Rok: <span>2016</span>

 

Dziś prezentujemy kolejny już wyrok oddalający roszczenia kierowców, w którym Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie V P 6/15, zgodził się w pełni z linią doktrynalną przygotowaną przez Mariusza Miąsko – Prezesa Kancelarii Prawnej Viggen, iż ryczałt za nocleg należny jest jedynie jako zwrot za realnie poniesione koszty noclegu, a nie za hipotetyczny koszt noclegu.

Uzasadnienie wyroku jest niezwykle pouczające, ponieważ pracodawca w przedmiotowej sprawie w ogóle nie wypłacał świadczeń z tytułu ryczałtu noclegowego. Jak wynika z uzasadnienia, wyrok został oparty na trzech tezach, zaprezentowanych przez KPV w sądzie, uzasadnionych na tzw.: „głównej linii doktrynalnej KPV” (zawierającej się w kilkudziesięciu różnych argumentach).

Po pierwsze Sąd zgodził się ze stanowiskiem KPV, iż ryczałt jest należny kierowcy jedynie jako zwrot realnie poniesionych kosztów. Sąd uargumentował, iż: „za nocleg przysługuje kierowcy zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem hotelowym (…) a w razie nieprzedłożenia rachunku ryczałt (…)”. Sąd wskazał, że w przedmiotowej sprawie kierowcy spali w specjalistycznej kabinie, więc pracodawca zapewnił im bezpłatny nocleg. Sąd zaznaczył wyraźnie, że: „rozumie treść (…) normy w taki sposób, że ryczałt ma zrekompensować poniesione koszty noclegu, gdy zachodzi przeszkoda do złożenia rachunku. Przy braku takich kosztów, brak podstawy do wypłaty ryczałtu” – (str. 3 uzasadnienia wyroku).

Po drugie Sąd zgodził się z tezą Kancelarii Prawnej Viggen, iż wbrew rozpowszechnionej niesłusznie tezie, ustawa o czasie pracy kierowców określiła minimalny standard noclegowy, jako standard „kabinowy”, o ile kabina posiada specjalne miejsce przystosowane do snu. Sąd pisze w uzasadnieniu: „(…) z ustawy (…) o czasie pracy kierowców wynika, że minimalny standard noclegu kierowcy (…), spełnia kabina pojazdu wyposażona w miejsce do spania, gdy pojazd znajduje się na postoju” – (str. 4 uzasadnienia wyroku). Sąd pisze dalej: „powód realizował własne prawo do odpoczynku w kabinie, w czasie jego postoju na parkingu, a kabina była wyposażona w miejsce do spania – łóżko (…)” – (str. 4 uzasadnienia wyroku).

Po trzecie Sąd zgodził się, co do zasady, ze stanowiskiem prezentowanym przez Prezesa Kancelarii Prawnej Viggen już w 2014 roku, iż z treści uchwały SN z 12 czerwca 2014 roku wcale nie wynika abstrakcyjny charakter ryczałtu noclegowego (czyli oderwanego od realnego kosztu noclegu). Sąd w pełni podzielił ten punkt widzenia i stwierdza, że dostrzega treść uchwały SN (II PZP 1/14), ale: „nie jest (…) (to-przypis) równoznaczne ze stwierdzeniem, że nocowanie w kabinie uprawnia do pobrania ryczałtu za nocleg” – (str. 5 uzasadnienia).

Zadowolenia z kolejnego bardzo podobnego uzasadnienia wyroku nie kryje autor linii obrony – Mariusz Miąsko. „Bardzo mnie cieszy, że sądy powszechne, pod wpływem bardzo solidnie przygotowanych odpowiedzi na pozwy, zaczęły dokładnie czytać treść norm, na podstawie których wydają wyroki. Dzięki temu sądy zaczęły dostrzegać, iż nieprawdziwa jest teza Sądu Najwyższego, jakoby ryczałty noclegowe mogły być wypłacane jako świadczenia abstrakcyjne, a ponadto nieprawdziwa jest także teza lansowana bezprawnie przez SN, iż w polskim prawie obowiązuje minimalny standard hotelowy noclegu. Każdy kto potrafi czytać i choć trochę zna zasady wykładni prawa wie, że ryczałt za nocleg jest zwracany jedynie, o ile powstaną realne koszty noclegu, a minimalny standard noclegu w polskim prawie został określony na standard kabiny noclegowej” – wyjaśnia Mariusz Miąsko. Prezes Miąsko dodaje: „Bardzo mnie cieszy, że sądy zaczynają również dokładnie wczytywać się w treść uchwały z 12 czerwca 2014 roku i dostrzegają, iż nieprawdziwe są stanowiska prezentowane przez zastępców procesowych powodów, jakoby z Uchwały SN wynikała zasadność wypłaty abstrakcyjnych ryczałtów noclegowych, gdy tymczasem zarówno sentencja (tenor) uchwały, jak i jej uzasadnienie wprost stanowi o konieczności poniesienia realnego i rzeczywistego kosztu noclegu”.

Warto zauważyć, iż jest już całkiem sporo wyroków sądów, które oddaliły powództwa kierowców w oparciu o argumentację przygotowaną przez Prezesa Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. Można wspomnieć chociażby następujące wyroki: Gdynia (IV P 790/14); Gdańsk (IV P 186/15); Będzin (IV P 266/14); Sąd Rejonowy w Częstochowie orzeczenie z dnia 18 lutego 2013 r., (IV P 176/12); Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli orzeczenie z dnia 10 czerwca 2014r., (IV P 307/12); Sąd Rejonowy w Chrzanowie orzeczenie z dnia 23 grudnia 2013 r., (IV P 456/12); Sąd Rejonowy w Zamościu z dnia 18 kwietnia 2013 r., (IV P560/13/N); Sąd Rejonowy dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie orzeczenie z dnia 17 lipca 2014r. (wyrok rozstrzygający), (VI P 20/13); Sąd Okręgowy w Bydgoszczy orzeczenie z dnia 26 lutego 2014 r., (III APa 19/14); Sąd Apelacyjny w Gdańsku orzeczenie z dnia 16 września 2014r., (IV P 357/13); Sąd Rejonowy w Grudziądzu orzeczenie z dnia 25 kwietnia 2014 r.; Sąd Rejonowy w Gdyni, orzeczenie z 19 marca 2015r., (IV P 111/13); Sąd Rejonowy w Będzinie orzeczenie z dnia 9 marca 2015 roku (IV P 130/14).

„Nie do przyjęcia jest sytuacja, w której niektóre sądy, w tym także SN, zasądzają wypłatę ryczałtów z pogwałceniem treści normy, zasad wykładni prawa i pogwałceniem kilkudziesięciu różnorodnych elementów i zasad – pracodawcy ponoszą błędnie zasądzone koszty ryczałtów noclegowych i nikt nie ponosi konsekwencji tych błędów – sytuacja jest ciężko patologiczna” – mówi Mariusz Miąsko. Aby w przyszłości przeciwdziałać takiemu zdarzeniu, Prezes KPV przygotował pod rozwagę opinii publicznej projekt nowelizacji zasad orzecznictwa w sądach powszechnych i Sądzie Najwyższym. Propozycja opiera się na 12 tezach, które zdaniem Prezesa Miąsko, mogłyby wpłynąć na zwiększenie poczucia sprawiedliwości w procesie orzecznictwa sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego. Z tezami koncepcji reformy orzecznictwa sądów można zapoznać się na blogu:

http://mariuszmiasko.pl/.

Zachęcamy ponadto do przestudiowania glosy do uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2014 roku (II PZP 1/14), przygotowanej przez Mariusza Miąsko, dostępnej w produkcie LEX OMEGA. Więcej o glosie przeczytać można pod adresem:

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/449/40/Glosa-na-temat-Uchwaly-Siedmiu-Sedziow-z-12-czerwca-2014-r-autorstwa-Prezesa-Kancelarii-Prawnej-Viggen-sp-j-opublikowana/.

 

Kancelaria Prawna Viggen sp.j. poprowadzi dla pracodawców każdy proces przed Sądami  Pracy z tytułu:

• ryczałtów za noclegi,
• godzin nadliczbowych,
• diet,
• dyżurów itp.

Dodatkowo:

– przeanalizujemy, doradzimy i sporządzimy regulaminy:

• wynagradzania/pracy,
• umowy,
• dokumenty o warunkach zatrudnienia itp.

 

Szczegóły pod nr tel.: 509 982 577,

(12) 637-24-57

e-mail: biuro1@viggen.pl

 

Więcej o ryczałtach za nocleg kierowców w kontekście Uchwały Siedmiu Sędziów z 12 czerwca 2014 r. przeczytać można pod adresem:

 

1) Ryczałt za nocleg kierowców. Czy sędziowie z SN popełnili błąd?

2) Ogromne roszczenia kierowców spowodują masowe likwidacje firm transportowych?

3) Komentarz do uzasadnienia uchwały 7 Sędziów SN w sprawie ryczałtów za noclegi

4) Odpowiedzialność karna i finansowa zarządów firm za unikanie wypłaty ryczałtów za nocleg

5) Uchwała SN korzystna dla przewoźników. Ryczałt za nocleg tylko, gdy kierowca poniósł koszt. SN poparł stanowisko Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.!!!

6) Ryczałt za nocleg należy się jedynie za realnie poniesione koszty!!!

7) Dlaczego Uchwała SN ws. ryczałtów za nocleg i jej uzasadnienie są korzystne dla przedsiębiorców?

8) Realny charakter ryczałtu za nocleg – silny argument procesowy

9) Ryczałty za nocleg – kolejny argument potwierdzający bezzasadność roszczeń

10) Korzystne wyroki Sądów oraz stanowisko PIP w zakresie ryczałtów za nocleg

11) Ryczałty za nocleg kolejne przypadki argumentacji procesowej Pozwanych i Powodów

12) Ryczałt noclegowy nienależny na prywatnych parkingach

13) Czy orzeczenia SN w sprawie ryczałtów za nocleg są niekonstytucyjne?

14) Fikcja kosztu noclegu w interpretacji Sądu Najwyższego oraz niektórych Sadów powszechnych w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia MPiPS

15) O rozumieniu przez SN nieodpłatnego noclegu jako odpłatnego cd.

16) Cudowne rozmnożenie ryczałtów za nocleg w Sądzie Okręgowym w Toruniu

17) Szokujące stanowisko w sprawie ryczałtów noclegowych

18) Wybitny profesor prawa pracy krytycznie o ryczałtach noclegowych

19) Dlaczego kolejne sądy oddalają powództwa o ryczały za nocleg?

20) Następny Sąd Pracy mówi ryczałtom za nocleg: „nie”

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/466/40/Kolejny-wyrok-oddalajacy-roszczenie-o-ryczalt-noclegowy/

 

Poniżej przedstawiamy Pismo Stowarzyszenia Uczestników Rynku Komunikacji Samochodowej i Transportu Drogowego „Najlepsza Droga” do Dyrektora Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie nieprawidłowości w procesie orzekania w kwestii ryczałtów noclegowych.

 

Modlnica, dnia 04.02.2016 r.

 

Stowarzyszenie Uczestników Rynku Komunikacji Samochodowej

i Transportu Drogowego „Najlepsza Droga”

ul. Częstochowska 6

32-085 Modlnica k. Krakowa

e-mail: biuro@viggen.pl

tel. (12) 637-24-57

                                                                        Dyrektor Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego

                                                                       Rzeczypospolitej Polskiej

                                                                       Pl. Krasińskich 2/4/6
00-951 Warszawa

 

dot.: odpowiedzi z dnia 5 listopada 2015 roku – sygn.: BSA III – 055 – 146/15 w sprawie uzasadnionego podejrzenia nieprawidłowości w orzecznictwie Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego, między innymi w sprawie I PK 71/13 oraz w sprawie de facto wszystkich orzeczeń SN zasądzających wypłatę ryczałtów noclegowych na przestrzeni lat 2009-2014.

