejsce przystosowane do snu. Sąd pisze w uzasadnieniu: „(…) z ustawy (…) o czasie pracy kierowców wynika, że minimalny standard noclegu kierowcy (…), spełnia kabina pojazdu wyposażona w miejsce do spania, gdy pojazd znajduje się na postoju” – (str. 4 uzasadnienia wyroku). Sąd pisze dalej: „powód realizował własne prawo do odpoczynku w kabinie, w czasie jego postoju na parkingu, a kabina była wyposażona w miejsce do spania – łóżko (…)” – (str. 4 uzasadnienia wyroku).
Po trzecie Sąd zgodził się, co do zasady, ze stanowiskiem prezentowanym przez Prezesa Kancelarii Prawnej Viggen już w 2014 roku, iż z treści uchwały SN z 12 czerwca 2014 roku wcale nie wynika abstrakcyjny charakter ryczałtu noclegowego (czyli oderwanego od realnego kosztu noclegu). Sąd w pełni podzielił ten punkt widzenia i stwierdza, że dostrzega treść uchwały SN (II PZP 1/14), ale: „nie jest (…) (to-przypis) równoznaczne ze stwierdzeniem, że nocowanie w kabinie uprawnia do pobrania ryczałtu za nocleg” – (str. 5 uzasadnienia).
Zadowolenia z kolejnego bardzo podobnego uzasadnienia wyroku nie kryje autor linii obrony – Mariusz Miąsko. “Bardzo mnie cieszy, że sądy powszechne, pod wpływem bardzo solidnie przygotowanych odpowiedzi na pozwy, zaczęły dokładnie czytać treść norm, na podstawie których wydają wyroki. Dzięki temu sądy zaczęły dostrzegać, iż nieprawdziwa jest teza Sądu Najwyższego, jakoby ryczałty noclegowe mogły być wypłacane jako świadczenia abstrakcyjne, a ponadto nieprawdziwa jest także teza lansowana bezprawnie przez SN, iż w polskim prawie obowiązuje minimalny standard hotelowy noclegu. Każdy kto potrafi czytać i choć trochę zna zasady wykładni prawa wie, że ryczałt za nocleg jest zwracany jedynie, o ile powstaną realne koszty noclegu, a minimalny standard noclegu w polskim prawie został określony na standard kabiny noclegowej” – wyjaśnia Mariusz Miąsko. Prezes Miąsko dodaje: “Bardzo mnie cieszy, że sądy zaczynają również dokładnie wczytywać się w treść uchwały z 12 czerwca 2014 roku i dostrzegają, iż nieprawdziwe są stanowiska prezentowane przez zastępców procesowych powodów, jakoby z Uchwały SN wynikała zasadność wypłaty abstrakcyjnych ryczałtów noclegowych, gdy tymczasem zarówno sentencja (tenor) uchwały, jak i jej uzasadnienie wprost stanowi o konieczności poniesienia realnego i rzeczywistego kosztu noclegu”.
Warto zauważyć, iż jest już całkiem sporo wyroków sądów, które oddaliły powództwa kierowców w oparciu o argumentację przygotowaną przez Prezesa Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. Można wspomnieć chociażby następujące wyroki: Gdynia (IV P 790/14); Gdańsk (IV P 186/15); Będzin (IV P 266/14); Sąd Rejonowy w Częstochowie orzeczenie z dnia 18 lutego 2013 r., (IV P 176/12); Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli orzeczenie z dnia 10 czerwca 2014r., (IV P 307/12); Sąd Rejonowy w Chrzanowie orzeczenie z dnia 23 grudnia 2013 r., (IV P 456/12); Sąd Rejonowy w Zamościu z dnia 18 kwietnia 2013 r., (IV P560/13/N); Sąd Rejonowy dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie orzeczenie z dnia 17 lipca 2014r. (wyrok rozstrzygający), (VI P 20/13); Sąd Okręgowy w Bydgoszczy orzeczenie z dnia 26 lutego 2014 r., (III APa 19/14); Sąd Apelacyjny w Gdańsku orzeczenie z dnia 16 września 2014r., (IV P 357/13); Sąd Rejonowy w Grudziądzu orzeczenie z dnia 25 kwietnia 2014 r.; Sąd Rejonowy w Gdyni, orzeczenie z 19 marca 2015r., (IV P 111/13); Sąd Rejonowy w Będzinie orzeczenie z dnia 9 marca 2015 roku (IV P 130/14).
“Nie do przyjęcia jest sytuacja, w której niektóre sądy, w tym także SN, zasądzają wypłatę ryczałtów z pogwałceniem treści normy, zasad wykładni prawa i pogwałceniem kilkudziesięciu różnorodnych elementów i zasad – pracodawcy ponoszą błędnie zasądzone koszty ryczałtów noclegowych i nikt nie ponosi konsekwencji tych błędów – sytuacja jest ciężko patologiczna” – mówi Mariusz Miąsko. Aby w przyszłości przeciwdziałać takiemu zdarzeniu, Prezes KPV przygotował pod rozwagę opinii publicznej projekt nowelizacji zasad orzecznictwa w sądach powszechnych i Sądzie Najwyższym. Propozycja opiera się na 12 tezach, które zdaniem Prezesa Miąsko, mogłyby wpłynąć na zwiększenie poczucia sprawiedliwości w procesie orzecznictwa sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego. Z tezami koncepcji reformy orzecznictwa sądów można zapoznać się na blogu:
Zachęcamy ponadto do przestudiowania glosy do uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2014 roku (II PZP 1/14), przygotowanej przez Mariusza Miąsko, dostępnej w produkcie LEX OMEGA. Więcej o glosie przeczytać można pod adresem:
Kancelaria Prawna Viggen sp.j. poprowadzi dla pracodawców każdy proces przed Sądami Pracy z tytułu:
Dodatkowo:
– przeanalizujemy, doradzimy i sporządzimy regulaminy:
Szczegóły pod nr tel.: 509 982 577,
(12) 637-24-57
e-mail: biuro1@viggen.pl
Więcej o ryczałtach za nocleg kierowców w kontekście Uchwały Siedmiu Sędziów z 12 czerwca 2014 r. przeczytać można pod adresem:
1) Ryczałt za nocleg kierowców. Czy sędziowie z SN popełnili błąd?
2) Ogromne roszczenia kierowców spowodują masowe likwidacje firm transportowych?
3) Komentarz do uzasadnienia uchwały 7 Sędziów SN w sprawie ryczałtów za noclegi
4) Odpowiedzialność karna i finansowa zarządów firm za unikanie wypłaty ryczałtów za nocleg
6) Ryczałt za nocleg należy się jedynie za realnie poniesione koszty!!!
7) Dlaczego Uchwała SN ws. ryczałtów za nocleg i jej uzasadnienie są korzystne dla przedsiębiorców?
8) Realny charakter ryczałtu za nocleg – silny argument procesowy
9) Ryczałty za nocleg – kolejny argument potwierdzający bezzasadność roszczeń
10) Korzystne wyroki Sądów oraz stanowisko PIP w zakresie ryczałtów za nocleg
11) Ryczałty za nocleg kolejne przypadki argumentacji procesowej Pozwanych i Powodów
12) Ryczałt noclegowy nienależny na prywatnych parkingach
13) Czy orzeczenia SN w sprawie ryczałtów za nocleg są niekonstytucyjne?
15) O rozumieniu przez SN nieodpłatnego noclegu jako odpłatnego cd.
16) Cudowne rozmnożenie ryczałtów za nocleg w Sądzie Okręgowym w Toruniu
17) Szokujące stanowisko w sprawie ryczałtów noclegowych
18) Wybitny profesor prawa pracy krytycznie o ryczałtach noclegowych
19) Dlaczego kolejne sądy oddalają powództwa o ryczały za nocleg?
20) Następny Sąd Pracy mówi ryczałtom za nocleg: “nie”
http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/466/40/Kolejny-wyrok-oddalajacy-roszczenie-o-ryczalt-noclegowy/
Poniżej przedstawiamy Pismo Stowarzyszenia Uczestników Rynku Komunikacji Samochodowej i Transportu Drogowego „Najlepsza Droga” do Dyrektora Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie nieprawidłowości w procesie orzekania w kwestii ryczałtów noclegowych.
Modlnica, dnia 04.02.2016 r.
Stowarzyszenie Uczestników Rynku Komunikacji Samochodowej
i Transportu Drogowego „Najlepsza Droga”
ul. Częstochowska 6
32-085 Modlnica k. Krakowa
e-mail: biuro@viggen.pl
tel. (12) 637-24-57
Dyrektor Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego
Rzeczypospolitej Polskiej
Pl. Krasińskich 2/4/6
00-951 Warszawa
dot.: odpowiedzi z dnia 5 listopada 2015 roku – sygn.: BSA III – 055 – 146/15 w sprawie uzasadnionego podejrzenia nieprawidłowości w orzecznictwie Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego, między innymi w sprawie I PK 71/13 oraz w sprawie de facto wszystkich orzeczeń SN zasądzających wypłatę ryczałtów noclegowych na przestrzeni lat 2009-2014.
Szanowny Panie Dyrektorze,
Bardzo dziękuję za Pańskie wyjaśnienia odnoszące się do przedmiotowej sprawy. W pismach skierowanych do Sądu Najwyższego (w dniach 5 czerwca 2015r., 21 czerwca 2015r., 23 czerwca 2015r., 19 październik 2015r.), zadałem podstawowe pytania, niewkraczające w zakres „niezawisłości sądów”, odnoszące się do oceny stanów faktycznych:
dlaczego Sąd Najwyższy orzekł w niektórych (np. I PK 71/13) sprawach, według stanu prawnego nieobowiązującego dla danej sprawy? – co jest kategorycznie zakazane;
dlaczego Sąd Najwyższy orzekł w przedmiotowych sprawach ze skutkiem retroaktywnym (łamiąc zasadę lex retro non agit – że prawo nie działa wstecz)? – doprowadzając do swoistej pułapki prawnej względem podsądnego, co jest kategorycznie zakazane w stanach kontradyktorycznych;
dlaczego Sąd Najwyższy orzekał w przedmiotowych sprawach powołując się na nienormatywną fikcję abstrakcyjności kosztu oraz nienormatywną fikcję hotelowego standardu noclegu? – co jest zakazane;
dlaczego Sąd Najwyższy orzekał na podstawie wnioskowania contra legem (sprzecznie z treścią normy)? – co jest zakazane nie tylko doktryną prawa, ale także licznym orzecznictwem Izby Cywilnej Sądu Najwyższego;
dlaczego Sąd Najwyższy w składach trzyosobowych orzekał w latach 2008 – 2014 w sposób sprzeczny, z hierarchicznie nadrzędną (wydaną w tej samej sprawie dotyczącej podróży służbowej) uchwałą składu siedmioosobowego Sądu Najwyższego? – co de facto jest logicznie zakazane;
na jakiej podstawie Sąd Najwyższy dokonał orzecznictwa na gruncie podrzędnej wykładni celowościowej II stopnia, z pominięciem podstawowej wykładni językowej I stopnia? – co jest kategorycznie zakazane;
na jakiej podstawie Sąd Najwyższy orzekał z takim skutkiem, iż w konsekwencji doprowadził do tzw.: „wtórnej niekonstytucyjności” rozstrzygnięcia? – co jest zakazane. Co prawda, sędzia nie może odmawiać stosowania ustaw w oparciu o zarzut ich niekonstytucyjności, jednak stosując bezpośrednio przepisy Konstytucji RP (art. 8 ust. 2) może w sytuacji, gdy nabierze wątpliwości, co do zgodności stosowanej ustawy z Konstytucją, uruchomić specjalną procedurę przed Trybunałem Konstytucyjnym, kierując do niego tzw. pytanie prawne (art. 193). Pytanie wydaje się zasadne, skoro jak wykazałem w poprzednich pismach do SN, orzecznictwo SN skutkowało powstaniem tzw.: „wtórnej niekonstytucyjności” na gruncie wielu zasad Konstytucyjnych.
Żadne z powyższych pytań nawet w najmniejszym stopniu nie odwołuje się do zakresu „niezawisłości sędziowskiej”, ponieważ pytania dotyczą kwestii fundamentalnych, wynikających z przyjętych w naszym porządku prawnym zasad, paradygmatów (wzorców postępowania) i podstawowych wartości uznanych w europejskiej kulturze prawnej i w polskim systemie prawnym.
Tymczasem, w odpowiedzi na moje pytania, powołał się Szanowny Pan Dyrektor na art. 41a § 2 ustawy o ustroju sądów powszechnych z 2001 roku, w związku z odesłaniem z art. 8 §1 ustaw o Sądzie Najwyższym z 2002 roku.
Z Pańskiej eksplikacji wynika, iż w odniesieniu do przedmiotowego orzecznictwa Sądu Najwyższego (w zakresie zasądzania wypłaty ryczałtów noclegowych), brak jest podstaw do udzielenia wyjaśnień i wszczęcia wewnętrznego postępowania wyjaśniającego (a być może i dyscyplinarnego), ponieważ zgłoszone przez nas wnioski odnoszą się do zakresu „niezawisłości sędziowskiej”.