 

Szanowny Panie Dyrektorze,

 

Bardzo dziękuję za Pańskie wyjaśnienia odnoszące się do przedmiotowej sprawy. W pismach skierowanych do Sądu Najwyższego (w dniach 5 czerwca 2015r., 21 czerwca 2015r., 23 czerwca 2015r., 19 październik 2015r.), zadałem podstawowe pytania, niewkraczające w zakres „niezawisłości sądów”, odnoszące się do oceny stanów faktycznych:

• dlaczego Sąd Najwyższy orzekł w niektórych (np. I PK 71/13) sprawach, według stanu prawnego nieobowiązującego dla danej sprawy? – co jest kategorycznie zakazane;

• dlaczego Sąd Najwyższy orzekł w przedmiotowych sprawach ze skutkiem retroaktywnym (łamiąc zasadę lex retro non agit – że prawo nie działa wstecz)? – doprowadzając do swoistej pułapki prawnej względem podsądnego, co jest kategorycznie zakazane w stanach kontradyktorycznych;

• dlaczego Sąd Najwyższy orzekał w przedmiotowych sprawach powołując się na nienormatywną fikcję abstrakcyjności kosztu oraz nienormatywną fikcję hotelowego standardu noclegu? – co jest zakazane;

• dlaczego Sąd Najwyższy orzekał na podstawie wnioskowania contra legem (sprzecznie z treścią normy)? – co jest zakazane nie tylko doktryną prawa, ale także licznym orzecznictwem Izby Cywilnej Sądu Najwyższego;

• dlaczego Sąd Najwyższy w składach trzyosobowych orzekał w latach 2008 – 2014 w sposób sprzeczny, z hierarchicznie nadrzędną (wydaną w tej samej sprawie dotyczącej podróży służbowej) uchwałą składu siedmioosobowego Sądu Najwyższego? – co de facto jest logicznie zakazane;

• na jakiej podstawie Sąd Najwyższy dokonał orzecznictwa na gruncie podrzędnej wykładni celowościowej II stopnia, z pominięciem podstawowej wykładni językowej I stopnia? – co jest kategorycznie zakazane;

• na jakiej podstawie Sąd Najwyższy orzekał z takim skutkiem, iż w konsekwencji doprowadził do tzw.: „wtórnej niekonstytucyjności” rozstrzygnięcia? – co jest zakazane. Co prawda, sędzia nie może odmawiać stosowania ustaw w oparciu o zarzut ich niekonstytucyjności, jednak stosując bezpośrednio przepisy Konstytucji RP (art. 8 ust. 2) może w sytuacji, gdy nabierze wątpliwości, co do zgodności stosowanej ustawy z Konstytucją, uruchomić specjalną procedurę przed Trybunałem Konstytucyjnym, kierując do niego tzw. pytanie prawne (art. 193). Pytanie wydaje się zasadne, skoro jak wykazałem w poprzednich pismach do SN, orzecznictwo SN skutkowało powstaniem tzw.: „wtórnej niekonstytucyjności” na gruncie wielu zasad Konstytucyjnych.

Żadne z powyższych pytań nawet w najmniejszym stopniu nie odwołuje się do zakresu „niezawisłości sędziowskiej”, ponieważ pytania dotyczą kwestii fundamentalnych, wynikających z przyjętych w naszym porządku prawnym zasad, paradygmatów (wzorców postępowania) i podstawowych wartości uznanych w europejskiej kulturze prawnej i w polskim systemie prawnym.

Tymczasem, w odpowiedzi na moje pytania, powołał się Szanowny Pan Dyrektor na art. 41a § 2 ustawy o ustroju sądów powszechnych z 2001 roku, w związku z odesłaniem z art. 8 §1 ustaw o Sądzie Najwyższym z 2002 roku.

Z Pańskiej eksplikacji wynika, iż w odniesieniu do przedmiotowego orzecznictwa Sądu Najwyższego (w zakresie zasądzania wypłaty ryczałtów noclegowych), brak jest podstaw do udzielenia wyjaśnień i wszczęcia wewnętrznego postępowania wyjaśniającego (a być może i dyscyplinarnego), ponieważ zgłoszone przez nas wnioski odnoszą się do zakresu „niezawisłości sędziowskiej”.

Otóż Szanowny Panie – nie odnoszą się w nawet najmniejszym stopniu(!) Albo Pan tego nie rozumie (w co wątpię), albo świadomie stara się Pan wprowadzić w błąd, albo w ogóle nie zapoznał się Pan z zakresem pytań i tez postawionych przez Stowarzyszenie URKSiTD „Najlepsza Droga”, zawartych we wszystkich czterech przedmiotowych pismach do SN.

Pragnę zapewnić szanownego Pana Dyrektora, iż znane nam są formalne i materialne granice gwarancji wynikających z instytucji niezawisłości sądów. Gdybyśmy wkroczyli w przedmiotowy zakres niezawisłości sądów, wówczas faktycznie nie byłoby podstaw do kierowania naszego wniosku. Jednak nasze pisma i wniosek, nie sprowadzają się ani do całokształtu czynników o charakterze społeczno-ekonomicznym i kulturowym, niezawisłości sądu, stwarzających ogólną atmosferę życia publicznego, sprzyjającą poszanowaniu i przestrzeganiu prawa, ani też nasz wniosek nie sprowadza się do gwarancji formalnych (ustrojowych) lub też (procesowych) takich jak: kolegialność orzekania, udział przedstawicieli społeczeństwa w orzecznictwie sądów, zasady swobodnej oceny dowodów, instytucji wyłączenia sędziego, jawności postępowania sądowego, tajności narady i głosowania, zdania odrębne sędziego, uniemożliwienia wywierania nacisków przez opinię publiczną, niezmienności składu orzekającego, przestrzegania kompetencji, jurysdykcyjnej samodzielności sądu, nadrzędności sądu wobec stron procesowych, braku bezpośredniej cywilnej odpowiedzialności sędziego z tytułu wydanego orzeczenia.

Tak więc kompilując wszystkie moje wcześniejsze pytania, wyrażone we wszystkich dotychczasowych pismach do SN (nie wkraczając w zakres niezawisłości formalnej i materialnej sądów) pytam ponownie: Dlaczego Sąd Najwyższy orzekając zapłatę ryczałtów noclegowych, narusza podstawowe zasady prawoznawstwa, logiki, teorii prawa, orzecznictwa SN, orzecznictwa TK, stanowiska doktryny?

Proszę mi nie odpisywać, że pytanie to odnosi się do kwestii niezawisłości, ponieważ zgodnie z treścią art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają wyłącznie konstytucji i ustawom.

Żaden przepis ustawy nie upoważnia sędziów do orzekania na podstawie wnioskowania contra legem (wbrew treści przepisu, czyli wbrew treści ustawy)!

Żaden przepis ustawy nie upoważnia sędziów do orzekania na podstawie nienormatywnych fikcji prawnych, więc orzekania na podstawie wprost wymyślonej części przepisu (odnosi się to do wymyślonego standardu noclegowego i wymyślonej rzekomej abstrakcyjności ryczałtu noclegowego-wbrew treści stosownych norm);

Żaden przepis ustawy nie pozwala sędziom na orzecznictwo z pominięciem wykładni językowej;

Żaden przepis ustawy nie pozwala sędziom na orzecznictwo ze skutkiem retroaktywnym w stanach kontradyktorycznych i stawianie podsądnego w stanie pułapki prawnej, poprzez orzeczenie na podstawie nieistniejącej części treści normy, o której, wobec jej nieistnienia, podsądny nie mógł wiedzieć;

Żaden przepis ustawy wprost nie pozwala na orzecznictwo składów trzyosobowych SN, wbrew uchwale w składzie siedmioosobowym SN. Skład siedmioosobowy SN wcześniej rozstrzygnął kwestię fundamentalną, iż zgodnie z definicją legalną podróży służbowej, kierowcy nie są w podróży służbowej, więc żaden przepis ustawy nie pozwala na wydawanie nielogicznych kolejnych orzeczeń SN, zasądzających ryczałty w składach hierarchicznie niższych (trzyosobowych), skoro kierowcy w ogóle nie są w podróży służbowej. Żaden przepis nie uprawnia sędziego do wydawania orzeczeń alogicznych.

Żadna ustawa nie upoważnia sądu do wydawania orzeczeń sprzecznych z elementarnymi zasadami logiki i twierdzić, że: – cytat: „choć pracodawca nie miał obowiązku wypłacania należności z tytułu ryczałtów za noclegi to jednak (…) taki stan rzeczy uprawnia pracownika do otrzymania od pracodawcy” ryczałtów za noclegi [przypis] (str. 6 i 13 uzasadnienia) w sprawie (III PK 4/14) z 24 września 2014 r., w którym SN.

Stwierdzam jedynie fakty Szanowny Panie Dyrektorze i przytaczam treści orzeczeń Sądu Najwyższego.

Więc pytam – w jakim kontekście Pan Dyrektor w ogóle pisze, powołując się na uświęconą instytucję „niezawisłości sądu”, skoro art. 178 Konstytucji RP stanowi, że sędziowie podlegają ustawom, a nie, że sędziowie są ponad ustawą i mogą orzekać contra legem, retroaktywnie i na podstawie nienormatywnych – wymyślonych fikcji prawnych.

Tymczasem można odnieść wrażenie, że sędziowie w przytoczonych sprawach postawili się ponad ustawą (!) O to i wyłącznie o to chodzi w tej sprawie.

Art. 178 Konstytucji RP stanowi, że sędziowie podlegają także Konstytucji RP, a nie, że sędziowie swym orzecznictwem mają prawo do wywoływania „wtórnej niekonstytucyjnoci” rozstrzygnięć.

Proszę łaskawie nie mylić, więc pojęć.

Każda norma zgodnie z zasadami logiki prawniczej posiada własny zakres – pojemność. Owa pojemność normy stanowi constans – nie jest ani mniejsza, ani większa – jest wartością obiektywną dającą zawsze wynik stanowiący „1” lub „0” i sąd ferując wyrok, może orzec wyłącznie na podstawie zakresu (pojemności) normy. Żadnemu sądowi nie wolno orzec ani na podstawie pomniejszonego, ani rozszerzonego zakresu (pojemności) normy.

Tymczasem tak właśnie się stało w przedmiotowych orzeczeniach Sądu Najwyższego. W odniesieniu do jednych przepisów SN pominął część normy mówiącej o konieczności wypłaty ryczałtu za nocleg jedynie jako zwrotu kosztu noclegu (§ 9 rop. MPiPS) – czyli SN orzekł na podstawie pomniejszonego zakresu (pojemności), a jednocześnie w innych przypadkach SN orzekł powołując się na coś, o czym norma (§ 9 rozp. MPiPS) w ogóle nie wspomina, więc orzekł poza zakresem pojemności normy.

Proszę mi wytłumaczyć – gdzie tu Pan Dyrektor dostrzega przestrzeń dla niezawisłości sądu, skoro sąd może działać na podstawie ustawy i w zakresie treści ustawy.

Granicą niezawisłości każdego sądu jest pojemność normy – tylko tyle i aż tyle i to nie dlatego, że twierdzi w ten sposób taki lub inny podmiot, ale dlatego, że tak dokładnie stanowi Konstytucja RP, która nie daje sądom ani do wymyślania części normy, ani do pomniejszania zakresu normy.

Dlatego też art. 231 § 1 Kodeksu Karnego stanowi: „Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3″.

Stąd też wnioskuję począwszy od maja 2015 roku o wszczęcie postępowania wyjaśniającego w przytoczonych sprawach, ponieważ jako prawnik, specjalizujący się od kilkunastu lat w krajowym i międzynarodowym prawie pracy kierowców, powziąłem uzasadnione podejrzenie, iż sędziowie w przedmiotowych orzeczeniach przekroczyli i jednocześnie nie dopełnili własnych obowiązków w procesie orzekania. Jednocześnie nie jestem pewien, czy moje podejrzenie wyczerpuje wyłącznie przesłanki do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego…

To prawda, że gwarancje niezawisłości sędziów sprowadzają się do niezawisłości sędziowskiej rozumianej w ten sposób, iż niedopuszczalna jest jakakolwiek ingerencja z zewnątrz lub wywieranie nacisku na sędziego w kierunku takiego, czy innego rozstrzygnięcia sprawy – ale wyłącznie, gdy sędzia orzeka w ramach zakresu (pojemności) normy. Trudno żeby sędziego chroniła zasada niezawisłości w sytuacji, gdy narusza zakres normy i orzeka wbrew temu zakresowi lub poza tym zakresem – tworząc np.: zakazane nienormatywne fikcje prawne i wkraczając w prawa ustawodawcy.