Otóż Szanowny Panie – nie odnoszą się w nawet najmniejszym stopniu(!) Albo Pan tego nie rozumie (w co wątpię), albo świadomie stara się Pan wprowadzić w błąd, albo w ogóle nie zapoznał się Pan z zakresem pytań i tez postawionych przez Stowarzyszenie URKSiTD „Najlepsza Droga”, zawartych we wszystkich czterech przedmiotowych pismach do SN.
Pragnę zapewnić szanownego Pana Dyrektora, iż znane nam są formalne i materialne granice gwarancji wynikających z instytucji niezawisłości sądów. Gdybyśmy wkroczyli w przedmiotowy zakres niezawisłości sądów, wówczas faktycznie nie byłoby podstaw do kierowania naszego wniosku. Jednak nasze pisma i wniosek, nie sprowadzają się ani do całokształtu czynników o charakterze społeczno-ekonomicznym i kulturowym, niezawisłości sądu, stwarzających ogólną atmosferę życia publicznego, sprzyjającą poszanowaniu i przestrzeganiu prawa, ani też nasz wniosek nie sprowadza się do gwarancji formalnych (ustrojowych) lub też (procesowych) takich jak: kolegialność orzekania, udział przedstawicieli społeczeństwa w orzecznictwie sądów, zasady swobodnej oceny dowodów, instytucji wyłączenia sędziego, jawności postępowania sądowego, tajności narady i głosowania, zdania odrębne sędziego, uniemożliwienia wywierania nacisków przez opinię publiczną, niezmienności składu orzekającego, przestrzegania kompetencji, jurysdykcyjnej samodzielności sądu, nadrzędności sądu wobec stron procesowych, braku bezpośredniej cywilnej odpowiedzialności sędziego z tytułu wydanego orzeczenia.
Tak więc kompilując wszystkie moje wcześniejsze pytania, wyrażone we wszystkich dotychczasowych pismach do SN (nie wkraczając w zakres niezawisłości formalnej i materialnej sądów) pytam ponownie: Dlaczego Sąd Najwyższy orzekając zapłatę ryczałtów noclegowych, narusza podstawowe zasady prawoznawstwa, logiki, teorii prawa, orzecznictwa SN, orzecznictwa TK, stanowiska doktryny?
Proszę mi nie odpisywać, że pytanie to odnosi się do kwestii niezawisłości, ponieważ zgodnie z treścią art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają wyłącznie konstytucji i ustawom.
Żaden przepis ustawy nie upoważnia sędziów do orzekania na podstawie wnioskowania contra legem (wbrew treści przepisu, czyli wbrew treści ustawy)!
Żaden przepis ustawy nie upoważnia sędziów do orzekania na podstawie nienormatywnych fikcji prawnych, więc orzekania na podstawie wprost wymyślonej części przepisu (odnosi się to do wymyślonego standardu noclegowego i wymyślonej rzekomej abstrakcyjności ryczałtu noclegowego-wbrew treści stosownych norm);
Żaden przepis ustawy nie pozwala sędziom na orzecznictwo z pominięciem wykładni językowej;
Żaden przepis ustawy nie pozwala sędziom na orzecznictwo ze skutkiem retroaktywnym w stanach kontradyktorycznych i stawianie podsądnego w stanie pułapki prawnej, poprzez orzeczenie na podstawie nieistniejącej części treści normy, o której, wobec jej nieistnienia, podsądny nie mógł wiedzieć;
Żaden przepis ustawy wprost nie pozwala na orzecznictwo składów trzyosobowych SN, wbrew uchwale w składzie siedmioosobowym SN. Skład siedmioosobowy SN wcześniej rozstrzygnął kwestię fundamentalną, iż zgodnie z definicją legalną podróży służbowej, kierowcy nie są w podróży służbowej, więc żaden przepis ustawy nie pozwala na wydawanie nielogicznych kolejnych orzeczeń SN, zasądzających ryczałty w składach hierarchicznie niższych (trzyosobowych), skoro kierowcy w ogóle nie są w podróży służbowej. Żaden przepis nie uprawnia sędziego do wydawania orzeczeń alogicznych.
Żadna ustawa nie upoważnia sądu do wydawania orzeczeń sprzecznych z elementarnymi zasadami logiki i twierdzić, że: – cytat: „choć pracodawca nie miał obowiązku wypłacania należności z tytułu ryczałtów za noclegi to jednak (…) taki stan rzeczy uprawnia pracownika do otrzymania od pracodawcy” ryczałtów za noclegi [przypis] (str. 6 i 13 uzasadnienia) w sprawie (III PK 4/14) z 24 września 2014 r., w którym SN.
Stwierdzam jedynie fakty Szanowny Panie Dyrektorze i przytaczam treści orzeczeń Sądu Najwyższego.
Więc pytam – w jakim kontekście Pan Dyrektor w ogóle pisze, powołując się na uświęconą instytucję „niezawisłości sądu”, skoro art. 178 Konstytucji RP stanowi, że sędziowie podlegają ustawom, a nie, że sędziowie są ponad ustawą i mogą orzekać contra legem, retroaktywnie i na podstawie nienormatywnych – wymyślonych fikcji prawnych.
Tymczasem można odnieść wrażenie, że sędziowie w przytoczonych sprawach postawili się ponad ustawą (!) O to i wyłącznie o to chodzi w tej sprawie.
Art. 178 Konstytucji RP stanowi, że sędziowie podlegają także Konstytucji RP, a nie, że sędziowie swym orzecznictwem mają prawo do wywoływania „wtórnej niekonstytucyjnoci” rozstrzygnięć.
Proszę łaskawie nie mylić, więc pojęć.
Każda norma zgodnie z zasadami logiki prawniczej posiada własny zakres – pojemność. Owa pojemność normy stanowi constans – nie jest ani mniejsza, ani większa – jest wartością obiektywną dającą zawsze wynik stanowiący „1” lub „0” i sąd ferując wyrok, może orzec wyłącznie na podstawie zakresu (pojemności) normy. Żadnemu sądowi nie wolno orzec ani na podstawie pomniejszonego, ani rozszerzonego zakresu (pojemności) normy.
Tymczasem tak właśnie się stało w przedmiotowych orzeczeniach Sądu Najwyższego. W odniesieniu do jednych przepisów SN pominął część normy mówiącej o konieczności wypłaty ryczałtu za nocleg jedynie jako zwrotu kosztu noclegu (§ 9 rop. MPiPS) – czyli SN orzekł na podstawie pomniejszonego zakresu (pojemności), a jednocześnie w innych przypadkach SN orzekł powołując się na coś, o czym norma (§ 9 rozp. MPiPS) w ogóle nie wspomina, więc orzekł poza zakresem pojemności normy.
Proszę mi wytłumaczyć – gdzie tu Pan Dyrektor dostrzega przestrzeń dla niezawisłości sądu, skoro sąd może działać na podstawie ustawy i w zakresie treści ustawy.
Granicą niezawisłości każdego sądu jest pojemność normy – tylko tyle i aż tyle i to nie dlatego, że twierdzi w ten sposób taki lub inny podmiot, ale dlatego, że tak dokładnie stanowi Konstytucja RP, która nie daje sądom ani do wymyślania części normy, ani do pomniejszania zakresu normy.
Dlatego też art. 231 § 1 Kodeksu Karnego stanowi: „Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3″.
Stąd też wnioskuję począwszy od maja 2015 roku o wszczęcie postępowania wyjaśniającego w przytoczonych sprawach, ponieważ jako prawnik, specjalizujący się od kilkunastu lat w krajowym i międzynarodowym prawie pracy kierowców, powziąłem uzasadnione podejrzenie, iż sędziowie w przedmiotowych orzeczeniach przekroczyli i jednocześnie nie dopełnili własnych obowiązków w procesie orzekania. Jednocześnie nie jestem pewien, czy moje podejrzenie wyczerpuje wyłącznie przesłanki do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego…
To prawda, że gwarancje niezawisłości sędziów sprowadzają się do niezawisłości sędziowskiej rozumianej w ten sposób, iż niedopuszczalna jest jakakolwiek ingerencja z zewnątrz lub wywieranie nacisku na sędziego w kierunku takiego, czy innego rozstrzygnięcia sprawy – ale wyłącznie, gdy sędzia orzeka w ramach zakresu (pojemności) normy. Trudno żeby sędziego chroniła zasada niezawisłości w sytuacji, gdy narusza zakres normy i orzeka wbrew temu zakresowi lub poza tym zakresem – tworząc np.: zakazane nienormatywne fikcje prawne i wkraczając w prawa ustawodawcy.
Jeśli Szanowny Pan Dyrektor posiada jakieś wątpliwości w przedmiotowej kwestii, to polecam lekturę orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, który wyraźnie wskazuje, że niezawisłości sędziowskiej nie można utożsamiać samowolą orzeczniczą, że niezawisłość sędziowska ma ściśle personalny charakter związany z osobą sędziego, który „w sprawowaniu swojego urzędu” podlega „normie prawnej i własnemu wewnętrznemu przekonaniu” – K 8/99, OTK ZU 1999, nr 3, poz. 41. s 254 – 255. (http://www.law.uj.edu.pl/users/kpup/pl/znin.pdf). Warto jeszcze raz powtórzyć – sędzia podlega „normie prawnej i własnemu wewnętrznemu przekonaniu”. Oznacza to, że sędzia nie podlega własnemu przekonaniu poza zakresem normy prawnej, ale wyłącznie w jej zakresie.
Dokładnie ta sama zasada wynika z Zalecenia NR R(94)12 Komitetu Ministrów dla państw członkowskich, dotyczącego niezawisłości, sprawności i roli sędziów (przyjętej przez Komitet Ministrów w dniu 13 X 1994 roku na 516 posiedzeniu zastępców ministrów). Zalecenie to stanowi w rozdziale zatytułowanym: „ZASADA V – Powinności sędziowskie” w pkt.1 że: „Sędziowie mają obowiązek w toku postępowania chronić prawa i wolności wszystkich osób”.
Więc pytam Pana Dyrektora, w jaki to sposób sędziowie SN zasądzający ryczałty noclegowe od pracodawców, dbali i chronili ich prawa, które mówiły, że ryczałt należy jest jedynie jako zwrot kosztów noclegu – skoro nigdy nie wystąpił koszt!?
Pytam dalej Pana Dyrektora, w jaki to sposób sędziowie chronili prawa strony pozwanej, wymyślając nienormatywną fikcję prawną i wbrew treści § 9 rozp. MPiPS z 2002 roku twierdząc, że obowiązuje minimalny hotelowy standard noclegu – gdy każdy kto kiedykolwiek przeczytał owe uregulowanie wie doskonale, iż nie ma w nim mowy o tym, na co powołują się sędziowie.
Dalej Zalecenie NR R(94)12 Komitetu Ministrów w lit. a) stanowi, że sąd jest zobligowany do realizowania „Postępowania we wszystkich sprawach w sposób niezależny i wolny od jakiegokolwiek zewnętrznego wpływu”. Więc pytam, czy prawdą jest, że obecna linia orzecznicza SN (wykształcona po 2009 roku), powstała pod wpływem ingerencji jednego z asystentów jednego z sędziów SN? A jeśli tak to na czym, więc polega owa bezstronność sądu?
Szanowny Pan Dyrektor tak sprawnie i szybko przeszedł we własnej odpowiedzi do kwestii „niezawisłości sędziowskiej” – a może warto by się choć na chwilę pochylić nad obowiązkami sędziów?
Co Panie Dyrektorze mówi na ten temat Zalecenie NR R(94)12 Komitetu Ministrów w rozdziale: „ZASADA V – Powinności sędziowskie”? Stanowi ono w pkt. 38, iż: „Powierzona niezawisłym sędziom funkcja polega na zagwarantowaniu praw i wolności każdej jednostki w ramach ich obowiązku wymierzania sprawiedliwości (ust. 1). Sędzia jest odpowiedzialny za ochronę przysługujących jednostce praw i wolności. Zobowiązanie to nie powinno być postrzegane tylko jako obowiązek ochrony minimum praw określonych w Europejskiej Konwencji [o Ochronie] Praw Człowieka [i Podstawowych Wolności]”.
Więc Pytam Szanownego Pana Dyrektora – w jaki to sposób sędziowie w przedmiotowych orzeczeniach zagwarantowali prawa i wolności każdej ze stron, orzekając na podstawie wnioskowania contra legem (czyli poza zakresem pojemności normy), na korzyść tylko jednej ze stron – skoro zasady teorii prawa mówią, iż każde orzeczenie oparte na wnioskowaniu contra legem, jest de facto retroaktywne a retroaktywność jest zakazana w stanach kontradyktorycznych o ile relatywizuje sytuację stron procesu (np.: pogarsza sytuację jednej ze stron a poprawia sytuację drugiej strony).
Proszę się także zastanowić, w jaki sposób sędziowie zagwarantowali ochronę praw każdej jednostki w procesie, tworząc niedopuszczalne nienormatywne fikcje prawne, rzekomo obowiązującego standardu hotelowego i fikcję abstrakcyjności kosztu noclegu, pomimo iż nigdy takowy koszt nie zaistniał?