Jeśli Szanowny Pan Dyrektor posiada jakieś wątpliwości w przedmiotowej kwestii, to polecam lekturę orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, który wyraźnie wskazuje, że niezawisłości sędziowskiej nie można utożsamiać samowolą orzeczniczą, że niezawisłość sędziowska ma ściśle personalny charakter związany z osobą sędziego, który „w sprawowaniu swojego urzędu” podlega „normie prawnej i własnemu wewnętrznemu przekonaniu” – K 8/99, OTK ZU 1999, nr 3, poz. 41. s 254 – 255. (http://www.law.uj.edu.pl/users/kpup/pl/znin.pdf). Warto jeszcze raz powtórzyć – sędzia podlega „normie prawnej i własnemu wewnętrznemu przekonaniu”. Oznacza to, że sędzia nie podlega własnemu przekonaniu poza zakresem normy prawnej, ale wyłącznie w jej zakresie.

Dokładnie ta sama zasada wynika z Zalecenia NR R(94)12 Komitetu Ministrów dla państw członkowskich, dotyczącego niezawisłości, sprawności i roli sędziów (przyjętej przez Komitet Ministrów w dniu 13 X 1994 roku na 516 posiedzeniu zastępców ministrów). Zalecenie to stanowi w rozdziale zatytułowanym: „ZASADA V – Powinności sędziowskie” w pkt.1 że: „Sędziowie mają obowiązek w toku postępowania chronić prawa i wolności wszystkich osób”.

Więc pytam Pana Dyrektora, w jaki to sposób sędziowie SN zasądzający ryczałty noclegowe od pracodawców, dbali i chronili ich prawa, które mówiły, że ryczałt należy jest jedynie jako zwrot kosztów noclegu – skoro nigdy nie wystąpił koszt!?

Pytam dalej Pana Dyrektora, w jaki to sposób sędziowie chronili prawa strony pozwanej, wymyślając nienormatywną fikcję prawną i wbrew treści § 9 rozp. MPiPS z 2002 roku twierdząc, że obowiązuje minimalny hotelowy standard noclegu – gdy każdy kto kiedykolwiek przeczytał owe uregulowanie wie doskonale, iż nie ma w nim mowy o tym, na co powołują się sędziowie.

Dalej Zalecenie NR R(94)12 Komitetu Ministrów w lit. a) stanowi, że sąd jest zobligowany do realizowania „Postępowania we wszystkich sprawach w sposób niezależny i wolny od jakiegokolwiek zewnętrznego wpływu”. Więc pytam, czy prawdą jest, że obecna linia orzecznicza SN (wykształcona po 2009 roku), powstała pod wpływem ingerencji jednego z asystentów jednego z sędziów SN? A jeśli tak to na czym, więc polega owa bezstronność sądu?

Szanowny Pan Dyrektor tak sprawnie i szybko przeszedł we własnej odpowiedzi do kwestii „niezawisłości sędziowskiej” – a może warto by się choć na chwilę pochylić nad obowiązkami sędziów?

Co Panie Dyrektorze mówi na ten temat Zalecenie NR R(94)12 Komitetu Ministrów w rozdziale: „ZASADA V – Powinności sędziowskie”? Stanowi ono w pkt. 38, iż: „Powierzona niezawisłym sędziom funkcja polega na zagwarantowaniu praw i wolności każdej jednostki w ramach ich obowiązku wymierzania sprawiedliwości (ust. 1). Sędzia jest odpowiedzialny za ochronę przysługujących jednostce praw i wolności. Zobowiązanie to nie powinno być postrzegane tylko jako obowiązek ochrony minimum praw określonych w Europejskiej Konwencji [o Ochronie] Praw Człowieka [i Podstawowych Wolności]”.

Więc Pytam Szanownego Pana Dyrektora – w jaki to sposób sędziowie w przedmiotowych orzeczeniach zagwarantowali prawa i wolności każdej ze stron, orzekając na podstawie wnioskowania contra legem (czyli poza zakresem pojemności normy), na korzyść tylko jednej ze stron – skoro zasady teorii prawa mówią, iż każde orzeczenie oparte na wnioskowaniu contra legem, jest de facto retroaktywne a retroaktywność jest zakazana w stanach kontradyktorycznych o ile relatywizuje sytuację stron procesu (np.: pogarsza sytuację jednej ze stron a poprawia sytuację drugiej strony).

Proszę się także zastanowić, w jaki sposób sędziowie zagwarantowali ochronę praw każdej jednostki w procesie, tworząc niedopuszczalne nienormatywne fikcje prawne, rzekomo obowiązującego standardu hotelowego i fikcję abstrakcyjności kosztu noclegu, pomimo iż nigdy takowy koszt nie zaistniał?

Może od tego właśnie zagadnienia Pan Dyrektor powinien zacząć analizę i odpowiedź na nasze pisma i wnioski, a nie pospiesznie powoływać się na instytucję niezawisłości sądów, którą szanujemy, cenimy i której w rozsądnym zakresie hołdujemy.

Jeszcze dalej idąc Zalecenie NR R(94)12 Komitetu Ministrów w rozdziale zatytułowanym „ZASADA VI – Naruszenia obowiązków i wykroczenia dyscyplinarne” mówi wyraźnie w pkt. 1, że „Gdy sędziowie nie wypełniają swoich obowiązków sprawnie i należycie lub w wypadku wykroczeń dyscyplinarnych należy poczynić wszelkie niezbędne, kroki, [jednak] bez naruszania niezawisłości sędziowskiej. W zależności od zasad konstytucyjnych, przepisów prawa i tradycji w danym państwie środkami tymi mogą być na przykład:

a. Odebranie sędziemu spraw.

b. Skierowanie sędziego do pełnienia innych funkcji sędziowskich w tym samym sądzie.

c. Nałożenie sankcji majątkowych, takich jak okresowe zmniejszenie wynagrodzenia.

d. Zawieszenie.

W mojej ocenie istnieją co najmniej poważne przesłanki dla wszczęcia procedury oceny, czy sędziowie wykonywali w przedmiotowych orzeczeniach swoje obowiązki „należycie”.

W tym temacie wypowiedział się zresztą sam Sąd Najwyższy, który orzekł w wyroku z dnia 15 listopada 2011 r. (sygn. akt SNO 46/12), iż określone w powyższym przepisie przewinienie dyscyplinarne, polegające na oczywistej i rażącej obrazie prawa, może być popełnione przez sędziego wyłącznie w ramach postępowania sądowego.

Pytam, więc Szanownego Pana Dyrektora – czy orzekanie na podstawie wnioskowania contra legem, wywołujące skutki retroaktywne w stanie kontradyktoryjnym, relatywizującym sytuację stron procesu, na podstawie niedopuszczalnych nienormatywnych fikcji prawnych, wkraczające w kompetencje ustawodawcy, z pominięciem wykładni pierwszego stopnia, wywołujące wtórną niekonstytucujność rozstrzygnięcia, z pogwałceniem zasady ochrony praw każdej ze stron postępowania – jest czy też nie jest przykładem oczywistej i rażącej obrazy prawa?

Czy nienaruszone zostały wobec powyższego wymagania etyczne stawiane urzędującym sędziom?

Czy powyższe orzecznictwo nie uchybia godności urzędu, o której mowa w art. 107. § 1. ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych? Obowiązujący zbiór zasad etyki zawodowej sędziów zawiera cały szereg wskazań, które są bardzo wzniosłe i wygórowane. Dla przykładu § 10. Sędzia powinien unikać zachowań, które mogłyby podważyć zaufanie do jego niezawisłości i bezstronności lub § 11 ust. 2. W motywach orzeczenia sędzia powinien unikać sformułowań wykraczających poza rzeczową potrzebę uzasadnienia stanowiska sądu, mogących naruszać godność lub cześć podmiotów występujących w sprawie, albo też osób trzecich. Jak powyższe przykłady orzeczeń mają się do Kodeks etyki sędziowskiej (http://www.krs.pl/main2.php?node=ethics&lng=1)

Będę czekał na odpowiedź na powyższe pytania od szanownego Pana Dyrektora.

Uwzględniając powyższe, z jednej strony bardzo dziękuję, że udzielił Pan nam wyjaśnienia (chodź ubolewam, że zajęło to Panu aż p i ę ć miesięcy), ale z przykrością muszę stwierdzić, iż odpowiedział Pan nie na temat. Jednocześnie trudno mi zakładać, że jako Dyrektor Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego, nie zna Pan Dyrektor zakresu niezawisłości sędziów. Mam nadzieję, że to była to jedynie pewnego rodzaju nieroztropność, a nie chęć chęć mataczenia w sprawie, ponieważ przypominam, że jest Pan Dyrektor urzędnikiem państwowym i reprezentuje na mocy ustawy o Sądzie Najwyższym tę zacną instytucję. Próba wprowadzenia przedstawicieli czynnika społecznego, (jakim jest nasze Stowarzyszenie URKSiTD „Najlepsza Droga”), w błąd naruszałaby zapewne zasady etyki zawodowej, co zdecydowanie musiałoby wymagać dalszego wyjaśnienia. Zakładam więc, że nie to było Pańską intencją.

Na zakończenie przypominam treść roty ślubowania sędziów SN, które składali przed Prezydentem RP:

„Ślubuję uroczyście jako sędzia Sądu Najwyższego służyć wiernie Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa, obowiązki sędziego wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać zgodnie z przepisami prawa, bezstronnie według mego sumienia, dochować tajemnicy prawnie chronionej, a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości”

…zgodnie z przepisami prawa…a nie contra legem – Szanowny Panie Dyrektorze…i nie na podstawie nienormatywnej fikcji prawnej…

Proszę traktować nas obywateli poważnie…i pamiętać, że szacunek nie jest pochodną majestatu urzędu, lecz wypadkową poczynań poszczególnych ludzi, którzy ten urząd reprezentują.

Będzie nam miło, jeśli tym razem udzieli nam Pan odpowiedzi szybciej niż po pięciu miesiącach.

 

Mariusz Miąsko

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/465/40/SURKSiTD-Najlepsza-Droga-interweniuje-w-Biurze-Studiow-i-Analiz-Sadu-Najwyzszego/

 

Prezentujemy uzasadnienie kolejnego wyroku wydanego przez Sąd Pracy w Będzinie (IV P/266/14), oddalającego roszczenie kierowcy o wypłatę ryczałtów noclegowych z tytułu podróży służbowej.

– Wyrok pod wieloma względami jest absolutnie wyjątkowy i świadczy o tym, że sądy zaczynają na dobre rozumieć, co tak naprawdę powiedział Sąd Najwyższy zarówno w sentencji uchwały z 2014 roku, jak i w jej uzasadnieniu. Jest to już kolejny wyrok, w którym sąd oddalając powództwo kierowcy wprost powołał się na treść uchwały, z której wynika, iż ryczałt należny jest jako zwrot za realnie poniesione koszty noclegu – mówi Mariusz Miąsko, autor linii obrony w przedmiotowym procesie. Prezes Miąsko dodaje także: – Jednocześnie kto wie, czy nie ważniejsze jest, że Sąd zgodził się z moją argumentacją także w kilku innych naprawdę ważnych kwestiach, takich jak niedopuszczalność przyjęcia abstrakcyjności ryczałtu noclegowego, niedopuszczalność oparcia roszczenia na nienormatywnej fikcji prawnej standardu noclegu oraz w wielu innych tezach. Sąd prawie w 100% zgodził się z argumentacją przygotowaną do procesu przez Mariusza Miąsko, Prezesa Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. Sąd przywołał również argumentację wybitnego prawnika prawa pracy prof. dr hab. Andrzeja Świątkowskiego, który także krytycznie odniósł się w jednej z publikacji do obecnej dominującej linii orzeczniczej SN zasądzającej, (niesłusznie – jak twierdzi naukowiec), wypłatę ryczałtów noclegowych.

Warto zwrócić szczególną uwagę na uzasadnienie sentencji wyroku, ponieważ kolejny Sąd Pracy wprost mówi, iż wbrew powszechnie panującemu przeświadczeniu, uchwała SN II PZP 1/14 z 12 czerwca 2014 r. w sentencji i jej uzasadnieniu – wprost mówi o konieczności poniesienia „realnego kosztu” noclegu. Ponadto Sąd zgodził się ze stanowiskiem linii obrony, że kierowcom nie przysługuje roszczenie z tytułu ryczałtów za noclegi, jeśli sami zgodzili się na realizację odpoczynku w kabinie, a nie w hotelu, jeśli nie byli do tego zmuszani. Zdaniem sądu wybór takich warunków wyłącza możliwość dochodzenia przez kierowców rekompensaty. Sąd pisze w uzasadnieniu: „pełna aprobata warunków (nocowania w kabinie – przypis), przy jednoczesnej potencjalnej możliwości ubiegania się o (…) zwrot kosztu (noclegu-przypis), uniemożliwia kierowcy skuteczne dochodzenie ewentualnej rekompensaty za brak ryczałtu za noclegi” (…) „co więcej, gdy skorzystał w tym czasie z noclegu zapewnionego przez pracodawcę w kabinie samochodu (godząc się tym samym na takie a nie inne warunki noclegowe)”.- str. 10 uzasadnienia. Sąd w pełnił zgodził się także z zaprezentowanym przez Mariusza Miąsko argumentem, że ”(…) ryczałt za nocleg nie może być traktowany jako dodatkowy składnik wynagrodzenia. Jest to bowiem świadczenie celowe, służące na pokrycie faktycznych kosztów noclegu, a nie ewentualna rekompensata za brak należytego komfortu noclegu”. W tym miejscu Sąd powołał się ponadto na zasygnalizowane przez linię obrony, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego III U/54/11 z 17 lutego 2012 roku, iż: „nie ulega wątpliwości, że diety i inne świadczenia przysługujące z tytułu podróży służbowej nie stanowią wynagrodzenia za pracę, lecz inne świadczenia związane z pracą”. Sąd zgodził się również ze stanowiskiem linii obrony, że w trakcie zatrudnienia pracownik nie podnosił jakichkolwiek nieprawidłowości w rozliczeniach z pracodawcą i nie kierował do pracodawcy roszczeń, a jedyną motywacją powoda było przekonanie, iż uchwała z 12 czerwca 2014 roku stanowi o bezwarunkowej zasadności wypłaty ryczałtów noclegowych. Jednak Sąd w Będzinie, (podobnie jak sąd Gdańsku), w pełni przyznał rację autorowi linii obrony Mariuszowi Miąsko, iż zarówno treść sentencji uchwały z 2014 roku (II PZP 1/14), jak i jej uzasadnienie wprost mówią o zasadności wypłaty ryczałtów noclegowych, jedynie jako argumentację zwrotu kosztów noclegu. Sąd napisał w uzasadnieniu: „Należy zauważyć, że powołana przez powodów uchwała Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2014 roku (I PZP 1/14), w swojej sentencji posługuje się pojęciem „zwrotu kosztów”. Pojęciem tym Sąd Najwyższy posługuje się kilkakrotnie. Z uzasadnienia wynika natomiast wniosek Sądu Najwyższego, iż pracodawcy powinni kierowcom wypłacać ryczałt jedynie w sytuacji, jeśli co prawda zapewnili kabinę z miejscem do spania, ale kierowca z niej nie skorzystał i poniósł koszt noclegu, którego nie potrafi udokumentować rachunkiem ale jednocześnie potrafi okoliczność (noclegu) wykazać w inny sposób” – str. 11 uzasadnienia. Dalej Sąd zgodził się w pełni z jeszcze innym poglądem Prezesa Kancelarii Prawnej Viggen sp.j., iż: „ryczałt noclegowy nie może służyć przysporzeniu „aktywów” pracownika, a jedynie pokryciu jego wydatków. Przepisy rozporządzenia posługują się jednoznacznie pojęciem „zwrotu kosztów” – dodał Sąd w Będzinie.

Jeszcze dalej Sąd zgodził się dodatkowo z innym stanowiskiem zaprezentowanym przez Mariusza Miąsko, że: „Ryczałt nie ma charakteru abstrakcyjnego – a wręcz przeciwnie, odwołuje się do realnego charakteru kosztu. Przeciwne rozumowanie nie znajduje żadnego uzasadnienia na gruncie wykładni językowej słowa „ryczałt”. Definicję ryczałtu należy wiązać z kosztem (wydatkiem). Ryczałty mają charakter realny, a nie abstrakcyjny i należne (są-przypis) jedynie wówczas, gdy kierowca wykaże koszty”. „Sąd staje na stanowisku, że ryczałty nie mają (…) charakteru abstrakcyjnego. Muszą być zawsze uzależnione od poniesionego kosztu” – str. 12 uzasadnienia. Sąd w Będzinie wskazał, że analogiczne stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 16 września 2014 roku (III Apa 19/14) odwołującego się do orzeczenia Sądu Okręgowego w Bydgoszczy. Można także zaznaczyć, że takie samo stanowisko wyraził Sąd Rejonowy w nieprawomocnym wyroku w Gdyni, w orzeczeniu z 19 marca 2015 r., w sprawie IV P 111/13. Następnie Sąd zgodził się z kolejną tezą linii obrony, iż obecnie obowiązujące przepisy nie przewidują minimalnego hotelowego standardu noclegowego.

Sąd w pełni podzielił pogląd wyrażony przez Mariusza Miąsko np. w dysertacji doktorskiej: „Zasadność wypłaty ryczałtu noclegowego mobilnym pracownikom transportu drogowego – analiza jurydyczna” oraz w glosie do uchwały (II PZP 1/14) SN o takim samym tytule (http://jazdaprawna.pl/2015/12/23/glosa-na-temat-uchwaly-siedmiu-sedziow-z-12-czerwca-2014-r-opublikowana/), że: „przy założeniu, iż kierowcom należy się ryczałt za nocleg wobec spania w kabinie dochodzi do przyjęcia fikcji prawnej minimalnego (hotelowego-przypis) standardu noclegowego, który nie ma oparcia w żadnym przepisie prawa. Minimalny standard odpoczynku musiałby mieć normatywny charakter. Nie jest zatem przy braku regulacji prawnej możliwe przyjęcie, że z przepisów powołanych rozporządzeń można wyinterpretować definicję standardu hotelowego (noclegowego)”. Na tę okoliczność Sąd w Będzinie przytoczył stanowiska przedstawionych przez linię obrony wybitnych naukowców, publikujących na temat zakresu dopuszczalności fikcji prawnej: A. Świątkowskiego, J. Tokarskiego, E. Poloczka. – str. 13 uzasadnienia. Jeszcze dalej w uzasadnieniu wskazano, iż na podobnym stanowisku, jak Sąd stoją takie takie instytucje jak Państwowa Inspekcja Pracy oraz Komisja Prawna Państwowej Inspekcji Pracy.

Na koniec Sąd w Będzinie podzielił w pełni pogląd linii obrony, iż: „uczciwość i lojalność w stosunkach pracy obowiązuje nie tylko pracodawcę ale i pracownika”. W tym miejscu Sąd przytoczył orzeczenie Sądu Najwyższego (PK 163/14) z 28 stycznia 2015 roku, w którym Sąd odmówił wypłaty świadczeń powołując się na naruszenie zasady prawa przedmiotowego (art. 8 KP), poprzez naruszenie się społeczno-gospodarczych zasad współżycia społecznego, poprzez domaganie się roszczeń dopiero po ustaniu stosunku pracy.

* * *

– Jestem zbudowanym tym wyrokiem, ponieważ świadczy on, że niektóre sądy szanują zasady teorii i wykładni prawa, szanują zasady rozkodowania zakresu normy, szanują kulturowy dorobek logiki prawniczej i rozumieją, że prawo jest ścisłą dyscypliną naukową– cieszy się Mariusz Miąsko, dodając: – Poświęciłem na dogłębne zrozumienie zagadnienia wypłaty ryczałtów noclegowych wiele tysięcy godzin. Miałem okazję napisać z tego zagadnienia pracę naukową, którą zamierzam obronić. Nadzoruję w zakresie doktrynalnym oraz taktycznym kilkaset procesów w całym kraju, więc jak mało kto rozumiem, iż mylą się te sądy, które zasądzają ryczałt noclegowe, wskutek braku zagłębienia się i zrozumienia istoty materii świadczeń związanych z podróżą służbową, która jest…trudna. Jestem absolutnie pewien, że duża część sądów powszechnych zasądzających ryczałty noclegowe, czyni to pod wpływem utajonej presji ze strony tzw.: mylnej dominującej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego, który z naruszeniem przynajmniej 59 elementów, wydał kilkanaście orzeczeń zasądzających ryczałty noclegowe. Sąd Najwyższy zasądza ryczałty noclegowe nie bacząc, że uczyni to wbrew hierarchicznie nadrzędnej uchwale siedmiu sędziów SN z 2008 roku, która mówi wprost, że kierowcy (aż do 2010 roku – przypis red.) nie przebywali w podróży służbowej.

Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. Mariusz Miąsko informuje: – Z tego powodu przypuszczam, że sędziowie Sądów Okręgowych i Apelacyjnych zwyczajnie boją się pogorszenia własnych statystyk ilości uchylonych orzeczeń i prawdopodobnie dla własnego świętego spokoju orzekają pod błędne „zapotrzebowanie” Sądu Najwyższego. W ten sposób legł w gruzach mit niezawisłości sądów powszechnych. Z tego powodu złożyłem pierwsze trzy wnioski do Rzecznika Dyscyplinarnego SN o zbadanie jak to jest możliwe, że SN w kilkunastu orzeczeniach naruszył 59 różnorodnych elementów w procesie orzekania? Oczywiście, zawnioskuję o zbadanie wszystkich orzeczeń, aż do 2014 roku włącznie. Stoję na stanowisku, że należy przeprowadzić reformę zasad orzecznictwa sądów, która będzie chroniła podsądnych przed skutkami ewidentnych błędów w orzeczeniach. W standardach XXI wieku niedopuszczalne jest tolerowanie orzeczeń wprost gwałcących podstawowe zasady wykładni prawa, logiki, teorii prawa – orzeczenia wydane wprost sprzecznie z treścią przepisów. Dlatego poddałem pod rozwagę opinii publicznej 12 tez, które mogłyby wpłynąć na zwiększenie poczucia sprawiedliwości w procesie orzecznictwa sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego.

Z tezami propozycji reformy orzecznictwa sądów można zapoznać się na blogu: http://mariuszmiasko.pl/

 

Kancelaria Prawna Viggen sp.j. poprowadzi dla pracodawców każdy proces przed Sądami  Pracy z tytułu:

• ryczałtów za noclegi,
• godzin nadliczbowych,
• diet,
• dyżurów itp.

Dodatkowo:

– przeanalizujemy, doradzimy i sporządzimy regulaminy:

• wynagradzania/pracy,
• umowy,
• dokumenty o warunkach zatrudnienia itp.

 

Szczegóły pod nr tel.: 509 982 577,

(12) 637-24-57

e-mail: biuro1@viggen.pl

 

Więcej o ryczałtach za nocleg kierowców w kontekście Uchwały Siedmiu Sędziów z 12 czerwca 2014 r. przeczytać można pod adresem:

 

1) Ryczałt za nocleg kierowców. Czy sędziowie z SN popełnili błąd?

2) Ogromne roszczenia kierowców spowodują masowe likwidacje firm transportowych?

3) Komentarz do uzasadnienia uchwały 7 Sędziów SN w sprawie ryczałtów za noclegi

4) Odpowiedzialność karna i finansowa zarządów firm za unikanie wypłaty ryczałtów za nocleg

5) Uchwała SN korzystna dla przewoźników. Ryczałt za nocleg tylko, gdy kierowca poniósł koszt. SN poparł stanowisko Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.!!!

6) Ryczałt za nocleg należy się jedynie za realnie poniesione koszty!!!

7) Dlaczego Uchwała SN ws. ryczałtów za nocleg i jej uzasadnienie są korzystne dla przedsiębiorców?

8) Realny charakter ryczałtu za nocleg – silny argument procesowy

9) Ryczałty za nocleg – kolejny argument potwierdzający bezzasadność roszczeń

10) Korzystne wyroki Sądów oraz stanowisko PIP w zakresie ryczałtów za nocleg

11) Ryczałty za nocleg kolejne przypadki argumentacji procesowej Pozwanych i Powodów

12) Ryczałt noclegowy nienależny na prywatnych parkingach

13) Czy orzeczenia SN w sprawie ryczałtów za nocleg są niekonstytucyjne?