Może od tego właśnie zagadnienia Pan Dyrektor powinien zacząć analizę i odpowiedź na nasze pisma i wnioski, a nie pospiesznie powoływać się na instytucję niezawisłości sądów, którą szanujemy, cenimy i której w rozsądnym zakresie hołdujemy.
Jeszcze dalej idąc Zalecenie NR R(94)12 Komitetu Ministrów w rozdziale zatytułowanym „ZASADA VI – Naruszenia obowiązków i wykroczenia dyscyplinarne” mówi wyraźnie w pkt. 1, że „Gdy sędziowie nie wypełniają swoich obowiązków sprawnie i należycie lub w wypadku wykroczeń dyscyplinarnych należy poczynić wszelkie niezbędne, kroki, [jednak] bez naruszania niezawisłości sędziowskiej. W zależności od zasad konstytucyjnych, przepisów prawa i tradycji w danym państwie środkami tymi mogą być na przykład:
a. Odebranie sędziemu spraw.
b. Skierowanie sędziego do pełnienia innych funkcji sędziowskich w tym samym sądzie.
c. Nałożenie sankcji majątkowych, takich jak okresowe zmniejszenie wynagrodzenia.
d. Zawieszenie.
W mojej ocenie istnieją co najmniej poważne przesłanki dla wszczęcia procedury oceny, czy sędziowie wykonywali w przedmiotowych orzeczeniach swoje obowiązki „należycie”.
W tym temacie wypowiedział się zresztą sam Sąd Najwyższy, który orzekł w wyroku z dnia 15 listopada 2011 r. (sygn. akt SNO 46/12), iż określone w powyższym przepisie przewinienie dyscyplinarne, polegające na oczywistej i rażącej obrazie prawa, może być popełnione przez sędziego wyłącznie w ramach postępowania sądowego.
Pytam, więc Szanownego Pana Dyrektora – czy orzekanie na podstawie wnioskowania contra legem, wywołujące skutki retroaktywne w stanie kontradyktoryjnym, relatywizującym sytuację stron procesu, na podstawie niedopuszczalnych nienormatywnych fikcji prawnych, wkraczające w kompetencje ustawodawcy, z pominięciem wykładni pierwszego stopnia, wywołujące wtórną niekonstytucujność rozstrzygnięcia, z pogwałceniem zasady ochrony praw każdej ze stron postępowania – jest czy też nie jest przykładem oczywistej i rażącej obrazy prawa?
Czy nienaruszone zostały wobec powyższego wymagania etyczne stawiane urzędującym sędziom?
Czy powyższe orzecznictwo nie uchybia godności urzędu, o której mowa w art. 107. § 1. ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych? Obowiązujący zbiór zasad etyki zawodowej sędziów zawiera cały szereg wskazań, które są bardzo wzniosłe i wygórowane. Dla przykładu § 10. Sędzia powinien unikać zachowań, które mogłyby podważyć zaufanie do jego niezawisłości i bezstronności lub § 11 ust. 2. W motywach orzeczenia sędzia powinien unikać sformułowań wykraczających poza rzeczową potrzebę uzasadnienia stanowiska sądu, mogących naruszać godność lub cześć podmiotów występujących w sprawie, albo też osób trzecich. Jak powyższe przykłady orzeczeń mają się do Kodeks etyki sędziowskiej (http://www.krs.pl/main2.php?node=ethics&lng=1)
Będę czekał na odpowiedź na powyższe pytania od szanownego Pana Dyrektora.
Uwzględniając powyższe, z jednej strony bardzo dziękuję, że udzielił Pan nam wyjaśnienia (chodź ubolewam, że zajęło to Panu aż p i ę ć miesięcy), ale z przykrością muszę stwierdzić, iż odpowiedział Pan nie na temat. Jednocześnie trudno mi zakładać, że jako Dyrektor Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego, nie zna Pan Dyrektor zakresu niezawisłości sędziów. Mam nadzieję, że to była to jedynie pewnego rodzaju nieroztropność, a nie chęć chęć mataczenia w sprawie, ponieważ przypominam, że jest Pan Dyrektor urzędnikiem państwowym i reprezentuje na mocy ustawy o Sądzie Najwyższym tę zacną instytucję. Próba wprowadzenia przedstawicieli czynnika społecznego, (jakim jest nasze Stowarzyszenie URKSiTD „Najlepsza Droga”), w błąd naruszałaby zapewne zasady etyki zawodowej, co zdecydowanie musiałoby wymagać dalszego wyjaśnienia. Zakładam więc, że nie to było Pańską intencją.
Na zakończenie przypominam treść roty ślubowania sędziów SN, które składali przed Prezydentem RP:
„Ślubuję uroczyście jako sędzia Sądu Najwyższego służyć wiernie Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa, obowiązki sędziego wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać zgodnie z przepisami prawa, bezstronnie według mego sumienia, dochować tajemnicy prawnie chronionej, a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości”
…zgodnie z przepisami prawa…a nie contra legem – Szanowny Panie Dyrektorze…i nie na podstawie nienormatywnej fikcji prawnej…
Proszę traktować nas obywateli poważnie…i pamiętać, że szacunek nie jest pochodną majestatu urzędu, lecz wypadkową poczynań poszczególnych ludzi, którzy ten urząd reprezentują.
Będzie nam miło, jeśli tym razem udzieli nam Pan odpowiedzi szybciej niż po pięciu miesiącach.
Mariusz Miąsko
http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/465/40/SURKSiTD-Najlepsza-Droga-interweniuje-w-Biurze-Studiow-i-Analiz-Sadu-Najwyzszego/
Prezentujemy uzasadnienie kolejnego wyroku wydanego przez Sąd Pracy w Będzinie (IV P/266/14), oddalającego roszczenie kierowcy o wypłatę ryczałtów noclegowych z tytułu podróży służbowej.
– Wyrok pod wieloma względami jest absolutnie wyjątkowy i świadczy o tym, że sądy zaczynają na dobre rozumieć, co tak naprawdę powiedział Sąd Najwyższy zarówno w sentencji uchwały z 2014 roku, jak i w jej uzasadnieniu. Jest to już kolejny wyrok, w którym sąd oddalając powództwo kierowcy wprost powołał się na treść uchwały, z której wynika, iż ryczałt należny jest jako zwrot za realnie poniesione koszty noclegu – mówi Mariusz Miąsko, autor linii obrony w przedmiotowym procesie. Prezes Miąsko dodaje także: – Jednocześnie kto wie, czy nie ważniejsze jest, że Sąd zgodził się z moją argumentacją także w kilku innych naprawdę ważnych kwestiach, takich jak niedopuszczalność przyjęcia abstrakcyjności ryczałtu noclegowego, niedopuszczalność oparcia roszczenia na nienormatywnej fikcji prawnej standardu noclegu oraz w wielu innych tezach. Sąd prawie w 100% zgodził się z argumentacją przygotowaną do procesu przez Mariusza Miąsko, Prezesa Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. Sąd przywołał również argumentację wybitnego prawnika prawa pracy prof. dr hab. Andrzeja Świątkowskiego, który także krytycznie odniósł się w jednej z publikacji do obecnej dominującej linii orzeczniczej SN zasądzającej, (niesłusznie – jak twierdzi naukowiec), wypłatę ryczałtów noclegowych.