14) Fikcja kosztu noclegu w interpretacji Sądu Najwyższego oraz niektórych Sadów powszechnych w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia MPiPS

15) O rozumieniu przez SN nieodpłatnego noclegu jako odpłatnego cd.

16) Cudowne rozmnożenie ryczałtów za nocleg w Sądzie Okręgowym w Toruniu

17) Szokujące stanowisko w sprawie ryczałtów noclegowych

18) Wybitny profesor prawa pracy krytycznie o ryczałtach noclegowych

19) Dlaczego kolejne sądy oddalają powództwa o ryczały za nocleg?

20) Następny Sąd Pracy mówi ryczałtom za nocleg: „nie”

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/464/40/Sady-zaczynaja-rozumiec-istote-ryczaltow-noclegowych/

 

W dniu 5 stycznia 2016 roku w Pałacu Prezydenckim odbyło się spotkanie Mariusza Miąsko, Prezesa Stowarzyszenia Uczestników Rynku Komunikacji Samochodowej i Transportu Drogowego „Najlepsza Droga” z przedstawicielami Biura Interwencyjnej Pomocy Prawnej przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej. Spotkanie dotyczyło omówienia sprawy nieprawidłowości w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zasądzającym od pracodawców bezpodstawnie wypłatę ryczałtów za noclegi, realizowane przez kierowców w specjalistycznych kabinach sypialnych.

Spotkanie poprowadzone zostało na przykładzie orzeczenia I PK 71/13 z 10 września 2013 roku, wydanego na podstawie nieobowiązującego wówczas (jeszcze przez 14 lat) stanu prawnego. Wykazano także, że przedmiotowe orzeczenie SN, podobnie jak kilkanaście innych, wydano wbrew sentencji nadrzędnej hierarchicznie uchwały w składzie siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 2008 roku, w której orzeczono, iż kierowcy nie przebywają w podróży służbowej, a więc nie należą im się diety i ryczałty noclegowe. Tymczasem Sąd Najwyższy, w odniesieniu do sprawy z lat 1995 – 1999, zastosował mylnie treść definicji legalnej „podróży służbowej” obowiązującej dopiero od 3 kwietnia 2010 roku(!) Doszło, więc w sposób oczywisty do błędu wyboru normy, a w konsekwencji naruszono elementarną zasadę, zakazującą orzecznictwa ze skutkiem retroaktywnym (wstecznym) w stanach kontradyktorycznych (w procesach, gdzie występują dwie strony sporu). Interesujące jest, że tego samego błędu dopuścił się SN we wszystkich wcześniejszych i późniejszych orzeczeniach – z uchwałą 12 czerwca 2014 roku włącznie.

Ponadto Sąd Najwyższy „przy okazji” naruszył dodatkowo kilkadziesiąt innych elementów, takich jak: zasady wykładni prawa, orzecznictwo TK, zasady logiki prawniczej, zasady teorii prawa, orzecznictwo Izby Cywilnej SN, opinię i dorobek przedstawicieli doktryny prawa, zasady konstytucyjne itp.

Przedstawiciele Biura Interwencyjnej Pomocy Prawnej przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej poprosili o przygotowanie szczegółowego zestawienia wykazu naruszeń SN. Poniżej mogą się Państwo zapoznać z genezą problematyki zasądzania przez Sąd Najwyższy ryczałtów noclegowych, sporządzoną przez Kancelarię Prawną Viggen sp.j. Wykazano między innymi, iż SN jest głównym i de facto jedynym winowajcą obecnej trudnej sytuacji procesowej tysięcy przedsiębiorców transportowych. W opracowaniu jasno wykazano w jaki sposób Sąd Najwyższy wprost sprokurował sprzecznymi wyrokami obecną ciężką sytuację, w której pracodawcy nie byli w stanie racjonalnie ocenić, czy kierowcy są, czy też nie są w podróży służbowej. Sąd Najwyższy emitował bowiem w latach 2008-2014 zupełnie sprzeczne orzeczenia, wprowadzając pracodawców, jak się później okazało w błąd.

Ponadto w zestawieniu sporządzono wykaz, aż 59 różnorodnych elementów, które zostały naruszone przez Sąd Najwyższy w ramach emisji orzeczeń dotyczących wypłaty ryczałtów noclegowych.

„Niezmiernie cieszy mnie żywe i szczere zainteresowanie przedstawicieli Biura Interwencyjnej Pomocy Prawnej przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej, jakością orzecznictwa polskich sądów – w tym zwłaszcza Sądu Najwyższego w kwestii zasądzania ryczałtów noclegowych. Liczymy teraz na efekty wspólnych działań, których zgodnie z ustaleniami będzie wiele” – zaznacza Mariusz Miąsko, Prezes SURKSiTD „Najlepsza Droga” i Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.

Na temat dalszych działań i ich skutków będziemy interweniować na bieżąco. Zapraszamy do zapoznania się z treścią opinii sporządzonej dla Biura Interwencyjnej Pomocy Prawnej przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej dostępnej na naszym transportowym portalu prawnym Jazdaprawna.pl:

INTERWENCJA BIURA INTERWENCYJNEJ POMOCY PRAWNEJ PRZY PREZYDENCIE RP WS. RYCZAŁTÓW NOCLEGOWYCH

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/463/40/Interwencja-Biura-Interwencyjnej-Pomocy-Prawnej-przy-Prezydencie-Rzeczypospolitej-Polskiej-w-sprawie-ryczaltow-noclegowych/

 

Kancelaria Prawna Viggen sp.j. specjalizująca się od 15 lat w szeroko pojętym prawie transportowym zaprasza do współpracy w zakresie:

• opracowania profesjonalnego i kompleksowego Planu zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego tzw. Planu Transportowego,

• doradztwa w zakresie sporządzania planów transportowych,

• udziału w procesie wyboru operatora publicznego transportu zbiorowego i zawarcia umowy z wybranym operatorem,

• przygotowania specyfiki przetargowej (w tym wszelkich dokumentów niezbędnych do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania),

• uczestnictwa w charakterze eksperta w komisji przetargowej.

 

Przygotowany przez nas Plan transportowy:

• określi kształt sieci linii transportu publicznego,

• oceni i zaporgnozuje potrzeby przewozowe mieszkańców,

• określi standardy usług przewozowych,

• przewidzi rentowność linii komunikacyjnych.

 

DLACZEGO MY?

• Kancelaria Prawna Viggen sp.j. jest jednym z pierwszych autorów w Polsce Planu zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego tzw. Planu Transportowego,

• Dzięki naszemu 15-letniemu doświadczeniu w prawie transportowym jesteśmy w stanie przygotować Plan Transportowy uzględniający wszystkie uwarunkowania Organizatora: finansowe, prawne, techniczne i organizacyjne,

• Unikalny zespół Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. potrafi stworzyć Plan transportowy łączący uzasadnione potrzeby transportowe mieszkańców oraz możliwości ich zaspokojenia przez organizatora transportu,

• Wiedza i ogromne doświadczenie.

 

Zapraszamy do skorzystania z naszej oferty!

Więcej szczegółów pod nr tel.: 509 982 577

(12) 637 24 57

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/460/40/Profesjonalne-i-kompleksowe-Plany-transportowe/

Zagadnienie zatrudnienia w firmach transportowych kierowców skazanych prawomocnym wyrokiem sądowym na przestrzeni lat ulegało ewolucji. Było tak zarówno za sprawą ustawodawstwa krajowego, jak normotwórczych poczynań legislatora międzynarodowego. W związku z powyższym warto ponownie powrócić do przedmiotowej tematyki, ponieważ większość opracowań odnosi się do stanu prawnego obowiązującego przed ostatnią nowelizacją przedmiotowych uregulowań.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ramach niniejszego opracowania, postaramy się udzielić odpowiedzi na poniższe pytania:

1. Czy w świetle przepisów ustawy o transporcie drogowym istnieje wymóg, aby osoby zatrudnione przez podmiot, wykonujący przewóz krajowy osób pojazdami przeznaczonymi do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, na stanowisku kierowcy, a także inne osoby niezatrudnione przez tego przedsiębiorcę, lecz wykonujące osobiście przewóz na jego rzecz, musiały legitymować się zaświadczeniem o niekaralności? Czy takim samym zaświadczeniem muszą się również legitymować osoby zatrudnione przez przedsiębiorcę, wykonującego przewóz drogowy w rozumieniu art. 5 ustawy o transporcie drogowym, na stanowisku kierowcy, a także inne osoby niezatrudnione przez tego przedsiębiorcę, lecz wykonujące osobiście przewóz na jego rzecz?

2. Czy informacje uzyskane w formie wypisu/zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego mogą ograniczyć się do wskazania zastosowania wobec osoby tylko środków karnych, czy też zawsze wskazane zaświadczenie zawiera wszystkie informacje?

3. Czy informacje dotyczące braku zastosowania wobec osoby środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy, na podstawie art 5 ust. 2 pkt. 2 i art. 5c ust.1 pkt. 4, powinny być potwierdzone zaświadczeniem wydanym na podstawie art. 20 ustawy o Krajowym Rejestrze Karnym, czy mogą być zastąpione oświadczeniem pracownika o niezastosowaniu wobec niego środka karnego?

Niniejsze opracowanie zostało stworzone na podstawie następujących aktów prawnych:

1. ustawa z dnia 6 września 2001 r., o transporcie drogowym – Dz.U. 2001 Nr 125 poz. 1371 z póź. zm.

2. ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r., kodeks karny – Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553z późn. zm.

3. ustawa z dnia 24 maja 2000 r., o krajowym rejestrze sądowym, – Dz.U. 2000 Nr 50 poz. 580 z póź. zm.

4. ustawa z 26 stycznia 1982 r., karta nauczyciela – Dz.U. 1982 nr 3 poz. 19 z późn. zm.

5. ustawa o zmianie ustawy o transporcie drogowym z dnia 15 sierpnia 2013 r. – Dz.U. z 2013 r., poz. 65

Odpowiadając na pytanie pierwsze należy zauważyć, że ustawa o zmianie ustawy o transporcie drogowym z dnia 15 sierpnia 2013 r. – Dz.U. z 2013 r., poz. 567, w stosunku do osób zatrudnionych przez podmiot wykonujący przewóz krajowy osób pojazdami przeznaczonymi do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, na stanowisku kierowcy, a także innych osoby niezatrudnionych przez tego przedsiębiorcę, lecz wykonujących osobiście przewóz na jego rzecz – ujętych w art. 5c ust. 1 pkt. 4. oraz osób zatrudnionych przez przedsiębiorcę wykonującego przewóz drogowy w rozumieniu art. 5 ustawy o transporcie drogowym, na stanowisku kierowcy, a także innych osób niezatrudnionych przez tego przedsiębiorcę, lecz wykonujących osobiście przewóz na jego rzecz, wprowadziła zasadnicze zmiany odnośnie do cech jakimi powinni się oni legitymować.

Kierowcy w poprzednio obowiązującym stanie prawnym nie mogli być skazani prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne przeciwko bezpieczeństwu: w komunikacji, mieniu, wiarygodności dokumentów lub środowisku. Natomiast po zmianie przepisów stanowią one wyłącznie, że wobec prowadzącego pojazd nie może zostać zastosowany zakaz wykonywania zawodu kierowcy. Niniejszy zakaz jest wynikiem zastosowania orzeczenia wobec podsądnego środka karnego na podstawie art. 39 ust. 2 kk. w związku z art. 41 k.k. w sytuacji, kiedy wykonywanie pracy mogłoby zagrażać chronionemu dobru prawnemu. Wskazane orzeczenie nie jest zatem obligatoryjne w momencie orzekania samej kary za popełnione przestępstwo. Należy zauważyć, że istnieją sytuacje kiedy kierowca, na przykład skazany za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, może być osobą, wobec której nie zastosowano zakazu prowadzenia pojazdu, bądź nie posłużono się zakazem wykonywania zawodu kierowcy.

Na podstawie obecnego stanu prawnego można wnosić, że kandydat nie może zostać zatrudniony na stanowisku kierowcy wyłącznie w razie zastosowania wobec niego środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy. Jest to przepis o silnie penalnym charakterze i nie należy interpretować go rozszerzająco. Niniejszym jawi się konstatacja, że jedynym ograniczeniem, w zatrudnianiu osób przez przedsiębiorcę transportowego oraz nawiązywanie z nim współpracy, jest orzeczenie wobec tej osoby środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy. A contrario mogą oni być skazani za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji czy przeciwko dokumentom, byle tylko nie pozbawiono go prawa wykonywania zawodu kierowcy.