Warto zwrócić szczególną uwagę na uzasadnienie sentencji wyroku, ponieważ kolejny Sąd Pracy wprost mówi, iż wbrew powszechnie panującemu przeświadczeniu, uchwała SN II PZP 1/14 z 12 czerwca 2014 r. w sentencji i jej uzasadnieniu – wprost mówi o konieczności poniesienia „realnego kosztu” noclegu. Ponadto Sąd zgodził się ze stanowiskiem linii obrony, że kierowcom nie przysługuje roszczenie z tytułu ryczałtów za noclegi, jeśli sami zgodzili się na realizację odpoczynku w kabinie, a nie w hotelu, jeśli nie byli do tego zmuszani. Zdaniem sądu wybór takich warunków wyłącza możliwość dochodzenia przez kierowców rekompensaty. Sąd pisze w uzasadnieniu: „pełna aprobata warunków (nocowania w kabinie – przypis), przy jednoczesnej potencjalnej możliwości ubiegania się o (…) zwrot kosztu (noclegu-przypis), uniemożliwia kierowcy skuteczne dochodzenie ewentualnej rekompensaty za brak ryczałtu za noclegi” (…) „co więcej, gdy skorzystał w tym czasie z noclegu zapewnionego przez pracodawcę w kabinie samochodu (godząc się tym samym na takie a nie inne warunki noclegowe)”.- str. 10 uzasadnienia. Sąd w pełnił zgodził się także z zaprezentowanym przez Mariusza Miąsko argumentem, że ”(…) ryczałt za nocleg nie może być traktowany jako dodatkowy składnik wynagrodzenia. Jest to bowiem świadczenie celowe, służące na pokrycie faktycznych kosztów noclegu, a nie ewentualna rekompensata za brak należytego komfortu noclegu”. W tym miejscu Sąd powołał się ponadto na zasygnalizowane przez linię obrony, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego III U/54/11 z 17 lutego 2012 roku, iż: „nie ulega wątpliwości, że diety i inne świadczenia przysługujące z tytułu podróży służbowej nie stanowią wynagrodzenia za pracę, lecz inne świadczenia związane z pracą”. Sąd zgodził się również ze stanowiskiem linii obrony, że w trakcie zatrudnienia pracownik nie podnosił jakichkolwiek nieprawidłowości w rozliczeniach z pracodawcą i nie kierował do pracodawcy roszczeń, a jedyną motywacją powoda było przekonanie, iż uchwała z 12 czerwca 2014 roku stanowi o bezwarunkowej zasadności wypłaty ryczałtów noclegowych. Jednak Sąd w Będzinie, (podobnie jak sąd Gdańsku), w pełni przyznał rację autorowi linii obrony Mariuszowi Miąsko, iż zarówno treść sentencji uchwały z 2014 roku (II PZP 1/14), jak i jej uzasadnienie wprost mówią o zasadności wypłaty ryczałtów noclegowych, jedynie jako argumentację zwrotu kosztów noclegu. Sąd napisał w uzasadnieniu: „Należy zauważyć, że powołana przez powodów uchwała Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2014 roku (I PZP 1/14), w swojej sentencji posługuje się pojęciem „zwrotu kosztów”. Pojęciem tym Sąd Najwyższy posługuje się kilkakrotnie. Z uzasadnienia wynika natomiast wniosek Sądu Najwyższego, iż pracodawcy powinni kierowcom wypłacać ryczałt jedynie w sytuacji, jeśli co prawda zapewnili kabinę z miejscem do spania, ale kierowca z niej nie skorzystał i poniósł koszt noclegu, którego nie potrafi udokumentować rachunkiem ale jednocześnie potrafi okoliczność (noclegu) wykazać w inny sposób” – str. 11 uzasadnienia. Dalej Sąd zgodził się w pełni z jeszcze innym poglądem Prezesa Kancelarii Prawnej Viggen sp.j., iż: „ryczałt noclegowy nie może służyć przysporzeniu „aktywów” pracownika, a jedynie pokryciu jego wydatków. Przepisy rozporządzenia posługują się jednoznacznie pojęciem „zwrotu kosztów” – dodał Sąd w Będzinie.
Jeszcze dalej Sąd zgodził się dodatkowo z innym stanowiskiem zaprezentowanym przez Mariusza Miąsko, że: „Ryczałt nie ma charakteru abstrakcyjnego – a wręcz przeciwnie, odwołuje się do realnego charakteru kosztu. Przeciwne rozumowanie nie znajduje żadnego uzasadnienia na gruncie wykładni językowej słowa „ryczałt”. Definicję ryczałtu należy wiązać z kosztem (wydatkiem). Ryczałty mają charakter realny, a nie abstrakcyjny i należne (są-przypis) jedynie wówczas, gdy kierowca wykaże koszty”. „Sąd staje na stanowisku, że ryczałty nie mają (…) charakteru abstrakcyjnego. Muszą być zawsze uzależnione od poniesionego kosztu” – str. 12 uzasadnienia. Sąd w Będzinie wskazał, że analogiczne stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 16 września 2014 roku (III Apa 19/14) odwołującego się do orzeczenia Sądu Okręgowego w Bydgoszczy. Można także zaznaczyć, że takie samo stanowisko wyraził Sąd Rejonowy w nieprawomocnym wyroku w Gdyni, w orzeczeniu z 19 marca 2015 r., w sprawie IV P 111/13. Następnie Sąd zgodził się z kolejną tezą linii obrony, iż obecnie obowiązujące przepisy nie przewidują minimalnego hotelowego standardu noclegowego.