Odnosząc się do zagadnienia drugiego należy stwierdzić, że na podstawie art. 20 ustawy o k.r.k. w związku z art. 23 tejże ustawy, informacje wydawane przez odpowiednie organy na podstawie danych umieszczonych w rejestrze są zaświadczeniami w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego. Wydaje się je na wniosek osoby, której bezpośrednio dotyczą – pracownika, bądź na wniosek osoby, która ma ku temu interes prawny potwierdzony normatywnym upoważnieniem – pracodawca, na mocy ustawy o transporcie drogowym. Podmiotami, które mogą zatem żądać zaświadczenia, o nie zastosowaniu wobec nich środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy, są kandydat na stanowisko kierowcy i jego przyszły pracodawca, zleceniodawca. Jednakże ten drugi podmiot może wnosić jedynie o zaświadczenie o konkretnej treści i takie zostanie mu wydane, zgodnie z art. 20 ustawy o k.r.k.. Owa treść to jedynie odpowiedź na pytanie, czy inny podmiot jest osobą pozbawianą uprawnień i do jakiego czasu trwać będzie ten stan? Pracodawcy, zleceniodawcy nie zostaną ujawnione inne dane, w tym dane na temat innych przestępstw popełnionych przez kandydata na stanowisko.

Pracownik jednak prosząc o analizowane zaświadczenie nie musi podawać podstawy prawnej do jego wydania i tak się najczęściej dzieje w praktyce. Z tego powodu dokument wydany na podstawie ustawy o k.r.k. zawiera informację o całej przeszłości kryminalnej wnioskodawcy. Jednakże pracownik ów zakres informacji może ograniczyć poprzez sformułowanie we wniosku, iż interesujące go dane wyłącznie związane z środkiem karnym ograniczającym prawo do wykonywania zawodu kierowcy. Tym samym przedsiębiorca transportowy nie może zobowiązać skutecznie kandydata do przedstawienia mu zaświadczenia dotyczącego po prostu niekaralności tej osoby, ale ograniczyć się może do zobowiązania kierowcy do przedstawienia zaświadczenia o nie zastosowaniu wobec niego wspomnianego wyżej środka karnego.

Odnosząc się do ostatniego zagadnienia należy stwierdzić, że ustawodawca nie wyraził w brzmieniu ustawy o transporcie drogowym, że dane, dotyczące środków karnych zastosowanych wobec kierowcy, muszą być potwierdzane za pomocą zaświadczenia wydanego na podstawie informacji umieszczonych w krajowym rejestrze karnym. W innych przypadkach jednak stawia taki wymóg, na przykład na podstawie art. 10 ust. 8A ustawy karta nauczyciela, gdzie wprost stwierdzono, że niekaralność musi zostać potwierdzona w sposób wyżej wymieniony. Zgodnie, więc z regułą wykładni tekstu prawnego, jeśli ustawodawca posługuje się pojęciami ze sobą niezbieżnymi nie można nadawać im tego samego sensu. Ustawodawca tym samym dokonuje podziału – delimitacji sytuacji potwierdzenia niekaralności bądź nie podleganiu innym sankcjom penalnym i podział ten został skonstruowany za pomocą kryterium dokumentu potwierdzającego owe dane. W wypadkach wyraźnie wskazanych musi to być zaświadczenie wystawione na podstawie art. 20 ustawy o k.r.k. Natomiast w sytuacjach niewymienionych może zostać to sporządzone w formie dowolnej, również ustnej. Należy zatem stwierdzić, że pisemne oświadczenie kandydata na stanowisko kierowcy, iż nie zastosowano wobec niego środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu kierowcy, jest wystarczające w świetle ustawy o transporcie drogowym. Jednakże biorąc pod uwagę cenę zaświadczenia urzędowego (30 zł) skłaniałbym się do skorzystania z drogi formalnej.

 

Piotr Potocki

Magdalena Szaraniec-Kurzydym

Mariusz Miąsko

 

Potrzebujesz porady eksperta w zakresie prawa:
– transportowego administracyjnego,
– transportowego prawa pracy,
– przewozowego krajowego i międzynarodowego CMR,
– procesowego,
– prawa przewozu materiałów niebezpiecznych ADR,
– prawa przewozu produktów szybko psujących się ATP,
– transportowego prawa ubezpieczeń,
– prawa załadunków i mocowania ładunków (VDI),
– wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa czasu prowadzenia pojazdu (AETR),
– wspólnotowego i eurazjatyckiego prawa dokumentowania aktywności kierowców,
– przepisów optymalizacji kosztów w transporcie.

Już dziś skontaktuj się z Kancelarią Prawną VIGGEN
pod nr tel.: (12) 637-24-57,
509 982 577
lub pod adresem e-mail: biuro1@viggen.pl

Niniejszy dokument podlega ochronie prawnej na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. 06.90.631 z późn. zm.).

Serdecznie zapraszamy Państwa do skorzystania z największej bazy profesjonalnych, unikatowych opracowań prawnych, którą znajdą Państwo pod adresem: Sklep561.pl

 
http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/458/40/Zatrudnianie-skazanych-kierowcow/

VTS PROJECT SP. Z O.O. – oprogramowanie do wyliczania księgowości pracowniczej wykonała spółka VTS PROJECT z grupy kapitałowej Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.

 

DZIAŁ ROZLICZEŃ WYNAGRODZEŃ KPV

Kancelaria Prawna Viggen sp.j. udostępniła dla firm branży TSL Dział Księgowości Pracowniczej, który realizuje najkorzystniejsze w kraju formy rozliczenia wynagrodzeń kierowców oraz innych pracowników.

OGROMNE OSZCZĘDNOŚCI

Rozliczanie wynagrodzeń z wykorzystaniem instrumentów prawnych krajowego i międzynarodowego prawa pracy i zabezpieczeń społecznych, pozwala otrzymać około 1 miliona zł oszczędności dla pracodawcy w przeliczeniu na 100 kierowców, z jednoczesnym utrzymaniem dotychczasowego poziomu wynagrodzenia netto dla kierowców.

 

WYJĄTKOWY ZESPÓŁ PRAWNIKÓW DS. ROZLICZEŃ WYNAGRODZEŃ

Uzyskanie tak korzystnych wartości jest możliwe, ponieważ pełną księgowość pracowniczą dla firm TSL, oblicza wyłącznie zespół prawników specjalizujących się od wielu lat w uregulowaniach krajowego i międzynarodowego prawa pracy, prawa podatkowego i zabezpieczeń społecznych.

 

KOMPLEKSOWOŚĆ ROZLICZEŃ

Dział Rozliczeń Wynagrodzeń KPV przygotowuje kompleksowe rozliczenia począwszy od:

• ustawienia i wdrożenia optymalnych parametrów wewnątrzzakładowych źródeł prawa pracy (min. 49 korzystnych ustawień w regulaminach pracy/wynagradzania/obwieszczeniach/umowach o pracę),

• wykonania ewidencji czasu pracy za pomocą własnego autorskiego oprogramowania „VTS – EWIDENCJA” (według ustawień prawnych, których nie oferuje żadne konkurencyjne oprogramowanie),

• wyliczenia wynagrodzenia pracowniczego wraz z dodatkami (np.: za godz. nadliczbowe, dyżury, pracę w godzinach nocnych itd.), za pomocą własnego autorskiego oprogramowania „VTS – WYNAGRODZENIA” (według ustawień prawnych, których nie oferuje żadne konkurencyjne oprogramowanie),

• wyliczenia składników zabezpieczeń społecznych (ZUS, US, ekwiwalentów urlopowych itp.) za pomocą własnego autorskiego oprogramowania „VTS – ZABEZPIECZENIA SPOŁECZNE”,

• sporządzenia dokumentacji zgłoszeniowej – formularze ZUS i US, za pomocą własnego autorskiego oprogramowania „VTS – FORMULARZE”,

• sporządzenia wynagrodzenia płacy minimalnej na terenie Niemiec, według jednego z dwóch wzorów (do wyboru) opracowanych przez prawników KPV, na podstawie uregulowań unijnego prawa pracy i zabezpieczeń społecznych, stosowanych do pracowników delegowanych.

CIEKAWOSTKA:

Kancelaria Prawna Viggen sp.j. dokonuje rozliczeń branży wynagrodzeń TSL za pomocą autorskiego i wyjątkowego oprogramowania, przygotowanego przez spółkę VTS Project Sp. z o.o., (będącą jedną z siedmiu spółek grupy kapitałowej KPV).

Wyjątkowość oprogramowania wynika z faktu, że jego założenia zostały przygotowane przez najlepszych polskich prawników prawa pracy kierowców i zabezpieczeń społecznych, dzięki czemu VTS – WYNAGRODZENIA wykorzystuje łącznie kilkadziesiąt unikalnych, słabo znanych i wyjątkowych instytucji krajowego i międzynarodowego prawa pracy.

 

W skład autorskiego programu: „VTS – KSIĘGOWOŚĆ PRACOWNICZA” wchodzą następujące moduły:

– VTS – Ewidencja,

– VTS – Wynagrodzenia,

– VTS – Zabezpieczenia Społeczne,

– VTS – Formularze (ZUS, US)

– VTS – MiLoG.

VTS Księgowość Pracownicza jest zbiorem pięciu niezależnych programów (działających „w chmurze” – na przeglądarce), będących częścią szerszego programu VTS „Nuntius”, służącego do autonomicznej transmisji danych, bezpośrednio z tachografów cyfrowych pojazdów. Program ten został uznany za drugi najbardziej innowacyjny projekt w Polsce przez IBM Smart Cump. Pomimo, że wynagrodzenie jest wykonywane przez Dział Rozliczań Wynagrodzeń KPV, to każdy klient poprzez stronę www, ma możliwość wglądu w swoje własne ustawienia składników regulaminów wynagrodzeń, ewidencji czasu pracy, wynagrodzeń i zabezpieczeń społecznych.

Wspomniane wyżej moduły VTS Project zawierają 49 korzystnych ustawień (wynikających z krajowego i międzynarodowego prawa pracy i zabezpieczeń społecznych).

Bardzo bogate i wieloletnie doświadczenie KPV wskazuje, że zastosowanie powyższych kilkudziesięciu instytucji prawnych, pozwala (przy zachowaniu dotychczasowego wynagrodzenia netto) uzyskać około 1 mln zł oszczędności na składnikach wynagrodzenia w przeliczeniu na 100 kierowców.

 

Program przystosowany jest do specyfiki wypłaty wynagrodzeń w branży transportowej, która przebiega według następujących etapów:

I Pobranie plików DDD od klienta

II Pobranie danych z teczek osobowych kierowców (dot. urlopów, zwolnień lekarskich itd.)

III Ustalenie dotychczasowych ustawień z regulaminów czasu pracy i wynagrodzeń

IV Zaimplementowanie ustawień do modułu VTS – Ewidencja

V Przetwarzanie danych i wykonanie ewidencji

VI Zaproponowanie bardziej korzystnych ustawień dla przedsiębiorstw od obecnie stosowanych

VII Zaproponowanie zmiany w wewnątrzzakładowych źródłach prawa pracy, mogących skutkować znaczącym obniżeniem kosztów: 1 mln zł/100 kierowców

VIII Ponowne wykonanie ewidencji w oparciu o najkorzystniejsze ustawienia zaproponowane przez Kancelarię Prawnę Viggen sp.j. za pomocą VTS – Ewidencja

IX Wyliczenie wynagrodzeń

X Wyliczenie świadczeń z tytułu podróży służbowych, diet, ryczałtów noclegowych

XI Możliwość ustawienia do MiloG

XII Wyliczenie oskładkowania (ZUS, Urząd Skarbowy)

XIII Wykonanie formularzy zgłoszeniowych ZUS

XIV Wykonanie raportów rozliczeń z kierowcą (ZUS, US, MiLoG, premie)

 

DLACZEGO MY?

• profesjonalna, wysoce wyspecjalizowana kadra od rozliczeń posiadająca zarówno wykształcenie prawnicze, jak i ogromne doświadczenie w obsłudze przedsiębiorstw transportowych,

• kompleksowa usługa wyliczania wynagrodzeń, która dodatkowo weryfikuje dane z poleceń wyjazdów służbowych z plikami cyfrowymi, a przy wyliczaniu godzin pracy na terenie Niemiec, oprócz danych zawartych na pliku cyfrowym, weryfikuje również udostępnione dane z GPS lub wydruki z systemu Toll Collect,

• wysoki efekt finansowy działania VTS Project to zasługa umiejętnego zaimplementowania do wewnątrzzakładowych źródeł prawa pracy firm transportowych zbioru 49 zmiennych (instytucji prawa pracy, prawa podatkowego), dzięki którym kancelaria jest w stanie precyzyjnie dokonać wyliczeń symulacji oszczędności, jakie przynieść może dla przedsiębiorcy korzystanie z VTS Project,

• znaczące obniżenie kosztów pracowniczych,

• podniesienie rentowności przedsiębiorstwa, a przez to także wzrost konkurencyjności na arenie krajowej i międzynarodowej.

Autorem, pomysłodawcą projektu jest Mariusz Miąsko – prawnik specjalizujący się od 14 lat w krajowym i międzynarodowym prawie pracy i zabezpieczeń społecznych branży TSL, autor około 250 opracowań poświęconej prawu branży TSL oraz autor książki „Czas Pracy Pracowników Mobilnych” oraz pracy naukowej „Analiza zasadności wypłaty ryczałtu noclegowego mobilnym pracownikom transportu drogowego”.

 

Chcesz wdrożyć w swojej firmie działanie

VTS – KSIĘGOWOŚĆ PRACOWNICZA i zacząć oszczędzać?

Pokażemy Ci jaki niewykorzystany do tej pory potencjał, drzemie w Twoim przedsiębiorstwie!

Zadzwoń: (12) 637 24 57

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/457/40/Odzyskaj-1-mln-zl-na-kazdych-100-kierowcow/

 

O tym już na najbliższym szkoleniu z cyklu

„Bezpieczny przewóz – mocowanie ładunków”,

które 1 marca 2016 r. o godz. 9:45

odbędzie się w Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. (Modlnica k.Krakowa, ul. Częstochowska 6)!

 

Celem szkolenia jest poznanie zasad prawidłowego mocowania ładunków oraz uregulowań prawnych z tym związanych.

W myśl nowych przepisów Art. 92 a.ust.1, ust. 3 pkt.5 i ust. 7 Ustawy o Transporcie Drogowym każdy podmiot biorący udział w przewozie drogowym (kierowca, nadawca, załadowca, przeładowca, spedytor, rozładowca, personel pomocniczy, organizator przewozu, zarządzający flotą) odpowiada prawnie za załadunek i mocowanie ładunku! Szkolenie poprowadzą eksperci mocowania ładunków.

 

Szkolenie skierowane jest dla:

– kierowców,

– nadawców (producentów),

– załadowców (producentów),

– przeładowców,

– spedytorów

– rozładowców,

– personelu pomocniczego,

– zarządzających flotą.

 

Szkolenie składa się z 3 części:

1. Część teoretyczna

2. Pokaz różnych środków mocujących

3. Prezentacja filmów dydaktycznych

 

Plan szkolenia teoretycznego:

1. Podstawy prawne w Polsce i w Niemczech oraz krajach UE

2. Postępowanie z pojazdem sankcje prawne w Polsce i w Niemczech oraz krajach UE

3. Prawa fizyki

4. Co i jak wozi się w Polsce i czym się to kończy… czyli polskie drogi 2004/2014

5. Cechy środków mocujących

6. Środek ciężkości ładunku

7. Przykładowy plan załadunku

8. Metody mocowania ładunków

9. Skutki nieprawidłowego mocowania (analiza przypadków)

10. Oznakowanie ładunków i środków mocujących

11. Zabezpieczenie ładunków w kontekście prawa ubezpieczeniowego

12. Nowości techniczne – targi IAA Hanower (systemy mocowania ładunków)

 
Harmonogram szkolenia:
Przywitanie 9:00 – 9:15
Zajęcia 9:15 – 10:45
Przerwa 10:45 – 11:00
Zajęcia 11:00 – 12:30
Obiad 12:30 – 13:15
Zajęcia 13:15 – 14:45
Przerwa 14:45 – 15:00
Zajęcia 15:00 – 16:30

Podsumowanie i Zakończenie 16:30 – 17:00

 

PRELEGENCI:

Mariusz Miąsko – Prezes Kancelarii Prawnej Viggen sp.j. oraz Logistics Technologies Sp. z o.o. Prawnik, specjalista krajowego i międzynarodowego prawa transportowego. Członek stowarzyszenia: „Akademia Mocowania”. Wykonawca ponad 300 audytów naprawczych w firmach transportowych.

Jarosław Kędzior – Wiceprezes Logistic Technologies Sp. z o.o. członek założyciel EUMOS – Europejskiego Stowarzyszenia Bezpieczeństwa Logistyki, (jedyny przedstawiciel EUMOS na Polskę oraz ambasador EUMOS Czech i Słowacji), Prezes „Stowarzyszenia na Rzecz Poprawy Bezpieczeństwa w Transporcie Drogowym AKADEMIA MOCOWANIA. Biegły sądowy w zakresie mocowania ładunków.

 

Koszt szkolenia:

690 zł netto/os.

590 zł netto/os. – w przypadku zgłoszenia z firmy 2 lub więcej osób

Cena obejmuje udział w szkoleniu, materiały szkoleniowe, obiad, kawa oraz certyfikat ukończenia szkolenia.

Pomagamy przy ewentualnej rezerwacji noclegu.

 

Szkolenie odbywa się pod patronatem

Stowarzyszenia Uczestników Rynku Komunikacji Samochodowej i Transportu Drogowego

NAJLEPSZA DROGA

oraz

Stowarzyszenia Na Rzecz Poprawy Bezpieczeństwa w Transporcie Drogowym

AKADEMIA MOCOWANIA

 

Więcej szczegółów i zapisy pod nr tel.: 509 982 577

e-mail: biuro1@viggen.pl

 

SERDECZNIE ZAPRASZAMY!!!

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/456/40/Bezpieczny-przewoz-czyli-jak-prawidlowo-mocowac-ladunki/

Niniejsza opinia została sporządzona na bazie analizy następujących aktów prawnych:

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy – Dz.U. 1974 nr 24 poz. 141. – dalej k.p.,

Ustawa z dnia 24 lipca 2015 o zmianie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy – Dz. U. z 2015 r. poz. 1268,

Ustawa o zmianie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy – Dz. U. Z 2015 r. poz. 1220,

Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa – Dz.U. 1999 Nr 60 poz. 636,

Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych Dz.U. 1998 Nr 137 poz. 887.

 

I ZMIANY STYCZNIOWE 

I 1. Uzasadnienie nowelizacji

W części wstępnej należy negatywnie odnieść się do działalności ustawodawcy w roku 2015 odnośnie do zmian wprowadzanych do przepisów kodeksu pracy. Ich stopień skomplikowania, rozległość i niespójność powoduje, że są one nieczytelne zarówno dla pracowników, jak i samych pracodawców. W konsekwencji staje się nie jako koniecznością korzystanie z profesjonalnej pomocy prawnej przynajmniej przez okres obowiązywania przepisów przejściowych.

Ustawa z dnia 24 lipca 2015 o zmianie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy – Dz. U. z 2015 r. poz. 1268, której przepisy weszły w życie 2 stycznia 2016 r., jest w swoim założeniu środkiem zaradczym w sytuacji ujemnego przyrostu demograficznego w Rzeczpospolitej Polskiej. Zawiera regulacje mające co do zasady skłaniać do posiadania potomstwa oraz ułatwiać opiekę nad dzieckiem przy jednoczesnym rozwoju kariery zawodowej rodziców. Do pozytywnych aspektów nowelizacji należy zaliczyć częściowe ujednolicenie rodzajów przysługujących beneficjentom urlopów, celem opieki nad dzieckiem, uelastycznienie procedury korzystania z urlopów, zmianę w zakresie temporalnym ich wykorzystania i przede wszystkim rozszerzenie katalogu podmiotowego osób uprawnionych do korzystania z urlopów. Jako negatywne elementy nowelizacji należy wskazać jej „niechlujność” legislacyjną oraz skomplikowanie o czym wspominano już wcześniej.

I 2. Egzemplifikacja zmian w zakresie instytucjonalnym

I 2.1. Zmiana w zakresie podmiotowym

Art. 175¹., który został wprowadzony w ramach analizowanej nowelizacji, ustanawia katalog podmiotów posiadających uprawnienia z tytułu rodzicielstwa. Poprzednio nie został on wyrażony expressis verbis, dlatego należy takie rozwiązanie traktować jako właściwe. Wymieniono obecnie pięć grup osób:

1. Pracownicę – jest to kobieta, która urodziła dziecko i w tym momencie pozostawała w stosunku pracy, niezależnie od podstawy jego kreowania.

2. Ubezpieczoną – matkę dziecka – która to nie musi być pracownikiem zatrudnionym na podstawie stosunku pracy. Wystarczające jest by w trakcie ciąży była objęta ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa, określonym w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Tak więc hipoteza niniejszego artykułu obejmuje również osoby zatrudnione na podstawie umów cywilnoprawnych, takich jak umów zlecenie lub umów dotyczących wykonania konkretnej pracy.

3. Ubezpieczonego – ojca dziecka – należy przez to rozumieć ojca dziecka nie muszącego być pracownikiem, objętego ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa, określonym w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

4. Pracownika – innego członka najbliższej rodziny. Nie chodzi tutaj o ojca dziecka, ale o inną osobę, członka najbliższej rodziny dziecka. Warto pamiętać, że osoba ta musi być zatrudniona na podstawie stosunku pracy, a nie na podstawie umowy cywilnoprawnej.

5. Ubezpieczonego – inną osobę, która nie jest ojcem dziecka i nie musi być również pracownikiem w rozumieniu kodeksu pracy, ale jest osobą objętą ubezpieczeniem społecznym na wypadek choroby i macierzyństwa, określonym w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

I 2.2. Zmiany w zakresie rodzajów umowy o pracę

Zlikwidowanie umowy o pracę zawartej w celu wykonania konkretnego zadania powoduje, że zmianie ulegnie również art. 177 §3 k.p., z którego będzie wynikać teraz, że tylko umowa o pracę zawarta na czas określony albo na okres próbny przekraczający jeden miesiąc, która uległaby rozwiązaniu po upływie trzeciego miesiąca ciąży, ulegnie przedłużeniu do dnia porodu. Warto wspomnieć, że umowy zawartej na czas nieoznaczony kobiecie w ciąży wypowiedzieć nie wolno, podobnie jak nie wolno z nią rozwiązać stosunku pracy bez zachowania okresów wypowiedzenia. Ochrona ta trwa od chwili zajścia w ciążę i rozpoczyna się automatycznie niezależnie, czy pracownica powzięła o tym wiadomość, jak również czy poinformowała o fakcie ciąży pracodawcę.

Wyjątkami od wspomnianej regulacji są przesłanki z art. 177 § 1 k.p. oraz z art. 177 § 4 k.p., umożliwiające w wyjątkowych sytuacjach wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę z kobietą w ciąży lub pozostającą na urlopie macierzyńskim. Art. 177 § 1 k.p to sui generis część ogólna dla § 3, dlatego określony w nim in fine przykład umożliwiający rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresów wypowiedzenia z winy pracownika, znajduje zastosowanie do stosunków pracy wykreowanych na każdej podstawie i zawartych na czas oznaczony, nieoznaczony bądź na okres próbny. Konkludując kobieta dopuszczająca się czynu uzasadniającego rozwiązanie z nią umowy z jej winy, bez zachowania okresów wypowiedzenia, może być jej pozbawiona w każdym czasie.

Podobnie przedstawia się sprawa możliwości wypowiedzenia umowy na podstawie art. 177 § 4 k.p. Przesłanka upadłości lub likwidacji pracodawcy uzasadnia również zakończenie stosunku pracy z pracownikiem niezależnie od rodzaju pracy, jednakże pracodawca ma obowiązek ustalić z zakładową organizacją związkową konkretny termin zakończenia trwania umowy.