Sąd w pełni podzielił pogląd wyrażony przez Mariusza Miąsko np. w dysertacji doktorskiej: „Zasadność wypłaty ryczałtu noclegowego mobilnym pracownikom transportu drogowego – analiza jurydyczna” oraz w glosie do uchwały (II PZP 1/14) SN o takim samym tytule (http://jazdaprawna.pl/2015/12/23/glosa-na-temat-uchwaly-siedmiu-sedziow-z-12-czerwca-2014-r-opublikowana/), że: „przy założeniu, iż kierowcom należy się ryczałt za nocleg wobec spania w kabinie dochodzi do przyjęcia fikcji prawnej minimalnego (hotelowego-przypis) standardu noclegowego, który nie ma oparcia w żadnym przepisie prawa. Minimalny standard odpoczynku musiałby mieć normatywny charakter. Nie jest zatem przy braku regulacji prawnej możliwe przyjęcie, że z przepisów powołanych rozporządzeń można wyinterpretować definicję standardu hotelowego (noclegowego)”. Na tę okoliczność Sąd w Będzinie przytoczył stanowiska przedstawionych przez linię obrony wybitnych naukowców, publikujących na temat zakresu dopuszczalności fikcji prawnej: A. Świątkowskiego, J. Tokarskiego, E. Poloczka. – str. 13 uzasadnienia. Jeszcze dalej w uzasadnieniu wskazano, iż na podobnym stanowisku, jak Sąd stoją takie takie instytucje jak Państwowa Inspekcja Pracy oraz Komisja Prawna Państwowej Inspekcji Pracy.
Na koniec Sąd w Będzinie podzielił w pełni pogląd linii obrony, iż: „uczciwość i lojalność w stosunkach pracy obowiązuje nie tylko pracodawcę ale i pracownika”. W tym miejscu Sąd przytoczył orzeczenie Sądu Najwyższego (PK 163/14) z 28 stycznia 2015 roku, w którym Sąd odmówił wypłaty świadczeń powołując się na naruszenie zasady prawa przedmiotowego (art. 8 KP), poprzez naruszenie się społeczno-gospodarczych zasad współżycia społecznego, poprzez domaganie się roszczeń dopiero po ustaniu stosunku pracy.
* * *
– Jestem zbudowanym tym wyrokiem, ponieważ świadczy on, że niektóre sądy szanują zasady teorii i wykładni prawa, szanują zasady rozkodowania zakresu normy, szanują kulturowy dorobek logiki prawniczej i rozumieją, że prawo jest ścisłą dyscypliną naukową– cieszy się Mariusz Miąsko, dodając: – Poświęciłem na dogłębne zrozumienie zagadnienia wypłaty ryczałtów noclegowych wiele tysięcy godzin. Miałem okazję napisać z tego zagadnienia pracę naukową, którą zamierzam obronić. Nadzoruję w zakresie doktrynalnym oraz taktycznym kilkaset procesów w całym kraju, więc jak mało kto rozumiem, iż mylą się te sądy, które zasądzają ryczałt noclegowe, wskutek braku zagłębienia się i zrozumienia istoty materii świadczeń związanych z podróżą służbową, która jest…trudna. Jestem absolutnie pewien, że duża część sądów powszechnych zasądzających ryczałty noclegowe, czyni to pod wpływem utajonej presji ze strony tzw.: mylnej dominującej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego, który z naruszeniem przynajmniej 59 elementów, wydał kilkanaście orzeczeń zasądzających ryczałty noclegowe. Sąd Najwyższy zasądza ryczałty noclegowe nie bacząc, że uczyni to wbrew hierarchicznie nadrzędnej uchwale siedmiu sędziów SN z 2008 roku, która mówi wprost, że kierowcy (aż do 2010 roku – przypis red.) nie przebywali w podróży służbowej.
Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. Mariusz Miąsko informuje: – Z tego powodu przypuszczam, że sędziowie Sądów Okręgowych i Apelacyjnych zwyczajnie boją się pogorszenia własnych statystyk ilości uchylonych orzeczeń i prawdopodobnie dla własnego świętego spokoju orzekają pod błędne „zapotrzebowanie” Sądu Najwyższego. W ten sposób legł w gruzach mit niezawisłości sądów powszechnych. Z tego powodu złożyłem pierwsze trzy wnioski do Rzecznika Dyscyplinarnego SN o zbadanie jak to jest możliwe, że SN w kilkunastu orzeczeniach naruszył 59 różnorodnych elementów w procesie orzekania? Oczywiście, zawnioskuję o zbadanie wszystkich orzeczeń, aż do 2014 roku włącznie. Stoję na stanowisku, że należy przeprowadzić reformę zasad orzecznictwa sądów, która będzie chroniła podsądnych przed skutkami ewidentnych błędów w orzeczeniach. W standardach XXI wieku niedopuszczalne jest tolerowanie orzeczeń wprost gwałcących podstawowe zasady wykładni prawa, logiki, teorii prawa – orzeczenia wydane wprost sprzecznie z treścią przepisów. Dlatego poddałem pod rozwagę opinii publicznej 12 tez, które mogłyby wpłynąć na zwiększenie poczucia sprawiedliwości w procesie orzecznictwa sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego.
Z tezami propozycji reformy orzecznictwa sądów można zapoznać się na blogu: http://mariuszmiasko.pl/
Kancelaria Prawna Viggen sp.j. poprowadzi dla pracodawców każdy proces przed Sądami Pracy z tytułu:
Dodatkowo:
– przeanalizujemy, doradzimy i sporządzimy regulaminy:
Szczegóły pod nr tel.: 509 982 577,
(12) 637-24-57
e-mail: biuro1@viggen.pl
Więcej o ryczałtach za nocleg kierowców w kontekście Uchwały Siedmiu Sędziów z 12 czerwca 2014 r. przeczytać można pod adresem:
1) Ryczałt za nocleg kierowców. Czy sędziowie z SN popełnili błąd?
2) Ogromne roszczenia kierowców spowodują masowe likwidacje firm transportowych?
3) Komentarz do uzasadnienia uchwały 7 Sędziów SN w sprawie ryczałtów za noclegi
4) Odpowiedzialność karna i finansowa zarządów firm za unikanie wypłaty ryczałtów za nocleg
6) Ryczałt za nocleg należy się jedynie za realnie poniesione koszty!!!
7) Dlaczego Uchwała SN ws. ryczałtów za nocleg i jej uzasadnienie są korzystne dla przedsiębiorców?
8) Realny charakter ryczałtu za nocleg – silny argument procesowy
9) Ryczałty za nocleg – kolejny argument potwierdzający bezzasadność roszczeń
10) Korzystne wyroki Sądów oraz stanowisko PIP w zakresie ryczałtów za nocleg
11) Ryczałty za nocleg kolejne przypadki argumentacji procesowej Pozwanych i Powodów
12) Ryczałt noclegowy nienależny na prywatnych parkingach
13) Czy orzeczenia SN w sprawie ryczałtów za nocleg są niekonstytucyjne?
15) O rozumieniu przez SN nieodpłatnego noclegu jako odpłatnego cd.
16) Cudowne rozmnożenie ryczałtów za nocleg w Sądzie Okręgowym w Toruniu
17) Szokujące stanowisko w sprawie ryczałtów noclegowych
18) Wybitny profesor prawa pracy krytycznie o ryczałtach noclegowych
19) Dlaczego kolejne sądy oddalają powództwa o ryczały za nocleg?
20) Następny Sąd Pracy mówi ryczałtom za nocleg: “nie”
http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/464/40/Sady-zaczynaja-rozumiec-istote-ryczaltow-noclegowych/
W dniu 5 stycznia 2016 roku w Pałacu Prezydenckim odbyło się spotkanie Mariusza Miąsko, Prezesa Stowarzyszenia Uczestników Rynku Komunikacji Samochodowej i Transportu Drogowego „Najlepsza Droga” z przedstawicielami Biura Interwencyjnej Pomocy Prawnej przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej. Spotkanie dotyczyło omówienia sprawy nieprawidłowości w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zasądzającym od pracodawców bezpodstawnie wypłatę ryczałtów za noclegi, realizowane przez kierowców w specjalistycznych kabinach sypialnych.
Spotkanie poprowadzone zostało na przykładzie orzeczenia I PK 71/13 z 10 września 2013 roku, wydanego na podstawie nieobowiązującego wówczas (jeszcze przez 14 lat) stanu prawnego. Wykazano także, że przedmiotowe orzeczenie SN, podobnie jak kilkanaście innych, wydano wbrew sentencji nadrzędnej hierarchicznie uchwały w składzie siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 2008 roku, w której orzeczono, iż kierowcy nie przebywają w podróży służbowej, a więc nie należą im się diety i ryczałty noclegowe. Tymczasem Sąd Najwyższy, w odniesieniu do sprawy z lat 1995 – 1999, zastosował mylnie treść definicji legalnej „podróży służbowej” obowiązującej dopiero od 3 kwietnia 2010 roku(!) Doszło, więc w sposób oczywisty do błędu wyboru normy, a w konsekwencji naruszono elementarną zasadę, zakazującą orzecznictwa ze skutkiem retroaktywnym (wstecznym) w stanach kontradyktorycznych (w procesach, gdzie występują dwie strony sporu). Interesujące jest, że tego samego błędu dopuścił się SN we wszystkich wcześniejszych i późniejszych orzeczeniach – z uchwałą 12 czerwca 2014 roku włącznie.
Ponadto Sąd Najwyższy „przy okazji” naruszył dodatkowo kilkadziesiąt innych elementów, takich jak: zasady wykładni prawa, orzecznictwo TK, zasady logiki prawniczej, zasady teorii prawa, orzecznictwo Izby Cywilnej SN, opinię i dorobek przedstawicieli doktryny prawa, zasady konstytucyjne itp.
Przedstawiciele Biura Interwencyjnej Pomocy Prawnej przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej poprosili o przygotowanie szczegółowego zestawienia wykazu naruszeń SN. Poniżej mogą się Państwo zapoznać z genezą problematyki zasądzania przez Sąd Najwyższy ryczałtów noclegowych, sporządzoną przez Kancelarię Prawną Viggen sp.j. Wykazano między innymi, iż SN jest głównym i de facto jedynym winowajcą obecnej trudnej sytuacji procesowej tysięcy przedsiębiorców transportowych. W opracowaniu jasno wykazano w jaki sposób Sąd Najwyższy wprost sprokurował sprzecznymi wyrokami obecną ciężką sytuację, w której pracodawcy nie byli w stanie racjonalnie ocenić, czy kierowcy są, czy też nie są w podróży służbowej. Sąd Najwyższy emitował bowiem w latach 2008-2014 zupełnie sprzeczne orzeczenia, wprowadzając pracodawców, jak się później okazało w błąd.
Ponadto w zestawieniu sporządzono wykaz, aż 59 różnorodnych elementów, które zostały naruszone przez Sąd Najwyższy w ramach emisji orzeczeń dotyczących wypłaty ryczałtów noclegowych.
„Niezmiernie cieszy mnie żywe i szczere zainteresowanie przedstawicieli Biura Interwencyjnej Pomocy Prawnej przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej, jakością orzecznictwa polskich sądów – w tym zwłaszcza Sądu Najwyższego w kwestii zasądzania ryczałtów noclegowych. Liczymy teraz na efekty wspólnych działań, których zgodnie z ustaleniami będzie wiele” – zaznacza Mariusz Miąsko, Prezes SURKSiTD „Najlepsza Droga” i Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.
Na temat dalszych działań i ich skutków będziemy interweniować na bieżąco. Zapraszamy do zapoznania się z treścią opinii sporządzonej dla Biura Interwencyjnej Pomocy Prawnej przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej dostępnej na naszym transportowym portalu prawnym Jazdaprawna.pl:
INTERWENCJA BIURA INTERWENCYJNEJ POMOCY PRAWNEJ PRZY PREZYDENCIE RP WS. RYCZAŁTÓW NOCLEGOWYCH
http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/463/40/Interwencja-Biura-Interwencyjnej-Pomocy-Prawnej-przy-Prezydencie-Rzeczypospolitej-Polskiej-w-sprawie-ryczaltow-noclegowych/
Kancelaria Prawna Viggen sp.j. specjalizująca się od 15 lat w szeroko pojętym prawie transportowym zaprasza do współpracy w zakresie:
opracowania profesjonalnego i kompleksowego Planu zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego tzw. Planu Transportowego,
doradztwa w zakresie sporządzania planów transportowych,
udziału w procesie wyboru operatora publicznego transportu zbiorowego i zawarcia umowy z wybranym operatorem,
przygotowania specyfiki przetargowej (w tym wszelkich dokumentów niezbędnych do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania),
uczestnictwa w charakterze eksperta w komisji przetargowej.
Przygotowany przez nas Plan transportowy:
określi kształt sieci linii transportu publicznego,
oceni i zaporgnozuje potrzeby przewozowe mieszkańców,
określi standardy usług przewozowych,
przewidzi rentowność linii komunikacyjnych.
DLACZEGO MY?
Kancelaria Prawna Viggen sp.j. jest jednym z pierwszych autorów w Polsce Planu zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego tzw. Planu Transportowego,
Dzięki naszemu 15-letniemu doświadczeniu w prawie transportowym jesteśmy w stanie przygotować Plan Transportowy uzględniający wszystkie uwarunkowania Organizatora: finansowe, prawne, techniczne i organizacyjne,
Unikalny zespół Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. potrafi stworzyć Plan transportowy łączący uzasadnione potrzeby transportowe mieszkańców oraz możliwości ich zaspokojenia przez organizatora transportu,
Wiedza i ogromne doświadczenie.
Zapraszamy do skorzystania z naszej oferty!
Więcej szczegółów pod nr tel.: 509 982 577
(12) 637 24 57
http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/460/40/Profesjonalne-i-kompleksowe-Plany-transportowe/