I 2.3. Zmiany polegające na likwidacji dodatkowego urlopu macierzyńskiego

Od 2 stycznia 2016 r. znika instytucja dodatkowego urlopu macierzyńskiego, którego czas zostaje zrekompensowany poprzez wydłużenie terminów urlopu rodzicielskiego – Art. 182^1a, którego czas wraz z czasem urlopu macierzyńskiego w sytuacji przysposobienia lub urodzenia jednego dziecka wynosić ma jeden rok. Jest to jedno z lepszych posunięć normatywnych ustawodawcy. Zlikwidowano zbędny formalizm i doprowadzono do sytuacji zmniejszenia rodzajów urlopów, ale z korzyścią dla ich stabilności.

I 2.4. Zmiany w zakresie urlopu macierzyńskiego

Podobnie jak było to na kanwie poprzedniego porządku prawnego, urlop macierzyński przysługuje kobiecie zatrudnionej, w ramach stosunku pracy, niezależnie na jakiej podstawie zostałby on wykreowany – umowy, powołania, mianowania, wyboru, czy spółdzielczej umowy o pracę – art. 180. § 1k.p. Okresy przysługiwania urlopu w zależności od ilości urodzonego potomstwa również nie uległy zmianie podobnie, jak czas urlopu, który pracownica może maksymalnie wykorzystać przed porodem – 6 tygodni – art. 180. § 2 k.p. Pewnym novum jest zmiana regulacji postanowień § 2, według którego czas urlopu niewykorzystanego przez pracownicę po urodzeniu dziecka, która już skorzystała z niego w terminie minimum 14 tygodni, może być realizowany na pisemny wniosek nie tylko przez ojca dziecka, którego ze swoim pracodawcą łączy stosunek pracy, ale również przez ojca dziecka, który wykonuje pracę na podstawie umów cywilnoprawnych, jak umowa zlecenie, byle był objęty ubezpieczeniem na wypadek choroby i macierzyństwa.

Jednakże ustawodawca zdecydował, że wyłącznie ojcu – pracownikowi wychowującemu dziecko przysługuje, w przypadku rezygnacji przez ubezpieczoną (a więc nie tylko przez pracownicę w rozumieniu kodeksowym) z pobierania zasiłku macierzyńskiego po wykorzystaniu przez nią tego zasiłku za okres co najmniej 14 tygodni po porodzie, prawo do części urlopu macierzyńskiego – 180. § 5. Jeszcze dalej w kwestii rozszerzania katalogu osób, jakim przysługiwać może prawo do urlopu macierzyńskiego idzie art. 180. §6 k.p. Zakłada on, że w sytuacji, kiedy kobieta legitymująca się orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, po wykorzystaniu po porodzie co najmniej 8 tygodni urlopu macierzyńskiego, zrezygnuje z pozostałej części tego urlopu, to wykorzystać go musi pracownik – ojciec, ojciec wykonujący pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej, a nawet inny członek najbliższej rodziny, byle tylko odprowadzał składki na ubezpieczenie chorobowe i macierzyńskie. Wniosek o możliwość skorzystania z tego typu uprawnienia muszą oni złożyć w terminie 14 dni przed rozpoczęciem korzystania z części urlopu.

Bardzo podobnie ustawodawca ustosunkował się do kwestii pozostawania pracownicy – kobiety w szpitalu bądź w innym ośrodku leczniczym – § 10. Jeżeli bowiem na skutek problemów ze zdrowiem nie jest ona w stanie zrealizować obowiązku opieki nad nowo narodzonym dzieckiem, a skorzystała już z minimum 8 tygodni urlopu, to może pozwolić, aby ojciec dziecka lub inna osoba jej najbliższa, niezależnie od podstaw zatrudnienia, korzystała z reszty czasu urlopu macierzyńskiego. Co więcej, jeżeli nie jest ona w stanie, bądź też nie chce podjąć decyzji o przerwaniu wykorzystywania uprawnień urlopowych, a jej stan fizycznie uniemożliwia opiekę nad dzieckiem wyżej wymienionym osobom, przysługuje roszczenie o udzielenie im pozwolenia na zastąpienie matki w roli podmiotu korzystającego z urlopu – § 11 k.p. Z kolei jeśli w trakcie trwania tego okresu pracownica lub ubezpieczona zmarłaby to ojcu lub członkowi najbliższej rodziny ex lege przysługuje prawo do złożenia wniosku o udzielenie im części urlopu, której nie wykorzystała zmarła – § 11 k.p. Analogicznie sprawa ma się w wypadku porzucenia dziecka przez matkę, z tym tylko wyjątkiem, że aby inne osoby nabyły wymieniane już tu wielokrotnie uprawnienia, musi ona opiekę swą sprawować przez okres minimum 8 tygodni po porodzie.

Umówione poprzednio sytuację dotyczyły kobiety, która była niezależnie od podstawy prawnej, objęta obowiązkiem ubezpieczeniowym na wypadek choroby lub macierzyństwa. Trzeba jednak wspomnieć, ze ustawodawca w swojej regulacji poszedł jeszcze o krok dalej i w art 180 § 15 k.p. określił sytuację, kiedy matka nie była ani pracownikiem, ani nie podlegała żadnemu obowiązkowi ubezpieczeniowemu. W ten sposób ustawodawca doprowadził do wyeliminowania luki prawnej normując poprzednio nieobjęty regulacją przypadek. W sytuacji zgonu kobiety, porzuceniu przez nią dziecka albo posiadaniu orzeczenia o niezdolności do samoistnej egzystencji, ojciec dziecka lub inna osoba najbliższa, ale legitymująca się przymiotem pracownika, może wykorzystać odpowiednią część pozostałego urlopu macierzyńskiego.

Wprowadzenie przepisów art. 180 k.p. niesie w sobie założenie, że obojgu rodzicom przysługuje prawo do opiekowania się dzieckiem po okresie porodu, jeżeli tylko uznają to za właściwe, ale przesłanką do tego jest, aby przynajmniej jedno z nich było związane z pracodawcą stosunkiem pracy, drugi rodzic może, więc wykonywać swą pracę na innej podstawie.

Innymi zmianami, jakie należy omówić na kanwie nowelizacji wchodzącej w życie początkiem 2016 r., są uregulowania art. 180^1. § 2 k.p., który wyraża wprost przyjętą już w poprzednim stanie prawnym jedynie za pomocą doktryny i orzecznictwa regułę, że w razie śmierci dziecka po upływie minimum 8 tygodni od porodu matce przysługuje 7-dniowy urlop macierzyński od tego zdarzenia. Jednakże jeśli urodziła się większa liczba dzieci i w dalszym ciągu chociażby jedno pozostaje przy życiu, to kobiecie przysługuje urlop odpowiadający liczbie dni stosownym do ilości pozostałego przy życiu potomstwa.

Zapraszamy do zapoznania się z całością materiału dostępną na naszym transportowym portalu prawnym Jazdaprawna.pl: NOWELIZACJA KODEKSU PRACY – ZMIANY STYCZNIOWE

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/455/40/Nowelizacja-Kodeksu-Pracy-zmiany-styczniowe/

 

W dniu 12 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w sprawie o sygn. VI P 186/15 oddalił powództwo kierowcy o wypłatę ryczałtów za nocleg.

Niniejsze orzeczenie ukazuje problematykę wypłacania świadczenia z tytułu podróży służbowej bez wskazania na poszczególne składniki kosztów z tytułu podróży służbowej. Kancelaria Prawna Viggen sp.j. w imieniu pracodawcy argumentowała, iż nie ma znaczenia fakt braku wyodrębnienia poszczególnych komponentów. Sąd uznał, że pracodawcy i kierowcy posługują się terminem „dieta” dla określenia należności z racji podróży służbowych, w których skład wchodzi między innymi ryczałt za nocleg. Sąd podkreślił, że nieużywanie określeń: „należności z tytułu podróży służbowych” oraz „ryczałty” jest całkowicie zrozumiałe. W przedmiotowym orzeczeniu Sąd interpretował pod pojęciem „diety” całość należności z tytułu podróży służbowych. Takie rozumienie tego terminu, obejmujące nie tylko koszty wyżywienia, jest powszechne w branży transportowej. Sąd stwierdził, że materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, żeby powód dopytywał się pozwanego w związku z użyciem sformułowania „Diety”, by zgłaszał wątpliwości w tym zakresie lub zwracał uwagę, że chodzi tylko i wyłącznie o „Diety”. Okoliczność, iż powód nie koncentrował się na użyciu przez pozwanego sformułowań w tytułach przelewów wskazuje, iż termin „dieta” obejmował całość należności z tytułu podróży służbowych.

Dodatkowo Sąd zauważył, iż strony umówiły się, że powód będzie otrzymywać stałą miesięczną kwotę (4000 zł/5000 zł) za odbycie tzw. „kółek” Należność ta, zdaniem Sądu, obejmowała wszystkie opłaty z tytułu podróży służbowych.

Po analizie materiału dowodowego Sąd doszedł do wniosku, że ustalone pomiędzy stronami warunki zwrotu kosztów podróży służbowych odbywanych przez powoda, nie są mniej korzystne niż przepisy powszechne w zakresie minimalnych kosztów wyżywienia – art. 77⁵§4 k.p. i ryczałtu za nocleg – §9 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. 2013.167)

Warto zauważyć, że sądy oddalające powództwa kierowców, co do zasady zgadzają się z argumentacją zaprezentowaną w krytycznej glosie do uchwały SN z 12 czerwca 2014 roku, przygotowanej przez Mariusza Miąsko – Prezesa Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.

 

Kancelaria Prawna Viggen sp.j. poprowadzi dla pracodawców każdy proces przed Sądami  Pracy z tytułu:

• ryczałtów za noclegi,
• godzin nadliczbowych,
• diet,
• dyżurów itp.

Dodatkowo:

– przeanalizujemy, doradzimy i sporządzimy regulaminy:

• wynagradzania/pracy,
• umowy,
• dokumenty o warunkach zatrudnienia itp.

 

Szczegóły pod nr tel.: 509 982 577,

(12) 637-24-57

e-mail: biuro1@viggen.pl

 

Więcej o ryczałtach za nocleg kierowców w kontekście Uchwały Siedmiu Sędziów z 12 czerwca 2014 r. przeczytać można pod adresem:

 

1) Ryczałt za nocleg kierowców. Czy sędziowie z SN popełnili błąd?

2) Ogromne roszczenia kierowców spowodują masowe likwidacje firm transportowych?

3) Komentarz do uzasadnienia uchwały 7 Sędziów SN w sprawie ryczałtów za noclegi

4) Odpowiedzialność karna i finansowa zarządów firm za unikanie wypłaty ryczałtów za nocleg

5) Uchwała SN korzystna dla przewoźników. Ryczałt za nocleg tylko, gdy kierowca poniósł koszt. SN poparł stanowisko Kancelarii Prawnej Viggen sp.j.!!!

6) Ryczałt za nocleg należy się jedynie za realnie poniesione koszty!!!

7) Dlaczego Uchwała SN ws. ryczałtów za nocleg i jej uzasadnienie są korzystne dla przedsiębiorców?

8) Realny charakter ryczałtu za nocleg – silny argument procesowy

9) Ryczałty za nocleg – kolejny argument potwierdzający bezzasadność roszczeń

10) Korzystne wyroki Sądów oraz stanowisko PIP w zakresie ryczałtów za nocleg

11) Ryczałty za nocleg kolejne przypadki argumentacji procesowej Pozwanych i Powodów

12) Ryczałt noclegowy nienależny na prywatnych parkingach

13) Czy orzeczenia SN w sprawie ryczałtów za nocleg są niekonstytucyjne?

14) Fikcja kosztu noclegu w interpretacji Sądu Najwyższego oraz niektórych Sadów powszechnych w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia MPiPS

15) O rozumieniu przez SN nieodpłatnego noclegu jako odpłatnego cd.

16) Cudowne rozmnożenie ryczałtów za nocleg w Sądzie Okręgowym w Toruniu

17) Szokujące stanowisko w sprawie ryczałtów noclegowych

18) Wybitny profesor prawa pracy krytycznie o ryczałtach noclegowych

19) Dlaczego kolejne sądy oddalają powództwa o ryczały za nocleg?

20) Następny Sąd Pracy mówi ryczałtom za nocleg: „nie”

http://kancelariaprawnaviggen.pl//news/454/40/Kolejne-oddalone-powodztwo-kierowcy-ws-o-wyplate-ryczaltow-noclegowych/